Ze woonden na jaren nog altijd samen.
Moeder en zoon, en dat ging prima. De oudste zoon was getrouwd en de twee dochters waren verhuisd richting Canada.
En het leven ging zijn gangetje.
In vroeger dagen gingen jongeren het huis niet uit voor ze trouwden en ach het verliep allemaal goed immers.
Het huis was groot genoeg en de tuin rondom idem.
De dag kwam dat haar zoon inmiddels de 40 gepasseerd, toch nog een vrouw vond.
Een jonge pittige dame met een dochtertje.
Ze waren gek op elkaar, dus wat deed je ertegen niets. Zij vertrok uit het huis en woonde enkele straten verderop in het dorp.
En ook al was het wennen, ze accepteerde het zoals het ging.
En zo ging het.
Dat het soms wat anders verliep dan gehoopt, dat was nu eenmaal het leven. Zo ging het verder.
Dat haar zoon vaak langskwam als het thuis anders ging en hij het daar even niet vinden kon dan was moeders altijd daar want de deur stond altijd open.
Dat dit tegen het zere been van de schoondochter was, dat was dan jammer, maar zij was nu eenmaal zijn moeder.
Ze ging de deur niet sluiten voor haar eigen zoon natuurlijk.
Vaak voordat hij kwam kwamen zijn twee honden al aanwandelen, dan wist moeders dat er thuis weer eens ruzie was geweest.
De honden wandelden dan gezamenlijk in het dorp richting haar huis, de weg kenden zij al goed.
”Ist weer zover”, zei ze dan en liet de honden dan binnen. De grote en de kleine hond.
Haar aangenomen kleindochter was wel een klein lichtje in dat alles.
Een vrolijk kind dat altijd gezellig kwekte als ze op bezoek kwam.
En soms wel eens vertelde over de ruzies thuis, waar zij niets van begreep, daarvoor was zij nog te jong.
Op een dag kwam haar zoon bij haar om te vertellen dat zij weg was.
Met haar kind en ze zou nooit terugkomen. Het leven ging zoals het ging en zij wilde zich er niet mee bemoeien. Ze opende de jeneverfles en schonk haar zoon een jonge in.
Het was weer even gezellig als vanouds, maar hij miste hen beiden enorm dat wist en begreep zij ook wel.
Na enige tijd kwamen zij terug, toch maar weer proberen ach ja zo ging dat in het leven. Het bloed kroop altijd waar het kroop.
Daar was niets tegen bestand immers. Zij wist dat inmiddels wel ze was al oud.
Ze zei dan maar weinig. Dat was het beste, ze moesten het zelf maar uitzoeken.
Ze waren oud en wijs genoeg, hoopte ze dan maar.
In de vijf jaar tijd huwelijk ging het 5 x mis…dan vertrok zij weer op hoge poten met haar kind voor enige maanden.
En was hij weer alleen.
Natuurlijk beschermde zij haar zoon. Hoe kon zij anders, zij was zijn moeder.
En als het kleinkind weer eens kwam dan knuffelde ze het kind en zei dan: ”Mien aarme kiend”!
Misschien had zij niet de moederlijke warmte zoals anderen, dat had zij misschien verloren in jaren lijden.
Het leven ging zoals het ging immers.
Het was niet anders dan dat!
Ze kreeg een pup van haar kleindochters hondje. Daar was zij dol op.
Een beetje leven in huis, dat scheelde een slok op een borrel aan eenzaamheid die zij al wel gewend was inmiddels.
Haar hondje Bruno.
Na de vijfde keer was het menens… ze kwam nooit meer terug.
Maar soms als ze nog eens langskwam even aanwaaien, dan ging zij naar het huis van haar zoon en was het kind even nog bij haar.
Inmiddels was zij al aardig vergeetachtig want ze was al flink oud…maar het leven ging zoals het ging.
Haar aangenomen kleindochter wilde graag blijven en haar helpen met alles.
Maar daarvoor was zij nog veels te jong.
Jammer toch hoe alles ging en haar zoon teveel dronk.
Dat ging niet in een huwelijk, maar hij kon niet meer anders.
De jeneverfles kwam telkens weer op tafel, als hij kwam, om even bij te praten.
Ze aten dan samen een stamppot, met een gehaktbal erbij.
Het was even als vanouds.
Even maar…
De jaren gingen snel voorbij.
En de dag kwam dat hij niet op kwam dagen.
Ze belde hem maar hij nam niet meer op.
Ze raakte danig van slag door dat alles, zo ongewoon.
Het leven ging zijn gangetje niet meer.
Er gebeurden heel veel dingen om haar heen maar zij begreep het niet meer.
Dat erge wilde zij niet voelen nml.
De dagen kwamen dat zij door het dorp liep met haar pannetje met eten voor haar zoon.
Hij deed niet meer open, hoe dat toch kon allemaal. Waar was hij dan, hij moest toch eten?
De dorpelingen spraken haar dan aan, en zeiden dat haar zoon er toch niet meer was, dat wist zij toch wel?
Nee dat wist zij niet, want waar was hij dan?
Ze raakte steeds meer in de war, hij moest zijn eten toch krijgen?
Waar was haar zoon?
Zo liep ze vaak door het dorp met een pan met eten voor haar zoon.
Tot haar oudste zoon haar kwam helpen en wist dat het zo niet langer meer kon.
Ze kon de dood van haar ene zoon niet langer verwerken en geloofde het niet.
Ze kon naar een verzorgingshuis en mocht haar hondje zelfs meenemen, was dat niet mooi?
Na jaren kwam haar aangenomen kleindochter bij haar kijken, eindelijk kon zij naar haar oma toe.
Ze knielde voor haar oma, ”witte oma” zoals ze haar altijd noemde.
Omdat ze prachtige zilverwitte haren had.
De oude vrouw staarde haar aan, onwetend van alles rondom haar en in haar oude handen lagen de nog jonge handen van haar aangenomen kleindochter.
Oma zei ze tegen haar en ze had tranen in haar ogen.
Oma… een flits van herkenning schoot even door haar heen.
Ja, ja zei ze nog…
Maar meer was het niet.
Zo ging het leven namelijk, zoals het ging en daar kon je niets tegen doen.
Na de dood
staart men naar
verloren lichamen
Voorbij voor altijd
Niet meer aanwezig
Ziet men enkel de jas
Het omhulsel nog
Waarom de dode
nogmaals aanstaren in de dood?
Als herinnering genoeg kan zijn
Dan de laatste nablik
Ontzield
Levenloos
Onnodig
Leed
Denk aan goede tijden
Toen alles nog kon
En goed was
Maar staar niet naar
de machteloze dode
Als de ziel het lichaam
verlaten heeft
©AngelWings
Op de vreselijkste dag
In het leven
Hervind
Enkel de lach
Het zelf weer
Terug
©AngelWings
Als pijn je achtervolgt
Je wegrent voor het zelf
Als je ziel
niet langer weet
Waar te zoeken
Ontmoet je altijd
de ware leraar
Voor je aangezicht
Open je ziel dan
Uit je roerselen
Open al dat verkeerd ging,
Verliep
En uit je
Geen mens komt zomaar op je pad
©AngelWings
Als liefde je niet langer boeit
Is vrijheid je lot
©AngelWings
Als eenzaamheid
Niet langer deel uit maakt
van je eenzaamheid
Ben je in eenheid volmaakt
©AngelWings
Als de duivel schijt op één hoop,
Doe dan een stap opzij
©AngelWings
Als de regering je belazerd,
belazer dan terug
©AngelWings
Als iemand je naait,
steek dan een Naald & Draad terug.
©AngelWings
Als de liefde jou niet vindt,
zoek dan niet langer
©AngelWings
Als je soulmate te lelijk is,
was diegene het niet.
©AngelWings
Een dode moet je nooit dood
aanschouwen,
de levende herinnering is altijd 1000 x beter
©AngelWings
Maak nooit foto’s op ene kerkhof,
gestorven zielen kunnen dan je ziel stelen.
©AngelWings
God zei niets
Jij antwoord
©AngelWings
Als een ander liegt
Lieg jij dan ook?
©AngelWings
Als de zon schijnt
Geniet er dan van.
©AngelWings
Als een mens zeurt,
laat ze
Als een mens treurt,
geef liefde en troost
Als een mens haat,
sluit je deur
Als een mens negatief is,
ren weg
Maar als men elkaar liefheeft,
zeg dat dan
©AngelWings
Als je weet
van onrecht
Zwijg
en zie
hoe men
kronkelt
©AngelWings
Wie ben je
Als je bent
Ben je iemand
of een mens
©AngelWings
Maak je niet druk
Dat doen anderen wel voor jou
©AngelWings
Waarom dagelijks het nieuws volgen
Heb je niets positiefs te doen?
©AngelWings
Je gedachten zijn keuzes
Niets meer, niets minder
©AngelWings
Wachten is geduldig
©AngelWings
Schuld is niet gemakkelijk
bekend
©AngelWings
Laat humor altijd je
drijfveer zijn
©AngelWings
Mijn oma had al jaren een klein hondje. Ooit begon mijn opa met Duitse herdershonden, inclu pakwerk etc, en oma mocht dan ook een hondje voor haarzelf.
Oké dat werd een pinscher, want chihuahua’s waren nog niet zo in. Na elke heengegane pinscher, was oma erg verdrietig uiteraard en zei ze dat ze nóóit meer een hond wilde. Wij wisten wel beter natuurlijk.
Nu vond mijn oma als laatste wel een erg kleine pinscher.
Natuurlijk kreeg deze minipinscher, de welbekende naam Bamby, net als de voorgangers.
Het leek op een hertje dus waarom ook niet.
Nou goed uiteindelijk was deze kleine Bamby een enorm klein hondje geworden op eniger leeftijd en bewaakte ze haar bazinnetje enorm goed.
Het vroor dat het kraakte maar vooruit ik wilde het beestje wel even uitlaten voor oma, en dan kreeg het hondje zelfs een jasje aan.
Ja dat moest anders vroor het vast aan de grond, dat was lastig weer mee naar huis nemen.
Oma wilde het tuigje om het hondje heen doen maar dat lukte niet zo goed. Ik stond erbij en keek ernaar, dus ik wees wat in de lucht boven het tweetal hoe het dan wel moest.
Kijk oma, die ene doe je dan onderdoor en die…
De pinscher sprong plots een meter de lucht in en hing aan mijn wijsvinger. Vol verbazing keek ik ernaar, het leek alsof de seconde wel een minuut duurde. Wow, dacht ik en auw!
Inmiddels liet de kleine piranha los en ik trok mijn hand terug waar het bloed dus uitspoot door de kamer heen.
Het leek wel een fontein, vast een smerig tandje in een ader oid.
Ja denk maar niet dat die hond de tandjes gepoetst kreeg, gedoe ook allemaal. Nergens voor nodig dus ik had tandplak van inmiddels 10 jaar oud oid in mijn wond!
Oma duwde eventjes tegen het kleine venijn aan dat achter haar zat te lachen op de stoel.
Foei Bamby wat doe je nou!!!!!!
En dat was hem, niks flinke tik oid, niks een flinke aframmeling dat hij mij had aangevallen. Het leerde het nimmer af dat was duidelijk.
Gelukkig was het geen pitbull, anders was zijn laatste uurtje geslagen op dat moment.
De wond werd flink afgekneld door een pleister, en ik had er papier omheen en een doek en moest dit maar flink dichtduwen want ja… er was een adertje geraakt.
Anyways ik moest iemand bellen om met mij door de enorme winterkoude in een auto, naar de dokter te gaan, in den avonduren voor een tetanusinjectie.
Ach ja, het diertje was zo klein en wilde het vrouwtje beschermen, kon je het het diertje kwalijk nemen? Vond het wel een fijn idee voor mijn oma ergens.
En het diertje wist niet beter immers.
Maar hem uitlaten, neuh!
Deed ik niet meer sindsdien, en oma een kus geven, pas als ze opstond uit haar stoel en de hond minimaal 2 meter beneden mij was.
Nam aan dat 2 meter toch te ver was voor de hond.
Hij heeft het nooit meer gedaan overigens.
Er was ook een bij/bij vandaag!
Ja hoor.
Ik kon gelukkig net op tijd dankzij een mega snelle reactie en haviksblik mijn grote teen nog omhoog houden tijdens het lopen door mijn tuin.
Want voor mij lag, een kleine bij.
De bij ik noem hem maar Bob de Bij… was versuft. Aangezien bijen lief zijn en goed zijn voor de aarde, bekeek ik Bob van alle kanten.
Ik tilde hem op door een takje voorzichtig tegen zijn voorpootjes te houden zodat hij daarop kon klimmen.
Dat deed Bob dus.
Zo is Bob!
Nu je kunt je voorstellen een bijtje van maar 2 cm, en dat dus goed bekijken van naBij!
Het was interessant!
Vreemd genoeg was Bob continu bezig met zijn pootjes om stuifmeel van zijn pootjes te halen.
Misschien had het slecht stuifmeel meegenomen, van een bloem waar gif op was gespoten?
”Onze honingbij is helaas niet in staat om stuifmeel met een hogere voedingswaarde te onderscheiden van stuifmeel met een lagere voedingswaarde[2].
Als bijen onvoldoende stuifmeel van voldoende kwaliteit voor handen hebben om het broed te voeden dan zullen ze hun eigen lichamelijke reserves aanspreken, waardoor ze zich “uitputten”. Gevolg: een korter leven, een grotere vatbaarheid voor ziektes, en op termijn (bij blijvende te korten) ondervoede jonge bijen, die zelf een volgende generatie ook weer minder van dienst kunnen zijn. Dit is een neerwaartse spiraal”
Ik heb Bob afgeleverd in een mooie rode bloeiende roos in mijn tuin, daar kon ik Bob de bij nog beter aanschouwen.
Het was behoorlijk geïrriteerd door het goedje aan haar pootjes.
Dat moest eraf oid… ja ik heb geen verstand van bijtjes in deze, dus ik zag het met lede ogen aan… wat kon ik doen?
Misschien had Bob ook wel dorst na zo een lange zomerse dag in de lente…
Dus ik pakte er een gietertje bij en spoelde Bob zo wat af, hierbij viel Bob metershoog zo pardoes op de grond vanuit de rode roos.
Met een takje probeerde ik Bob wederom op te tillen en mee te nemen…en Bob greep zich wederom vast aan het takje maar tijdens de reis naar boven viel hij wederom op de grond.
Dat hij nog leeft, was een wonder te noemen.
Nou goed aangezien Bob inmiddels toch op de tegels lag, heb ik hem even een douche gegeven, die hij nog nooit had meegemaakt in zijn korte leventje…
Zo die was tenminste schoon en ontdaan van zijn eventuele giftige pollen aan den pootjes.
Ik zocht Bob, op in het inmiddels voor Bob overgestroomde land, (1 stoeptegel met wat gras rondom) en gelukkig zag ik hem nog puffend en wel druipend nat, verdrinkingsnood bewegingen maken, waarna hij zich tergend langzaam zich voortsleepte naar het grote oerwoud(10 grassprieten).
Hij leefde nog, nu kon hij mooi drogen. Ik ging een eindje verderop zitten en keek af en toe naar Bob zijn vorderingen.
Mijn zoon kwam thuis en ik vertelde over Bob de Bij… Dat toen nog gewoon de Bij was, vroeg mijn zoon, hoe heet hij?
En werd het meteen een Bijnaam voor ”ons Bob”. Bob de Bij!
Mijn zoon nam ook een kijkje en ging met een takje Bob bevrijden uit het oerwoud(10 grassprieten)
Bob hield zich kranig voor een bij, krampachtig greep hij zich vast aan het takje en liet zich miljarden kilometers (volgens bijen dan) door de lucht takelen richting wederom de rode rozen.
Bob hield het niet meer en viel wederom op de grond.
Bob toch! riepen wij uit, je was er bijna! Ik kreeg een beetje de slappe lach inmiddels.
Dus mijn zoon takelde Bob, die zich weer vastgreep aan de tak, wederom naar grote hoogten, en weer zag ik een bij van 2 cm op de grond ploffen.
Bob wil niet meer! Was onze conclusie. Mijn zoon opperde dat bijen houden best leuk was en ik zei dat we dat dus gingen doen!
Leuk… ondertussen fantaseerde ik hoe we dit gingen brengen tzt.
Ja ineens hadden we er een bijbij, en dat was zo leuk en toen kwam er nog een bijbij, Truus en nou jaaaah eh toen was het hek van de dam, we kregen meer en meer en zodoende maken wij dus nu honing…moet kunnen!
De reddingspogingen van Bob gingen gewoon door ondertussen.
Nog een keer dan, en ditmaal viel Bob op de grond op de tegels in een echt méga oerwoud, (een flinke pol onkruid)
Inmiddels drentelden de honden om ons heen met blikken van: wat doen die gekkies nou en wat zien zij wat wij niet zien? Met gevaar, dat ze op Bob ging staan, riep ik ze weg van het oerwoud waar ons Bob zich bevond.
Bob was inmiddels al vrij snel uit het oerwoud en wilde gewoon maar één richting uit blijkbaar, nml naar onze buurman. Hij was alweer best wel bijdehand aan het doen, ik zei nog straks vliegt hij tegen ons aan en prikt ie ons…Bij de laatste poging Bob te helpen, bracht mijn zoon Bob naar de tuin van de buurman op een stokje.
Wat een dag!
Wat zal Bob allemaal wel niet te vertellen hebben, als hij vanavond superschoon thuiskomt in de bijenkorf…wat ik vandaag toch meemaakte, nou nou…zwwjjjjj zwwwwjjjjj….
Nou na jaren kweken wilde ik toch eens een poging wagen om toch naar de kapper te gaan ipv zelf de schaar erin te zetten…voor wat bijpunten etc…
Nu kom ik niet meer bij kappers omdat ze:
1: Niet kunnen knippen…
Gek wel hé want het zijn kappers en je zou toch denken… dat ze kunnen knippen, maar helaasch!
Tis net de regering, ze kunnen het niet meer.
2:Ze knippen het altijd korter, logisch want het moet geknipt…maar korter betekend bij kappers dus…heel veel eraf!
Als jij zegt 1 cm..horen zij 10 cm!
Heel vreemd!
3:Ze luisteren nooit!
Alsof ze aan de drugs zijn oid, maar ik ken er geen die luisterde…ja ooit eentje…lang geleden!
Pien kapsel…nu ik had dus een Pien kapsel!
4: Ze wassen je haar voor ze ernaar kijken, dus niks oh die heeft een slag naar links of rechts oid, nee hups…
Nat haar knippen dat opkrult..leuk!!!
5: Ze kunnen het altijd beter dan jijzelf, je moet het niet meer zelf knippen hoor!
Nee ik moet elke keer bij jou komen zeker, en kijk wat je verknipt hebt zelf?!
Nou goed ik kwam er dus uit..minus 15 cm haar… wtf en ik zei dus echt maar 1 cm!
Ja maar dood haar… maakt niet uit!
Haar is altijd dood!
Zodra het uit je schedel komt is het haar dood!
Haar is net zoiets als nagels dus dood is nonsens!
Droog ja dat kan, meer niet…Maar ik had dus een Syriër!
Heb ik weer!
Hij verstond er natuurlijk geen snars van, en hij zo van: Lagen?
Nee is oude laag, niet meer laag… Nou ik heb nu lagen! Niet normaal zoveel lagen…
Ik wil mijn haar lang!
Ja lang haar mooi, dikke haar ook…echt mooi!
Ik denk dat ik hem aan zijn vervelende tante deed denken ofzo, die zijn meestal vervelend die tantes omdat ze vervelend zijn…
Ik ben gestraft…keihard!
Waarschijnlijk had hij nog wat poedersuiker nodig oid tijdens de knipbeurt, hij zat behoorlijk te snuiven af en toe.
Maar eh meneer trok zijn ouderwetse knipplan van lagen… en omdat mijn haar natgespoten was door meneer…
Begon dat plots te drogen.
Hij kreeg een schok ineens want ja dat krult lekker op!
Dus hij pakt een fohn en begint ineens mijn haar te stijlen… ik zo van ho!
Ik stijl het zga nooit en ik wil mijn haar krullend zoals ik het had…
OH? Kroelen….ja kneus!
Nou ik voel me nu net Samsonita, (Van Samsom en Delilah je weet wel) ik mis mijn haar… voel me doodongelukkig nu…en nu moet ik een jaar wachten voor het weer zo was als eerst.
Wat een hufter toch…die klootzak… dat hij mij dat aandoet…
WHY Me? 15 cm dat is absurd….!???¿
Mischien ga ik er eens wat aanplakken oid…
Heb geen zin in een jaar wachten gewoon…
Misschien wat leuke pomponnetjes in mijn haar?
Een sliertige harige bontsjaal….
En je ziet het niet zo heel erg maar ik voel het dus wel de hele tijd..niks lokken om doorheen te graaien..door mijzelf dan…
Niks lokken voor mijn ogen….
Ik voel me zo niet meer wild…
En ik wil wild zijn… In de spiegel zie ik nu een doorsnee troel,… zonder krullen want die zijn er wel maar ook die zie ik niet meer…zucht!
HUILLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLL
Ik ga morgen terug en ga hem zijn ogen uitkrabben wat ik ga hem terugsturen naar ….sorry ze moeten alle kappers terugsturen naar….
Het model was overigens zo boring…dat ik het even nacheckte en waar hij tegen mij durfde zeggen; niet zelf knippen mivrouw…….
Zag ik vele fouten die hij dus echt verknipt had dus dat moest ik zelf nog bijwerken…
”Wenie wat foor mode ze hebben in Syrië maar … vind er niks aan gewoon”.
Knip het gewoon weer zelf en als ik het zou verknippen kan het nooit erger zijn dan bij de kapper!
😉 15 cm allemachtig… wat …
Slapen met je tas
Als kind vond ik het heerlijk als mijn oma op bezoek kwam, want dan kwam ze meteen logeren!
Geweldig. Dan logeerde ze bij haar zus en kwam dan dagelijks langs. Heerlijk vond ik dat dan!
Ze was mijn tweede moeder zo goed als, dus, die klik die was er en bleef er ook altijd.
Op een dag was er dichtbij de kaping van de Molukkers in Smilde.
Blijkbaar in een weekend, als kind weet je dat allemaal niet zo, dus…
Maar ik sliep al diep die nacht, toen ik gestommel hoorde op de trap. Ik ging kijken op de overloop en zag twee oudere dames in de twee logeerbedjes naast elkaar inkruipen.
Oma? vroeg ik; Waarom heb jij je schoenen nog aan in bed?
Onder de dekens, zag ik mijn oma opkijken.
Ze giegelde wat, haar zuster idem. Ze hadden vast wat jenever gesnoept die avond.
Kijk, zei ze toen, ik heb ook mijn tas hier.
-Onder de dekens zelfs NB-. Ze trok haar tas onder de dekens vandaan.
Maar oma, waarom dan? Vroeg ik.
Nou zei oma, de Molukkers, als ze komen,… dan heb ik mijn tas bij mij!
En kan ik weglopen…
Mijn oma sliep die nacht dus met schoenen aan en een tas onder haar arm in bed.
Ik zit mij vaak plaatsvervangend te schamen, als de televisie aanstaat op de woonwagenkanalen.
Sorry, we noemen ze zo, niets t.a.v mensen die in een woonwagen wonen oid, daar gaat het niet om nml.
Mensen die woonwagens bewonen zijn vaak nette mensen en heel schoon etc.
Nee dit is een woonwagenverhaal als in de wandelgangen.
We kunnen het ook Tokkiekanalen noemen, wil ook niet zeggen, dat dit iets zegt over de familie Tokkie.
De woonwagenkanalen zijn o.a. RTL en SBS6. Het niveau daalt tergend.
Gaan wij hier de kindertjes normen en waarden mee bijbrengen?
Alles moet maar kunnen mentaliteit.
Geen grenzen meer.
Waar één van mijn tantes altijd stante pede (ow ow) voor de televisie neersprong, als er een FA reclame op kwam!
Of haar man toeriep: DENK AAN DE KINDEREN, DE JONGENS…..DE JONGENS………
Dan stond ze net wat te ver uit de buurt van de televisie nml en had een sprong te weinig effect.
Maar bloot was not done!
Gek genoeg, ik vind het ook ”not done!”
Ik begin bloot steeds ranziger te vinden. Hoe meer bloot, hoe smeriger eigenlijk.
Ik dacht altijd dat bloot en seks iets was tussen INTIMI!
Gewoon in de slaapkamers, in een bed, of in een tuin, of auto, maar wel stiekem!
Niet dat een ander dat dan zag of mee moest maken zeg maar.
Dat is toch smerig?
Stel je hoort de buren elke keer tekeer gaan en je bent een beelddenkster zoals ik?
Nou berg je dan maar, dat wil je niet horen.
Dat die buurman zijn stijve in de flamoes van de buurvrouw aan het soppen is?
Nee thanks…
Ik wil dat niet weten.
Ik krijg dan ook die gedachtes in de supermarkt als ik in de rij moet staan van al die mensen dat zij het dus doen enzo.
Ik wil geen beeld hierbij nml.
Op de televisie en vooral in ons landje, waar alles maar moet kunnen!
Zie je vaak deinende damesbillen op het beeldscherm verschijnen, ja sorry?
Ik vind het onsmakelijk…
Of van die tieten, ik vind er niks aan en ik begrijp ook niet wat mannen daar dus aan vinden.
Blote mannen zeggen mij ook werkelijk niets.
Word er niet warm of koud van.
Ik ken ze niet, ik wil er niets mee dus?
Niks… So what!?
Ben ik zo ouderwets?
Nou goed ik zag net een stukkie van Ali B… het ging over pijpen…
Nou Ali B die gepijpt wordt dat zag ik dus voor me, dat krijg je als je beelddenker bent, daar kun je niets aan doen nml.
Nou ik was ineens misselijk.
Ik zag plots een ALI B naakt voor mij, een ALI B die aan seks deed.
Ik wil dat niet weten,… dus.
Wat moeten wij met die informatie? Verwerken dus.
Tis vrij heftig moet ik zeggen, denk dat ik wel een week nodig heb om te genezen van dat beeld van een naakte Ali B…
aba.
Je had die serie Bluf, leuk hoor, maar ook altijd weer dat geseks en geneuk en genaakte gedoe.
So what, is dat het dan?
Vroeger had je series waarbij men gezamenlijk op een bed nederviel en elkaar heftig ging zoenen en dan was het beeld weg, men wist dan dat zij het deden!
Zo werden wij groot.
Prima! Netjes! Zo doe je dat nml.
Kijk seks, is iets voor tussen mensen, in liefde enzo, de rest is ook maar een emtpy geheel.
Wat mankeert de mensheid dat ze achterover vallen als ze bloot waarnemen, woei… nou lekker belangrijk zeg?
Kwenie volgens mij is het een gemis aan IQ…
In tehuizen naaien ze zich ook suf nml, totale grenzeloosheid ten top.
Gelukkig doen ze het niet op straat maar… ook dát had gekund.
Ik vind het onfatsoenlijk, die televisie in ons land.
Je schaamt je toch suf als mensen zulke rare dingen zeggen en doen op de tv?
Leuk is er bezoek etc…?
Waar zullen we het eens over hebben, ondertussen fart een presentator op de televisie.
Hoorde jij dat?
Nee? Ja hij liet er één waaien. Niet! Echt wel, spoel us terug dan! Wedden?
Voor een tientje…oké?
Nu zo vult men de avond tegenwoordig dus.
Van die flauwe onderbroekenlol.
Ik vind het sneu werk.
Men geeft een verkeerd signaal af aan de maatschappij op deze manier. Wat leert dit jongeren nou?
Niks, ja grenzeloosheid.
Dubbelzinnige humor prima! Maar die vrouwen met hoerige kleding aan op de televisie?
Waarom moet dit nu?
Als mensen daar naar willen kijken vinden ze hun weg wel, online of op hun televisie. Maar nu, het is schering en inslag, wie maakt die televisie?
Hebben die mensen geen enkel besef van een voorbeeldfunctie?
Tegenwoordig doet men ook aan zendtijd vulling, hoe krijg je een programma vol.
Nou dat is 15 minuten kijken dan 10 minuten reclame en dit de hele avond door je leven lang blijkbaar, wat onzinnig.
Daarna na de reclame nog een herhaling NB van wat jij 10 minuten daarvoor al zag hoe worden mensen gek en achterlijk?
Zo!
Dat is ongezond!
Bah, Ali B en zijn pijpgrage groupies…werkelijk in wat voor een wereld leven wij tegenwoordig.
Gewoon smerig jongen… echt.
De engel in de trein?
Fotobewerking door Angel-Wings.nl
Mijn zoon was vijf jaar oud, toen hij zijn oma verloor.
Ik was vijf jaar oud toen, ik mijn opa verloor.
Het valt niet mee om alleen te staan zonder ouders en familie rondom, en je kind groot te brengen.
Hij is verder prima opgevoed en netjes. Dat neemt niemand ons nog af.
You got it or you don’t.
Mijn zoon zou, inmiddels 19 jaar oud, op reis richting Den Haag.
Voor zaken, moest hij die kant op. Voor het eerst en alleen, ik vond het best knap ergens.
Je denkt als ouder zijnde toch aan de tijden dat jij je kind naar school bracht en ophaalde.
Uiteindelijk wat langer bracht en ophaalde dan had gemoeten maar dat had zijn redenen. Een gevaarlijke weg, lastige pestkids, nou ja goed, je doet dat voor je kind, want hoe minder je kind heeft aan familie en vrienden, hoe meer je ervoor moet doen uiteraard en dat doet je ook met liefde.
Gevolg is wel een vreselijk zelfstandige knaap, die goed weet wat hij wil! Dus zo verkeerd was het ook weer niet. Ondanks de standaard opmerkingen bv van een moderne school. Ik heb genoeg absurd kleine kids al op het fietsje stuntelend richting een school zien fietsen omdat het ze zo zelfstandig zou maken. Uhuh!
Nu heb ik weinig op met deze moderne scholen, met medewerkers die nog weinig verstand hebben van kinderen, helaas.
Maar dit terzijde. Dat is weer een héél ander verhaal natuurlijk.
Als ouder zijnde maak je, je altijd wel zorgen om je kinderen, logisch. Moeders nog erger misschien dan vaders, maar goed, je zit er wel mee!
Mijn zoon had er niets bij, die ging dat wel even doen allemaal.
Oké? Fijn!
Nu is het niet dat ik mijn zoon niet vertrouw, maar ik vertrouw de buitenwereld niet zo.
De gekkies en de kopschoppers en de rovers en de criminelen en maffies met messen, noem ze maar op, je leest het immers overal?
Toen ik ging slapen vannacht dacht ik nog: Mam als je er ergens nog bent, zorg jij dan voor mijn zoon, jouw kleinzoon aub als hij morgen met de trein die kant op gaat?
Zou ze het gehoord hebben? De dag verliep allemaal voorspoedig.
Tijdens de terugreis van mijn zoon, in de trein, zat er een mevrouw tegenover hem, hij heeft een uur met haar zitten praten. Heel gezellig allemaal, en ze hadden echt een klik samen, vertelde hij nog.
En weet je mam wat zo gek was?
Ze leek sprekend op oma!?
Hetzelfde haar, gezicht en de ogen, gewoon alles, en zelfs haar kleding, dure tas, alles, ze leek er sprekend op! Toen hij uit de trein stapte zwaaide ze hem nog na zelfs.
Toen en hoe hij dit vertelde, voelde ik een rilling over door mijn lichaam.
Natuurlijk was zij het niet, dat kan niet toch?
Of wel…
Angel-Wings
Het was zo’n lieve man.
Guus was zijn naam, hij was een vriend van de partner van een tante.
Guus was stapel op kinderen, stapeldol.
Gek was hij ermee…iedereen wist het in de familie.
Guus, men noemde hem al Ome Guus, de kinderen dan.
Ome Guus kwam, dan was het feest oid.
Wat een schat van een man toch.
Hij mocht zelfs de kindertjes in bad stoppen!
Niemand die er ooit iets achter zocht.
Hij was gek op kinderen nml.
De lieverd.
Hij poedelde je dan lekker in een badje in de douche, dan wel met je gezichtje naar de muur.
Je mocht niet omkijken van hem en dan waste hij je lekker af met een heerlijk zeepje en een washandje, ja hoor ook tussen de beentjes.
Niets aan de hand immers, het was die lieve ome Guus maar hoor.
Niemand begreep er iets van, zelfs niet toen hij mij als meisje van 5 zijn kofferbak liet zien. De klep ging open en zowaar er lagen snoeptrommels en ondergoed in voor kleine meisjes.
Want stel een kindje zou het in haar broekje doen onderweg, dan had ome Guus mooi wat slipjes bij zich voor zo’n arm meisje immers?
Het was zo’n lieve man, zie je nou wel hij had zelfs snoepjes bij zich in zijn auto, zo dol was hij op kinderen.
Hij heeft de hele familie aan kids wel in bad gestopt en wat al niet meer?
In ieder geval hebben we hem jaren niet meer gezien, niemand wist er het fijne van. Maar toen ik 12 jaar oud was stond hij plots voor de deur.
Ik herkende hem nog.
Of hij binnen mocht komen, maar mijn intuitie zei, beter van niet. Mijn familie was niet thuis, ik was alleen nml en als hij hen zocht, ze waren bij een tante.
Of hij hen dan even mocht bellen. Ik belde zelf wel, wacht maar voor de deur. Ik sloot zo de deur voor zijn neus.
Achteraf begrijp ik nog niet, waarom ik zo deed, tegen die toch oh zo lieve ome Guus? Ik weet niet precies wat er gebeurde, toen ik 4 jaar oud, door meneer in bad werd gestopt? Maar op mijn 12 de wist ik ergens donders goed, dat er iets goed mis was met die man. Ik belde mijn familie bij mijn tante op, om te vertellen dat ome Guus er was, en dat hij er zo aan zou komen.
Hij is er nooit naartoe gegaan, we hebben hem ook nooit meer gezien.
Nu nog begrijp ik niet hoe naief men kan zijn, bij een volwassen kerel, die kindertjes in bad wil stoppen zonder dat er iemand bij blijft staan kijken.
Een stukje vertrouwen in de mensheid? Daar gaat het dus vaak al fout.
Oké soms is camembert lekker…ja?
Gewoon omdat het zo is…een ranzige schimmelkaas, die zo ruft dat je denkt…eet ik dit, en dan…
Drink erna vooral een slokje pepsi en je snapt het gevoel over zalig…
Tis goddelijk eigenlijk…tenzij?
Soms ruft ie zo erg…dan is het al bijna de datum des doods van deze camembert…
Dan heb je pech, in gulzige hongerigheid in de winkel haalde je een camembertje… en keek niet naar enige data enzo.
Dan heb je er weer eentje…een stinkerd like hellllllllllll
Een maand geleden werd ik er op getrakteerd.
Mijn zoon zou hem nog wel op eten die week….
maar Jezus Christus als die koelkast deur open ging…dan, rook ik weer die ranzige gore lucht van één of andere VAM trein…gatver…
Ik kon er niet meer tegen gewoon… ik raakte geïrriteerd door die geur gewoon.
Gewoon een week last van, weet je…
Ik zat op de bank tv te kijken… en ineens weer die geur…die zich rondom mij sloot alsof…
Nou het leek wel een stalker!
Gvd eet je die zooi nog op of wat, riep ik uit in nood na een week neus terreur ellende…
Nou ja, het ding ging uiteindelijk, gode zij dank, toch de prullebak in en aangezien die ook nog eventjes in de schuur mocht staan, ivm vuilnisbak en underground (maden)container..
Had ik er schoon genoeg van!
Helaas…vergeten wij snellig aangaande camembert want brie is lekker maar camembert is wat stouter…
Dus ook nu had ik er eentje gekocht…
Blijkbaar is de AH ook niet meer zo op data gesteld…helaas..maar het was er weer eentje…een stinkerd!
Zodra de koelkast openging rook ik het al…
ik rook het in de gang ondanks dat het in de koelkast lag…
ik rook het zelfs boven!
Ik werd zga chaggie wakker, omdat ik in bed die stank rook…en ”waar heb je die camembert gelaten dan”?
vroeg ik nog half slaperig…”die kan niet in de koelkast liggen hé”?
Ik ruik hem boven nog?
Even later bleek stinkerd op een tafeltje te liggen, ergens vergeten in de woonkamer, kun je nagaan!
Mijn neus is intens gevoelig maar…jezus boven nog de camemstink ruiken dat is erg!
Dat is traumatiserend gewoon?
Mijn neus orgaan was gewoonweg vergiftigd, met deze lijkengeur van een gestorven camemstinkie…
En ondanks hooikoorts, vermoed ik ook een allergie voor die geur hé?
Het moet niet bestaan gewoon, dat een camem zo stinkt als dit…
Hondsdagen..wat zal het zijn?
Alsof er een kat voor je neus staat te schijten, zo een lucht zeg maar…
Echt 3 cm voor je neus oid..das nie goenie…
Ik wil dus toch nog even klagen richting de ah…graag wat versere camemstinkies aub!
Want dit is not done, gewoon…
Kwenie hoelang ze houdbaar zijn, maar als het in de winkel nog maar 3 weken houdbaar is…denk ik dat ze al ouderig zijn…want dan gaan ze echt lijkig doen!
Vandaag smeet ik bozig de stinkerd ver van mij af…de ene hond begon het op te eten… ik zei nog, nou als die dat overleeft is het een wonder!
Ze leeft nog!
🙂
Maar goed…al met al…kwam de camem stink terecht in de tuin in het folie…
Misschien denkt de buurman nu wel dat er iemand vermoord is in de wijk!?
Geen idee…maar jezus wat een hel zoiets zeg…
Pffffffffff nooit weer aub!
Wel camem, maar geen bert hoor!
