Zwarte Piet
Het was in het jaar 202… Het was donker op straat, het werd steeds donkerder in Nederland, niemand wist hoe dat kon, maar het was vast een aardasverdraaiing of iets dergelijks. Maar goed, pikkedonker dus.
Op straat liep een donkergetinte man, om zijn nek een witte kraag en in zijn oren gouden ringen. Op zijn rug een zak vol speelgoed. Het was eigenlijk bij de wet verboden, maar ja, Sint ging undercover en enkel en alleen nog maar als het pikkedonker was, mochten de Pieten de straat op. Anders werden ze bespuwd en getrapt door mensen die Pietracist waren. Dat mocht eigenlijk niet, maar men deed het wel.
De kinderen kregen toch nog hun cadeautjes, ondanks al die heibel die in het jaar 2013 was ontstaan door ontevreden mensen. Mensen die zich liever druk maakten om een zwarte Piet dan om hun regering. Wat men niet begreep, is waar hun onvrede vandaan kwam. Maar dat had weer met IQ te maken, dit terzijde. Sint was er nog grijzer door geworden. Maar ging het om de kinderen of om kinderachtige “volwassenen”? Haat en nijd die ontstaan was vanuit een onbenullige onwetendheid, maar goed.
Piet slenterde over de straat en hoorde via zijn WhatsApp waar hij heen moest. Hij liep de hoek om en zag plots een moeder met haar kind voor zich staan. Ze schrokken allen behoorlijk. Het kind keek verbaasd naar zwarte Piet.
“Mama? Mama, is dit nu een slaaf?”
“Ja kind, dit is een slaaf,” en snel liepen ze door.
Verdrietig klom Piet een dak op. Hij gooide de hele zak speelgoed door de schoorsteen, en nam een grote sprong van het dak. De donkere diepte in…
