OMA’s

OMA’s

Ik herinner het me nog als de dag van gisteren. Of zijn het de dagen van gisteren?
Ik was nog klein en groeide op bij mijn opa en oma,  ik woonde bij hen met mijn moeder.

Ik kom uit een ‘’per ongeluk’’ 1 ouder gezin.

Mijn biologische vader, had per ongeluk 2 vrouwen zwanger gemaakt en mijn ene halfbroer is 3 weken jonger dan ik ben. De andere vrouw kende hij al enige jaren! Daar trouwde hij dus mee.

Onvoorstelbaar. Het zal ergens in zijn horoscoop hebben gestaan.

In ieder geval groeide ik op met mijn opa en oom als vader figuur.
Mijn moeders jongste broer woonde ook nog thuis.
En een jongere zus.

Het was altijd gezellig en druk, en een af en aan, komen en gaan van familieleden. Het was een groot gezin nml. Met 8 kinderen. Ik was de 9^e zei mijn oma altijd. Er was altijd genoeg te eten. En kinderen en aanhang en kleinkinderen kwamen vaak op bezoek.

We woonden dichtbij een mooi groot park en mijn opa had 2 Duitse herdershonden, die moesten natuurlijk altijd uitgelaten worden, dus dat waren fikse wandelingen, zeker voor een kind.
Misschien heb ik daar mijn -inmiddels- afkeer van wandelen vandaan.

Toch waren de dagen gevuld met leven, bezigheden, en drukte.

Mijn moeder werkte en had een goede baan.
Mijn oma ving mij op en zorgde voor mij. Ook later bleef zij voor mij een 2^e moeder.
Met mijn oma heb ik fijne herinneringen.
In feite waren zij, mijn moeder en oma, mijn leven.

Ik herinner me dat mijn oma vaak op de fiets met mij achterop in het kinderzitje naar een dochter van haar ging, ik kon daar mooi  spelen met een neefje die even oud was.

Oma was niet de slankste, maar ja, wat wil je met 8 kinderen!
Dus dan zat ik achterop die fiets, en dan fietsten we langs het spoor.

Waarschijnlijk had oma het zadel wat te hoog staan, en dat zadel piepte en kraakte dat het een lieve lust was.
|k vond het een prettig en gezellig geluid.
Maar de reis ging niet bijster snel.
Dus dan fietsten we langs de spoorrails en daarnaast lag een sloot.
Als kind van 4 keek ik daar dan naar, alsof ik in een soort trance terecht kwam met een piepend zadel, de veiligheid van oma haar derriere, de wetenschap dat ik straks lekker ging spelen met mijn neefje. En die sloot!

Tegen de tijd dat ik steevast  dacht: Er komt geen einde aan de weg en de sloot, vroeg ik vaak hoelang het nog ging duren.

‘’We zijn er bijna’’, zei ze dan altijd, en dat was altijd op het moment dat de sloot ophield te bestaan, en dan kwam er een stukje gras, en dan weer een kleine sloot.
Dan wist ik, we zijn er bijna!

Ik kom nu nog vaak langs die sloot, en elke keer herinner ik me weer dat gevoel van veiligheid, de liefde die je omringde. En dat gemis, al jaren, omdat ze er niet meer zijn en dat dat nooit meer goedkomt.

Mijn opa overleed toen ik 5 jaar oud was.
Ik miste hem enorm, hij was een zeer stabiele factor en bescherming in mijn leven.

Vaak ging ik met hem mee op de brommer, dan zat ik voorop, tussen zijn armen in en zong ik liedjes en dat vond hij prachtig.

Ook reden we wel eens op de brommer met oma en opa en ik tussen in!
Hahaha geen idee hoe dat eruit zag, maar volgens mij mag dat tegenwoordig niet meer.

Hij bracht me ook vaak naar school in de buurt en dan fietste hij met mij mee naar school. Ik zie hem nog zo wegfietsen, waarbij hij mijn kinderfiets over zijn schouder droeg.

Het leven veranderd, het gaat door en de dagen kwamen dat mijn opa en er niet meer was en ieder dat een plek moest geven.

De honden waren er niet meer, de twee inmiddels volwassen kinderen gingen uit huis, want ze gingen trouwen. Zo ging dat in die tijd nml.

Ook mijn moeder ging na 2 jaar trouwen en wij gingen verhuizen naar Friesland.
Wat een gemis, ik miste de hele familie, en natuurlijk mijn neefje,  maar vooral en bovenal mijn oma.

Als ik mijn moeder was geweest, dan had ik tegen  mijn pleegvader gezegd, je komt maar hier wonen.
Ik heb daar echt last van gehad, van die intense omme slag. Het was gewoon een totaal ander leven! Je bent ineens alles kwijt. Je thuis, je familie, je vriendjes en vriendinnetjes en de school etc… Dat is niet mis.

Zo was dus ook  ineens  mijn oma alleen.
Zwaar moet dat zijn geweest voor haar.

De kinderen kwamen natuurlijk nog wel langs, maar toch.
Ze had gelukkig een pinchertje, en dat hielp wel wat.

Gelukkig was ik vaak bij oma met de kerstvakanties en Oud & Nieuw.

Dan sliepen we in een oud tweepersoons bed, dat in het midden helemaal naar binnen zakte.
Zo lag je wel gezellig tegen elkaar aan.

We hebben samen heel wat liedjes gezongen als we dan wakker werden in de ochtend.

Toen  ik na jaren weer hier woonde, waar ik nu woon, en ik, best jong nog, al op kamers ging. Was het oma die zei, ‘’kom gezellig bij mij eten, ik ben ook maar alleen en ik gooi genoeg eten weg, je kunt gewoon mee eten’’. Ik woonde dan ook bijna om de hoek dus dat was wel fijn. Ik herinner mij mijn oma altijd met een schort voor.
Ze kookte ook dagelijks vers en lekker eten. Heb veel van haar geleerd.

Jarenlang hebben we gelukkig samen genoten van elkaars gezelschap.

Waren we twee handen op 1 buik.
‘Laat ze maar kletsen’, zei ze dan tegen mij, over haar dochters, die het maar niet konden laten.

Ik ben zo blij dat ik haar als oma had. Ik ben bevoorrecht dat ik haar mocht meemaken en haar liefde mocht ervaren.

Oma’s zijn belangrijk in je leven.
Heel belangrijk.

Opa’s ook natuurlijk, maar daar gaat het nu even niet over.

 

Oma ter herinnering aan jou.

 

Bedankt voor alles.

Love you!