Categorie: Korte Verhalen

Heel ver weg in een groot dierenbos waar het al jaren peace en vree was, kwam er plots een kink in de boomkabel.
De dieren waren in rep en roer.
Een grote chaos werd het, ruzies over en weer, dieren die er niets van snapten, dieren die boos werden en bijna uit hun velletje sprongen.
Hoe dit alles toch kwam, nou dat wisten vele dieren al wel te vertellen, namelijk ene kleine zwarte (oke een beetje bruin dan) berin Sylvana was ermee begonnen.
Dat beertje zeurde zich het ongans van de ochtend tot in de late uurtjes.
Waarom was zij nu zo boos?
Nou omdat ze bij een ijsberenfeestje de ijsberen zwarte berenmaskers opzetten.
En dat mocht niet.
Volgens haar dan. Maar waarom dan niet?
Nou dan lijkt die beer teveel op mij, of op ons bruine beren!
En wat is daar dan mis mee Sylvana?
Nou ze hebben ook een neusring in de neuzen en dat mag dus niet, want heel lang geleden, 150 jaar ofzo terug, werden onze voorouderberen nml gevangen genomen en belachelijk gemaakt als circusberen en zij hadden ook neusringen in de neuzen, als wij dit zien worden wij hieraan herinnerd…
Ja maar, dat waren jullie voorouders hé, dat zijn wij niet…
En die zwarte berenmaskers lijken niet op jullie hoor?

Berin Sylvana stampvoette van woede…jawel dat ben ik wel! Ik ben dat!
IKKE IKKE! De tranen sprongen in haar ogen zg om al dat leed 150 jaar geleden, waarvan zij dacht dat dit te maken had met die berenmaskers enzo.
Maar dat was dus niet waar.
Het ging bijna zover dat ze met elkaar gingen vechten, want de ijsberen mochten niet meer leuk spelen met een zwart ijsberenmasker op.
Wij moeten anoniem zijn als we dat masker dragen en zonder dat masker kan dat niet meer!
Maakt ons niets uit gilden de inmiddels steeds meer bruine boze  beren!
Ze riepen zelfs ”weg met de de bruine beren…”
Raar toch?
Het sloeg allemaal nergens op.
Maar ja, dat kwam omdat één berin een beetje de berenweg kwijt was geraakt.

De ijsberen zeiden nog, nou als je zo lullig doet, dan ga je maar weg naar een ander land, misschien het land waar je geboren bent ooit?

Misschien ben je daar gelukkiger en vieren ze daar geen zwarte berenmasker feestjes…
maar ja dat deden ze daar ook al…dus ja ze bleef maar lekker beren bij de beren in het berenbos…gewoon lekker zeuren als ze er zin in had…

Omdat het daar kon en iedereen haar goed kon horen en luisterde! Zo kreeg ze het gevoel belangrijk te zijn.
Toch nog wat.
De sfeer in het bos was er niet leuker op geworden en veel ijsberen vonden de bruine beren niet meer zo aardig enzo…
Jullie hebben ons een feestje ontnomen…dat willen wij niet!
Wij willen ons eigen zwarte berenmasker feestje terug!
Nu dat duurde heel lang dat gedoe.
Er kwam geen einde aan…tot er een olifant aankwam die het verhaaltje uitblies… hopelijk heet hij geen Putin of Trump….

Er zijn ergere dingen in de wereld, dan zeuren over wat je voorouders is overkomen immers?

~*~

Papa, waarom doen die mensen zo raar?
*Nou dat doen zij omdat zij vinden dat zwarte piet niet zwart mag zijn, zwarte piet heeft ook hun huidskleur.
Maar wat is daar dan mis mee papa?
*Niets.
Waarom doen zij dan zo boos?
*Omdat zij denken dat wij met opzet zwarte piet zo kleden ( zwart ) maken.
Dat doen wij toch niet?
*Nee kind, dat doen wij niet, dit is een feest in ons land voor de kinderen.
Precies ze maken ons blij hé papa? Gunnen ze ons geen blijheid papa?
*Die mensen denken niet aan jullie meisje.
Maar waarom niet dan papa?
*Omdat ze aan zichzelf denken en aan een verleden dat zijzelf nooit meegemaakt hebben.
Is dat ook waar dan papa?
*Nee, ze kennen hun geschiedenis niet goed meisje. Ze denken dat zwarte piet een slaaf is van Sinterklaas, maar dat is niet zo. Hij is een vriend van Sinterklaas.
Zwarte piet komt uit Spanje hé papa?
*Juist kind. Zwarte piet was een berber.
Wat is een berber papa?
*Dat was iemand die heel lang geleden in Spanje ging wonen en daar de baas ging spelen en zij droegen zwarte doeken voor hun gezicht.
Oh net als Isis papa?
*Ja kind eh net als, wat jij net zei.
Wat erg papa, maar deze zwarte pieten zijn toch geen Isis papa?
*Nee kind, gelukkig niet zeg.
Maar die mensen doen wel boos.
*Ja dat wel, maar zij hebben weer niets te maken met onze zwarte piet.
Wel dom van hun hé papa?
*Ja kind.
Kennen zij onze zwarte piet dan niet?
*Jawel, zij hebben zelf ook een zwarte piet.
Maar waarom zijn zij dan boos hier?

In een klein dorpje in de top van Nederland woonde iemand, nou iedereen had het erover.
Het was een wief dat kon toveren. Had je ergens last van, dan moest je bij haar zijn.
Uit heel Nederland gingen ze naar haar toe. Het scheelde enorm veel zorgkosten want ze vroeg enkel om een kleinigheid. Bv een doos eieren, een pak koffie of suiker of pannekoekenmeel. Een plantje of een bosje bloemen was haar ook allemaal prima.
Je had geen arts of fysio nog nodig.

Geertruida van der Berg – Heemstede, was haar naam. Vast nog van adel ergens ofzoiets. Men noemde haar gewoon Trui, dat vond ze ook allemaal prima. Ze werkte in de bouw, maar na het werk konden mensen bij haar terecht soms wel tot midden in de nacht.
Trui had energie voor tien, dus slapen ach, een paar uurtjes en Trui kon er weer flink tegenaan. Het was een sterk wief.
Ze had twee lange grijze vlechten, een bollig buikje, moederlijke borsten en prachtige lieve ogen. Vele mannen wilden met haar trouwen, maar geen denken an, Trui wilde dat gesodemieter niet in haar leven en an het lief…
Om het erf krioelde het van de kattenbeesten, en eenden bewaakten haar erf. Ze woonde in de boerderij van haar ouders, en dat beviel prima. Mannen repareerden met liefde de daken als er een lekkage was, een raam dat kapot was gewaaid door de storm, dankzij takken van de bomen rondom de boerderij dus al met al, Trui kwam het leven wel door.
Meestal kregen mensen die bij haar kwamen een zelfgemaakte mok met kruidenthee uit eigen tuin, dat met urine van de grote bok in het hok werd bemest. De thee smaakte heerlijk overigens het had een speciaal aroma, die men wel kon waarderen.
Bram woonde in Amsterdam en had al tijden last van zijn arm, mn de elleboog was zeer pijnlijk dus hij toog aan op het kleine dorpje in de nok van Nederland. En inderdaad hij was per direct genezen na de behandeling van Trui.
Hij kwam terug op kantoor en hij was dolgelukkig. Hij vertelde in geuren en kleuren zijn verhaal over de wonderlijke Trui. Ze was ouder dan hij, maar zelfs hij was zwaar onder de indruk van deze fitte aparte knappe dame.
Wat een wijfffffffffffff…niet normaal joh! Bram zijn ogen glinsterden als hij weer dacht aan die heerlijke aparte Trui!
Zo werden ze nauwelijks gemaakt dat soort vrouwwezens. En haar thee, Gottogot nog eens aan toe die was zo lekker! Hij had aangeboden haar thee te verkopen, maar dat wilde ze niet hoor, nee het was haar recept en ze had geld zat, ze had niks nodig van al dat bekendheidsgedoe. Een journalist had ze al eens hals over kop de deur uitgemieterd. Sodeflikker toch gauw op brutaal wezen had ze geroepen, ik wil dit niet kloarrrrrr deruuttttttt!
En daar lag de journalist zomaar pats boem op het erf, waar de katten hem meewarig aankeken.
Ja ze was sterk die Trui!
En wat heeft ze bij je gedaan dan, vroegen de collega’s nieuwsgierig? Bram was niet zo van de vrouwtjes dat wisten ze allemaal wel, ook werd dit in de wandelgangen nooit zo genoemd, maar dat hij op een oud wijfje viel wilde toch wel wat zeggen immers?
Het was hooguit intrigerend. Wat ze deed, zei Bram. Hij keek dromerig om zich heen. Tjah, ze bevoelde mijn arm, wat knijpen enzo, dat was pijnlijk en ineens wist ze het.
Aha!!! Zei ze en toen pakte ze een steen, zo groot als een baksteen en ze bepaalde een bepaalde hoek van de steen, en keek met precisie naar mijn elleboog, kneep nog eens in mijn arm op bepaalde plekken, en met wiskundige blik, sloeg ze met de steen zo tegen mijn bot aan en toen was de pijn weg!
Ga wegggggggggggg! riepen de collega’s verbaast, echt waar?
Ja serieus. Ze slaat iedereen dus met die steen en dan is het over.
Dan gaat de pijn weg. Niemand weet hoe ze het doet maar ze doet het!

Nou meer en meer collega’s gingen op reis richting het hoge noorden, want iedereen had wel eens een pijntje. En ja hoor allen kregen ze een mep van die steen en de pijn was weg.

Dat was kras.
Die steen was magie, zeiden ze, nee hoor, Trui was de magie.
Trui lachte dan maar wat en zei nee hoor, deze steen is van mijn overovergrootmoeder, en zij was heks.
Het is een bijzondere steen en mijn gave zorgt ervoor dat ik aanvoel waar ik moet slaan.
Kras en dat was het en bleef het ook.
Had iemand hoofdpijn dan sloeg ze je op je kop, had je pijn in je kont, dan kreeg een tik op je kont, had je last van je oog dan kreeg een tikje tegen je oog met die steen, maar werkelijk de pijn was weg!

De minister voor gezondheid e.d. in Nederland wilde Trui graag in dienst nemen, dat zou miljoenen schelen natuurlijk en dat konden ze dan mooi weer uitgeven aan zichzelf, maar Trui weigerde dat. Niks doe ik voor jullie, wat deden en doen jullie voor anderen immers?
Nee niks daarvan, Trui moest er niets van hebben.
Ze kreeg de mooiste spullen aangeboden en zelfs het koningshuis ging met klachten al richting Trui. die klats met de steen ieder een tik gaf, de ene keer hard en de andere keer een kleine tik.
Maar het werkte en daar ging het immers om.
Die Geertruida van der Berg – Heemstede, dat was me er eentje.

©Angel-Wings

De zon scheen enorm fel aan de blauwe hemel. Zweetdruppels parelden op menig gelaat, en velen zagen zo rood als een kreeft. Ingesmeerd en wel het hielp niets, en toch gingen zij maar door, zij het een tandje minder.
Op het festival was het gezellig, veel mensen, genoeg te drinken en etenswaren waren er ook in overvloed. Waterslangen werden ingezet om het publiek te koelen. Niemand wilde naar huis, men ging door, want de kaarten waren al duur zat en men had er vaak al maanden voor gespaard met vakantiebaantjes, waar men niet rijk mee kon worden, maar wel een aantal onvergetelijke dagen kon beleven bv. met vrienden.

De muziek was echt goed, de mensen dansten even of bewogen zich wat in slowmotion, of zaten op de grond in de schaduw, te genieten en drugspillen te slikken, om maar vol te kunnen houden.
Op één veldje was er iemand die danste maar, iedereen keek vol verbazing toe.
Een sterke jonge vent met een goed gespierd lichaam,danste uren achter elkaar. Hij genoot intens en dat was te zien, het was plezierig om naar hem te kijken, en na enige tijd keken vele toeschouwers naar hem.
Zij blonde haren hingen over zijn schouders, natgespoten door een waterslang, of door een emmer water die iemand weer eens over hem heengooide.
Veel meiden waren sprakeloos. En vol verlangen keken ze naar deze mooi boy met zijn enorme uithoudingsvermogen.

De jongens werden wel jaloers en probeerden mee te doen, maar na enige tijd gaven ze alweer op, het was gewoon te heet om zo te kunnen dansen. Hoe deed hij dat toch, wat had hij geslikt?

Niemand wist het. Niemand vroeg het.
Jelle stopte af en toe even en dronk dan wat water, en ging weer door.
Hij zag niet de bewonderende blikken van menigeen, hij genoot alleen maar. Hij had er geen oog voor zeg maar.
Menig meisje wilde met hem dansen, hij vond het prima. Tegen de avond ging Jelle maar eens wat eten, de meidjes verdrongen zich om hem heen.
Bak patat met een bereklauw zei Jelle en betaalde met muntjes.
Een meidje naast hem keek naar hem op, zijn mooie blauwe ogen keken naar zijn bak patat want honger dat had hij wel van een dag dansen. Wat kun jij goed dansen zeg, welke pillen heb je geslikt? Vroeg het meidje.
Jelle keek haar verbaast aan, pillen, ik ben toch niet ziek ofzo? Gekke meid! Jelle lachte zijn tanden bloot.
Hij nam een patatje in zijn mond met een flinke klodder mayonaisse.
Drugspillen toch? zei het meidje verbaast.
Jelle genoot, een patatje haalde hij niet vaak, daar kon hij nml. niet op teren als boerenzoon. Hij werkte altijd hard op de boerderij van zijn vader en hij mocht een dagje uit.
Drugs? Jelle keek haar nietbegrijpend aan…hoe bedoel je drugs?
Ik moet die rotzooi niet.
Het meidje vertelde dit al snel verder aan anderen en op een gegeven moment stonden er al veel jongeren om Jelle heen.
Hoe hij toch uren kon dansen, niemand die het begreep.
Maar wat doe je voor werk dan? Oh boerenzoon, aha… misschien zei dat wel wat?
Je gebruikt nooit drugs? Neuh dat deed Jelle dus niet. Drank dan?
Oh in het weekend een biertje, vond Jelle prima. Niet te vaak natuurlijk want de koeien moesten verzorgd worden en dan moest je de nuchtere kop er wel bijhouden natuurlijk.
Of hij verder nog medicijnen slikte ofzo, dat wilde iedereen wel zo urenlang dansen op muziek in de hitte nog wel. Nee ook dat had Jelle niet nodig. Vol verbazing keek de nuchtere Jelle om zich heen. Dus die stadse jongeren gebruikten allen pilletjes om te kunnen dansen en dromerig te worden. Nu Jelle was al dromerig zat, waarom moest hij daar een pilletje voor gaan slikken? Rare fratsen hoor.
Jelle moest er niets van weten.
En wat eet je dan, vroeg een jongen plots.
Misschien was dat een reden?
Oh zei Jelle ik neem elke morgen een bord Brinta en daar ga ik flink op enkele uren. En om twaalf uur in de middag weer een bord met een appel en een kop melk of karnemelk.
En in de avond een gezonde maaltijd van mijn moeder die kon zo lekker koken, nee hij kwam niets tekort.
Het bakje patat was lekker geweest, maar voorlopig hoefde hij die troep niet meer.
Het werd al laat en hij moest de trein nog pakken, dus moest hij maar weer eens gaan. Zijn rugtas hees hij over zijn schouders en met fladderende blonde lokken toog hij naar de uitgang, ondertussen allemaal jongeren achterlatend die het nog niet konden geloven. Het was toch wat zo een nuchtere Noorderling die niets gebruikte en dankzij brinta even uren stond te dansen alsof het niks was.
Nee, dat konden ze niet begrijpen, die stadsen.

In gesprek…

-Nou ik had wat toen, dat was dan vaak ”kontie kontie”…dan schudde hij met zijn kont in bed en dan moest ik dat dus masseren.
*Nee, echt?
-Ja serieus. Ik heb een trauma van dat woord.
*Echt?
-Jahaaaaaaaaaaaa!
*En dan moest jij dus…?
-Uhuh! Gek genoeg deed je dat ook nog als uit een soort_ dan ben ik er vanaf!_ dat gezeur…je weet wel.
*Tuurlijk, ik snap het. Gatverdamme!
-Ja best wel balen.
-Blij dat ik van hem af was hoor.
-Kontie kontie…pfffffff!
*Ik word misselijk hoor als je er over begint, doe maar niet.
-Hoezo misselijk?
*Nou?
*Dat je met je vinger dan in zijn…
-WAT??????????
-Heb ik dat gezegd?
-Tuurlijk niet, ik moest niet met mijn vinger in zijn kont, wat denk jij nou wel niet?
-Nee gewoon masseren… de bovenkant van zijn bibs…
*OOOOHHHHHHHHHHHHHHHHHHHH?
-Djiezus… dacht dat je dat wel begreep zeg.
–*Zucht*

Het zat hem niet mee, vond hij zelf.
Alles mislukte in zijn leven, hij was al bijna 42.
En nog geen vrouw in zijn leven, een eenmalige seks ervaring was alles.
Ze wilden hem gewoon niet.
Welke normale vrouw wilde nu een smurf?
Hij was te klein, dat was het probleem.
Hij had een eigen bedrijf, hij verdiende best goed, maar zijn vrienden?
Allen hadden zij een vrouw, en kinderen, en nee, hij had niet willen ruilen met hun vrouw en kinderen.
De vrouwen waren ronduit spuuglelijk en die kinderen idem zo.
Nee, dát wilde hij niet maar…het hoorde toch zo te zijn dat je ging trouwen en kinderen kreeg en…
Hij niet, hij was maar 1,75 m en dat was echt te klein.
Hij zag er best goed uit verder, maar die lengte. Vrouwen wilden alleen maar een man die langer was dan 1.85 natuurlijk.
Spottend noemde hij zichzelf ”de dwerg”.
Hij ergerde zich kapot aan zijn vrienden, die een goede job hadden en plenty gelden. Inclu gezin, waar hij niet mee wilde ruilen natuurlijk.
Maar hij wilde ook een gezin en een vrouw.
Hij stortte zich maar op zijn bedrijf en verdiepte zich nachtenlang in scripting en codes. Maar toch tijdens die nachtelijke uren, zoop hij zich suf aan red bulls en vrat hij zakken vol drop.
Inmiddels was hij een lelijke dwerg aan het worden.
Een dwerg met wallen onder zijn ogen en een dikke pens.
Nu wilden ze hem al helemaal niet meer.
Die ene vrouw die wel met hem wilde, hield het al snel weer voor gezien.
Ze hield van seks en mannen dus, één was niet genoeg. Het lag niet eens aan hem, maar zo hield hij vol, na hem had ze een lange vriend gehad.
Zie je nu wel!
Het lag aan zijn lengte.
Op datingsites kreeg hij geen contacten zelfs, want bij elke advertentie die hem wel opviel, zag hij het al, gezocht man, langer dan 1.80.
Hij had gewoon geen enkele kans zo.
Zo dacht hij jarenlang elke dag hetzelfde, dat hij geen kans had.
Op een dag kreeg hij een nieuwe buurman.
Mario uit Italië, het was een minidwerg hoor.
Hij had een bierbuikje en was enorm klein.
Zwarte krullen op zijn kop en een stel witte stralende tanden in een intense lach, voor iedereen bestemd.
Vrouwen? Bij de vleet.
Hoe kon dat nou, die kleine minidwerg, dacht hij telkens jaloers.
Zoveel vrouwen, ondanks zijn lengte…
Maar Mario was leuk, Mario was luidruchtig gezellig, Mario lachte altijd.
Mario was een echt leuke vent.
Het lag dus niet aan de lengte, het ging erom wat je met die lengte deed.
En was je klein, dan kon je maar beter zoals Mario zijn.
Gezellig, opgewekt met een eeuwige glimlach op zijn gezicht.
Al die jaren verloren, dankzij negatieve gedachten.

Mopperend had hij zichzelf verschanst in de donkere struiken in zijn tuin. Zijn heiligdom.
Verdomme, niemand die de deur opende.
Waar was zijn baas?
Hoewel baas… hij was natuurlijk de baas over die baas, die dacht dat hij baas was.
Domme mensen ook, een beetje een deur dichtdoen.

Hijgend lag hij daar, hij had enorm veel dorst. Het was heet buiten namelijk.
En uiteraard honger, zo was hij nml wel.
Eten was zijn favoriete bezigheid.

Niemand die hem kwam redden, had hij nu beschermengelen of wat?
De hondjes bij de buren, die hem eigenlijk niet konden luchten of zien, hoorden zijn gemopper aan. Voor het eerst, sinds hij hen kende, blaften ze eens niet, maar gaven ze aan dat er sprake was van een probleem in de tuin van de buren.
Snuffend en telkens langs hem heenlopend, aan de andere kant van de schutting,  hoorde hij hen telkens weer…
Hij mopperde klagelijk en was verder maar stil, alles was hem teveel.
De buurvrouw sprak zijn ”baasje” via haar mobiel…Gewond? Iets in de tuin?
Ja, waar was hij hé? Zijn “baasje”… misnoegd keek hij door zijn spleetogen naar de tuin..en de achterdeur.

Als hij thuiskwam, zijn ‘baas’, zou hij hem eens flink straffen met een flinke sproei in de slaapkamer, dat zou hem wel leren.
Half versuft bleef meneer de kater zich schuilhouden in al zijn zomerse ellende.
Maar daar kwam zowaar de buurvrouw pols hoogte nemen.
Hij rende klagend naar haar toe, Help…mrauwwwwwwww…
Zo schavuit ben jij het…zei ze goedmoedig.
Helppppp, klagend viel hij neer aan haar voeten.
Kijk mij eens enorm zielig zijn, leek hij haar te willen zeggen.
Hij gaf duidelijk aan dat hij naar binnen wilde!
Scusi ik heb geen sleutel.

Heb je dorst?
Mrauwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwww schreeuwde hij.
En zowaar er kwam een bakje water naar hem toe…
Hij lebberde het bakje zga leeg…
Hij kreeg zelfs een zakje met kattensnoepjes…
Oh hij had zo’n honger na een nacht jagen…
Of waren het er al twee geweest?
Hij wist het niet meer, deed het ertoe?
Hij wilde alsnog naar binnen, wat drammen zou vast helpen?
Maar nee, niks…ze had geen sleutel, gaf ze nogmaals aan.
Gelukkig stuurde het baasje even later zijn dochter die hem de koningskater naar binnen liet.
Waar was hij hé, als de deur dicht moest, de lellesloeriebellenkater…

Stel wij emigreren met een behoorlijke groep Nederlanders naar een ander land.
Sjonnie en Sjaan gaan ook mee.

Er zijn best veel Sjonnies en Sjaans die meegingen..beetje heel erg veel.
Jij als nette John en Kirstin vragen er niet om, maar het gedrag van Sjaan en Sjon loopt de spuitgaten uit.
Op allerlei manieren misdragen zij zich in dat land.
Je schaamt je kapot!

Sjonnie en Sjaan rennen ook nog eens naar de Hart van — dat land–..op de televisie, om te huilen over vermeende stoute dingen die de politie daar deed.
Wat vervelend nou zeg!
Ze willen ff wat poet zien natuurlijk.
Jij schaamt je plaatsvervangend maar wat kun jij eraan doen?
Niets.
Op straat kijken ze jou al boos aan.
En de Sjaantjes willen graag nog klompen dragen en daar houden ze niet zo van in dat land.
Jij wilt echt geen klompen dragen…maar ja?
Men denkt wel dat jij dat ook wil dragen.
Ze scheren jou met Sjonnie en Sjaan over één kam.
Sjonnie en Sjaan beroven medelanders, slaan oude vrouwtjes in elkaar, de Sjonnies worden loverboys van de dochters in dat land,
ze stelen en slaan met elkaar allemaal medelanders in elkaar…
Dat land dat ons zo liefdevol opnam, wordt boos en is het zat!

Een aankomend minister in dat land vraagt:

Willen jullie meer of minder Sjaans en Sjonnies?!

Minder, minder roepen de medelanders in dat land…weg ermee!

De regering roept dat ze in dat land ons niet mogen discrimineren!
Want foei en dat is slecht voor de betrekkingen met Nederland!
Misschien krijgen ze dan geen lekkere kaas meer uit Nederland, nou dat wil toch iedereen,lekkere kaas.
Dankzij Sjonnies en Sjaans is het minder veilig in vele wijken in dat land.

Niemand wil mensen uit Nederland nog in dienst nemen want ze stelen en zijn niet eerlijk immers?
Waarom zou die ene dat wel zijn… de John en de Kirstin?
Eén bleekscheet is tevens de andere, verschil zien zij er niet zo tussen.

De aankomende minister krijgt zelfs een veroordeling, hij zou haatzaaien met zijn vraag!
De vraag over dat wat waarheid is?
Afgezien van de John’s en Kirstin’s uit Nederland in dat land… dat doet niet terzake, want de rest is zo evil…dat zij niet eens meer gezien worden!

De veroordeelde minister wordt hierna gekozen als minister!
Hierna mogen de John’s en Kirstins blijven maar Sjaan en Sjonnie moeten het land uit.
Want zij kunnen en willen zich niet gedragen in dat land en moeten terug naar waar zij vandaan kwamen!
In het vervolg mogen er alleen nog maar John’s en Kirstins het land binnen, maar de Sjaan’s en Sjonnies krijgen nooit meer toegang tot dat land en dat hebben ze er zelf naar gemaakt.
Natuurlijk willen ze nog zielig doen en roepen ze nog dat zij de bleekscheten gediscrimineerd worden, maar goed dat is dan zinloos want, daarvan was geen sprake, het ging nml alleen maar over hun gedrag!
Meer niet.

De maan scheen door het slaapkamerraam. Een lamp met weinig licht scheen op het bed, de rest van de kamer lag in het duister.
Op de achtergrond Bob Marley muziek. De grote grijze kater lag op het voeteneind te slapen.

Langzaam trok hij de naald uit zijn arm.
Hij liet zich achterover vallen in de kussens, eindelijk rust.
De warmte verspreidde zich al snel door zijn aderen.
Niet langer denken en voelen, dat was het beste voor hem.
Geen pijn of verdriet meer hoeven voelen.
Zijn ziel vloog mee in het ritme van de muziek, langzame golven door zijn ziel.
Verre landen in dromen, ver van zijn bed.
Warmte in liefde stroomde door zijn ziel.
Langzaamaan, na lang genieten voor zijn doen, viel hij in een diepe slaap.
Midden in de nacht werd hij wakker, de muziek was afgelopen, de kat was er niet.
In de gang hoorde hij geluiden, hij wilde gaan  kijken en stond op van zijn bed.
Bij de voordeur was een schim, achter het vage raampje, zag hij een wit gelaat.
Iemand riep zijn naam.
Kom hier…Kom! Ik moet je iets vragen, zei de schim.

Hij voelde geen enkele angst, terwijl dat wel normaal zou zijn, maar drugs deed zijn ding.
Hij wist het, overmoedig liep hij naar de voordeur en keek door het wazige raam, naar een schim…die hij niet goed kon onderscheiden.
Wat isser? mompelde hij slaperig naar de schim.
Kom, kom dichterbij dan. Zei de schim.
Hij legde zijn voorhoofd tegen het raampje in de voordeur, vlak voor de schim, en deze stak zijn hoofd door het raam heen, bijna door hem heen.
Waanzinnig gaaf dit, dacht hij nog, angstloos.
Het sprak tegen hem, de lelijke monsterlijke schim.
Als jij wilt, kunnen we nu ruilen!
Jij in mijn lichaam en ik in jouw lichaam!
Je kunt nu kiezen, wil je dit?
Ik wil dit graag, zei het wezen, en  zijn adem stonk gruwelijk!
Het leek aantrekkelijk, zou hij, ver weg van dat aardse bestaan, zich kunnen omwisselen in een ander lichaam?
Zou het mogelijk zijn?
Het monsterlijke wezen  keek hem aan met gele ogen, en een tandeloze mond.
Het was afgrijselijk, allemaal ontsproten uit zijn brein natuurlijk, dat zo high was als maar kon.
Maar het stonk vreselijk, wat was dat dan?
Een lijkengeur leek het wel.
Bizar, het leek wel heel erg echt!
Ineens kreeg hij een ijskoude rilling over zijn lijf.
Hij keerde om richting zijn bed.
Hij wist plotseling dat hij maar één ding moest doen en dat was, weg van die deur en dat wezen!

In bed aangekomen, draaide hij zich om en keek plots om zich heen.
In de gang begon zijn kat te blazen tegen iets dat in de gang stond.
Zijn hart begon als een razende te bonken… was het dan toch echt geweest?

Hij durfde niet meer langs zijn voordeur te gaan, op te staan, terwijl zijn keel erg droog was.
Maar de kat in de gang, zette een hoge rug op en blies wederom naar iets…
Wat?

Hij wist het niet.
Wilde het ook niet echt weten, het was maar een moment van verstandsverbijstering, dat wezen bestond toch niet?
In de gang ontstond een gevecht die zijn kater aanging met iets, iets dat hij niet wilde zien.
Niet meer, nooit meer…

De volgende dag lag de kat dood in de gang.

(De kat was niet dood, in het echt,  maar het verhaal schijnt echt gebeurd te zijn!?)

Hij had een goede deal gesloten.
Via een online verkoopwebsite, had Henk-Jan een vrachtwagen vol luxe horloges gekocht.
Ze waren prachtig en goedkoop. Henk-Jan was er enorm blij mee.
Hij zou ze verkopen op de markt en wist zeker dat hij ze voor een goede prijs kon verkopen.
Goedlopende tikkende klokjes, met prachtige krokodillenleren bandjes, met zachte kalfsleren bandjes, met gemasseerde koeienhuiden bandjes, met koeienhuiden van koeien die jarenlang flink aan de wisky waren geweest, glimmend en glanzend ruikend leer, echt leer!
Met strass steentjes voor de dames, met geslepen glas rondom, voor de heren.
Goud en zilver, wat er blonk, in alle kleuren en maten.
De verkoper kwam waarschijnlijk uit Egypte, die kant op in ieder geval en de uitstraling van de klokjes had ook wel iets exotisch.
De goede man had hem alles verkocht, en dit voor een minimale prijs.
Erg aardig van hem, vond Henk-Jan.
De verkoper was een best nog knappe man met een baardje en een lang wit overhemd aan.
Hij had slippers gedragen en een soort pyamabroek.
Henk-Jan kon de lading zo overhevelen, van de witte vrachtwagen van de eigenaar, naar zijn eigen vrachtwagen.
Hij zou winst maken in ieder geval.
Op zaterdagochtend stond Henk-Jan bij zijn kraampje zijn nieuwe horloges te verkopen. Het was druk, onvoorstelbaar druk zelfs.
Henk-Jan verkocht de horloges later voor nog hogere prijzen want, de horloges liepen als een trein.
Nog nooit had hij zo druk verkocht namelijk.
En aan het einde van een lange dag, was zijn kraam leeg en Henk-Jan steenrijk.
Vol goede moed ging hij op huis aan, naar zijn vrouw en kinderen.
Met een grote lading geld in tassen in zijn vrachtwagen.
Thuisgekomen nam hij zijn tassen vol geld mee naar binnen waar zijn vrouw hem gelukkig en liefdevol aankeek.
Oh Henk-Jan….Oh Henk-Jan dan toch..is dit alles voor ons?
Ja vrouw! Dit is nu alles van ons. Verklaarde Henk-Jan vol trots.
De kinderen lagen al op bed en gezamelijk nestelden zij zich op de bank voor de televisie.
In zijn broekzak knisperde een stukje papier.
Henk-Jan nam het uit zijn broekzak en vouwde het papiertje recht.
Dat behoorde bij de horloges wist hij nog, de verkoper had gezegd dat hij dit maar moest doornemen na de verkoop.
Nou dat zou hij dan gaan doen.
Zijn vrouw had hem net een biertje gebracht en het nieuws opgezet.
Henk-Jan nam een slokje van het frisse koele biertje en las het papiertje eens door.
Allerlei vreemde tekentjes stonden op het papiertje.
Onderaan stond een tekentje dat hem ergens wel bekend voorkwam.
Maar waarvan wist hij zo gauw niet. Er stond een tijd aangegeven… 20:00 uur, en daarna Allah Akbar….
Oh Henk-Jan kijk eens gauw…riep zijn vrouw verschrikt uit. Ze wees naar de televisie.
In de omgeving van hun stad waren er mensen ontploft, zomaar ineens vanuit het niets.
Als verdoofd staarde Henk-Jan naar het papiertje in zijn hand.
20:00uur…. Allah Akbar en dat teken dat was van Isis…
Wat had hij verkocht…

Angel-Wings.nl