Op jezelf
Het was koud buiten, Nina keek uit het kleine zolderraampje naar buiten. Ze voelde zich eenzaam en heel alleen. Moederziel alleen. Het regende hard.
Vorige week was het dan zover, na de zoveelste ruzie thuis was ze vertrokken. Ze had al maanden continu buikpijn van de stress. Ze kon het niet meer aan, mama was echt te ver gegaan met haar vriend. Die vriend hield niet van kinderen en zodoende had hij continu kritiek op Nina. Nu was zij niet zijn dochter, maar ook met zijn eigen zonen had hij niet veel op. Hij vond kinderen maar lastig en huisdieren ook, en de hond mocht ook wel ophoepelen naar het dierenasiel. Maar mama was dol op de hond, dus dat ging nooit gebeuren. Maar mam had ook niet zozeer verwacht dat Nina nu al zou vertrekken.
De tranen sprongen Nina weer in haar ogen.
Waar moest ze heen. Ze had tijdelijk onderdak op een zolder in de wijk, naast haar vriend woonden ook kamerbewoners en die zolder was leeg en ze mocht dan wel eventjes daar verblijven. Nina wist niet wat te doen. Alles voelde zo hopeloos aan en wie zou haar helpen?
Ze nam haar tamme rat mee in de grote warme wollen opa jas en ging naar beneden naar Rik die daar op kamers woonde.
Rik had flink geblowd dat rook ze wel. Ze vond de geur niet zo prettig. Ze probeerde een gesprek aan te knopen. Ze vertelde over haar verdriet en onmacht en niet weten waar te gaan. Dat ze zich een zwerver voelde op deze wereld.
Rik hoorde het alles vrij gevoelloos aan en zei uiteindelijk. ‘’Soms is er nog maar één uitweg uit dit alles.’’
Verbaast keek Nina hem aan, had zij nu net haar hart uitgestort bij hem?
Wat was dat voor een vreselijke opmerking, terwijl je je al zo zwak voelde… haar vertrouwen smolt weg.
Ze ging maar naar buiten, wandelen in de nacht, alleen en haar tamme rat zat in de mouw van haar jas.
Onderweg kwam Nina zichzelf tegen keer op keer.
En wat als zij er dan een einde aan zou maken?
Wat dan?
Daarbij hoe dan…dat zou pijnlijk zijn enzo…
Ze moest er niet aan denken.
Hoe kon hij zoiets zeggen tegen haar?
Misschien omdat hij aan de drugs was?
Nina snapte het niet.
Ze kon gaan huilen daar op straat, het was zinloos.
Ze kon denken aan wat ze moest gaan doen maar ze wist het nog niet.
Dus dat was voor later zorg.
Nu even niet. Gewoon nu even niet.
Onderweg kwam ze nog een telefooncel tegen en ze belde haar moeder.
Ze was alweer niet thuis.
Snel ging zij naar het huis om nog wat spullen te halen.
De achterdeur was op het binnen slot gezet zodat zij er niet meer in kon. Wat erg nu al?
Nina duwde tegen de binnendeur aan en uiteindelijk trapte ze de deur in. Dat ging gemakkelijker dan gedacht.
Snel ging zij de trappen op naar de zolder en toen ze de deur opende kreeg ze de schrik van haar leven. Al zou ze terug willen? Het kon al niet meer.
De hele kamer, haar oude kamer van vorige week was al bezet door de vriend van haar moeder. Al zijn meubelstukken stonden er al inclusief zijn enorm grote aquarium. Onvoorstelbaar.
In de gang stonden tassen met haar kleding en haar spulletjes.
Nina nam er 4 mee en ging snel naar beneden.
Snel weer weg van dit huis dat niet langer haar thuis was en het al tijden niet meer was sinds die vriend kwam.
Met de tamme rat in haar nek en de tassen kwam ze weer aan bij de zolderkamer. Internet had je in die tijd nog niet. Op de zolderkamer ging ze zitten en dronk een mok thee. Ze pakte wat spullen uit. Morgen was er weer een dag. Morgen…
