Ik wilde die plant hebben gewoon!

Heel lang geleden werd ik ergens verliefd op een plantje, en dat plantje is me in feite altijd blijven achtervolgen.
Namelijk de plant ‘’kind op moeders schoot’’.
Het was een best saaie grasachtige plant.

Je had ze in kleuren en maten en soorten, de één was donkergroen, de ander lichter en één die was bont met wit en groen.
Ze hadden deze oersterke planten altijd in scholen staan.

Natuurlijk hadden ze dan een mega joekel van een plant, waar je jaloers op werd want het zat vol met stekjes!

Ik wilde altijd graag een stekje en heel soms kon ik er één bemachtigen.
Dat ging dan een tijdje vol goede hoop,  tot het groot was en denk je dat ze bij mij ooit stekjes gingen kweken, echt niet!
Ik had altijd een steriele plant o.i.d.
Dus niks hoor, al die moeite voor niets.

Gewoon een jaar een plant bewateren die het niet ging worden.
NU was die sliertenplant geen probleem o.i.d., maar het idee erachter was dat het dus die stekjes moest gaan krijgen verdorie.
Dus in de loop der jaren had ik wel af en toe weer eens een stekje zonder stekjes.

Vorig jaar had ik er ook weer eentje. De steklozeling.

Misnoegd keek ik vorige week vanaf de bank naar mijn boekenkast met wederom een stekloze grasplant.
Ik vroeg me werkelijk af hoe het mogelijk kon zijn dat je zo een pech had met zo’n oersterke plant die bij iedereen blijkbaar zich wild zat te stekken, behalve bij mij.
Ik bedacht me dat ik eigenlijk wel eens een echte ‘’stekker‘’wilde.
Maar waar kom je die nog tegen?

Nou dat was vorige week… en zowaar…
Vandaag was ik in een plantenzaak en verdomd…
Ze hadden hem, of haar… en er zaten al stekjes aan!
Nu die moest goed zijn.
Ik zat me al bijna rijk te rekenen aan plantenvolk in mijn plantvolle huis, ik zou die stekjes stekken en dan nog meer maken en meer en meer….
Hebberig stond ik bij de kassa te betalen.

Met een diepe zucht zette ik de plant in de auto…eindelijk!
Mijn gebed was verhoord!

Ik ga haar zo even wat liefde geven op de plank van de boekenkast.

Chlorophytum C. Ocean.