Korte Verhalen

Li Lol

Featured Image

Li Lol

 

Het was een lange werkdag geweest voor Li, veel ging er mis en nu moest hij nog naar de laatste van die dag. De cv ketel op zolder moest hij repareren.
Hij was altijd een  uiterst voorkomend vriendelijk man, altijd in voor een praatje met zijn cliënten en een grap en goede tips,  en ook dit keer was hij in gesprek met de vrouw des huizes. Een kopje koffie kon er ook nog vanaf, dat scheelde weer. Li vulde de cv-ketel bij met water en controleerde de druk van de ketel.
Alles ging goed.
De vrouw des huizes was naar beneden gegaan en hij kon zo fijn zijn eigen gang gaan.
Daar hield Li het meest van, gewoon lekker zijn eigen ding doen en dat niemand hem op zijn vingers keek.
Hij floot zelfs een wijsje van een oud Chinees liedje uit zijn geboorteland.
Hij kon de mensen in het huis horen praten via de ventilatiebuizen op zolder.
Ze waren aan het lachen.
Hij spitste zijn oren uiteindelijk toch even en luisterde mee, wat zeiden ze nou?
Vol verbazing hoorde de praatjes aan.

“Ahahahahaha, waaLom doe jai zo LaaL? Iek lachen mai ein kLiek.’’
De man des huizes lachte eveneens en zei:
‘’Waalom meflouw lachen jai mai uit!? Iek doe mijn weLk, iek doe goede weLk!
Iek vien jou niet aaLdig meeL”. Sssttt zei de vrouw, hij is toch nog in zijn auto? Een gesmoorde lach klonk.
De vrouw des huizes snikte het uit van het lachen: “Ik kan niet meer hoor Rob, ‘Iek kan niet meeL hooL Lob’, gierde ze het toen uit.
“Iek heb gLoot Piemel”, iek jou veLLassen daaLmee? Zei de man weer.
Li werd witheet, ze namen hem de maling. Hij was even verrast en toen werd hij boos, echt boos.

Lees dit ook eens:  Waarom?

Dat liet hij zich niet gebeuren, laaiend was hij!
Hij ging langzaam de trap af, richting de moderne badkamer.
Li keek rond en pakte toen de elektrische tandenborstels van de bewoners des huizes, en stopte deze twee vakkundig in zijn broek aan de achterzijde, even flink wrijven dat zal ze leren.

Hij had dit wel vaker gedaan, als ze hem belachelijk maakten, niemand nam Li in de maling. Dat was iets uit zijn jeugd. Als kleine Chinese jongen in Nederland hadden ze hem wel eens gepest. Nu had hij daar niet zoveel last van gehad maar toch ergens stak het hem wel en ook bij dit soort geintjes, vond hij het zeer ongepast.
Hij was toch vriendelijk tegen de mensen geweest.
Li bekeek de tandenborstels even en plukte een schaamhaar uit één van de borstels.
Hierna belanden ze weer in hun houder.
Li hoorde hen nog lachen beneden, hij gooide met de deur, zo, nu wisten ze dat hij boven was.

Hij stond weer boven bij de ventilatiebuizen en hoorde de vrouw nog gesmoord zeggen, dat ze echt niet had geweten dat hij boven was.
Pech voor hun. Vakkundig draaide Li een dopje van de cv ketel, zodra ze gingen slapen zou het gas zijn werk gaan doen. Het kon hem niets schelen nml.
Niet meer. Met een vriendelijk gezicht stond hij even later voor de vrouw des huizes die hem met verdacht glinsterende ogen aankeek. Ze durfde niet naar haar man te kijken zag Li wel.
Net goed, die rotmensen ook. Dankuwel voor de koffie, zei Li.
Alstublieft zei de vrouw. Op de tafel stond een kleine wieg, een nieuwe kleine wieg.
‘’U klijgen baby?’’,  Vroeg Li aan de vrouw. Ze knikte dolgelukkig van ja.Li vertrok naar zijn auto.
Hij bedacht zich toch nog, als die mensen zouden omkomen bij de explosie was het zijn schuld en nu ook nog een baby…
Nee, dat mocht hij niet laten gebeuren.
Li liep terug naar het huis en belde weer aan.

Lees dit ook eens:  De vliegende hamster

Weer hoorde hij hen lachen binnenshuis, en weer met die verdraaide stemmetjes en een Chinees accent. Li zijn mond vertrok, en hij wilde bijna weer vertrekken maar toch toen de vrouw de deur opende en hem weer zag, moest ze moeite doen om haar lachen in te houden.

Ik ben iets vergeten meflauw, ik moet kijken of dopje op ketel zit of niet.
Li ging weer naar boven, deed het dopje er weer netjes op en vertrok met stille trom.
”Wat een lotmensen”, mopperde Li, toen hij buiten weer naar zijn auto liep.
Gelukkig had hij de eer aan zichzelf gehouden. Beetje hem uitlachen.

In het huis lag de vrouw des huizes vlak over de tafel van het lachen. De tranen sprongen in haar olijke ogen.
‘’Oh Rob ik vind het zo erg, maar echt toen hij weer aanbelde, ik had het niet meer en het is zo een aardige man! Hoop niet dat hij ons gehoord heeft hoor’’
‘’Echt wat zijn wij erg hé!?’’
‘’Ja’’, beaamde Rob, ‘’heel erg, maar ja, we kunnen er om lachen en het is toch ook glappig!’’
Samen barsten ze weer in lachen uit, gelukkig wisten ze niet wat er had kunnen gebeuren.

Laat meer zien

Gerelateerde verhalen

Bekijk ook
Close
Back to top button
Close

Een Adblocker gedecteerd

Je gebruikt een adblocker, zet deze uit om de hosting van de website te ondersteunen