De griezelige dokter from helllllllllllllll
Lang geleden toen ik nog een mini Wingsje was,
hadden we een hele goede huisarts.
Hij zorgde goed, vooral voor kindertjes.
Hij regelde dit alles nog alleen, dat kon toen in die tijd nog, toen artsen nog een roeping ofzo hadden.
Hij had 1 assistente, en ze is er nu nog, alleen de arts niet meer, hij is gaan hemelen.
Toch wil ik de beste man nog even benoemen in mijn verhalen want, zo worden ze niet meer gemaakt bijna.
Laat ik het zo zeggen, ik mocht hem niet.
Ik vond hem gruwelijk eng.
Hij was de vleesgeworden duivel uit de hel.
Hoe dat kwam?
Geen idee.
Hij zag er uit als een oude jood, nu is daar niets mis mee maar stel je voor.
Redelijke gok, kleine oogjes die vanachter bruingetinte glazen de wereld intuurden met een wijze blik.
Maar voor mij, wist ik wat wijsheid was, was het een drama.
Hij keek me eng aan vond ik.
Ik was rond de 3 a 4 jaar oud en ik had toen nogal behoorlijk last van de oortjes.
Bonkende idioterie in je koppie, en vaak snachts natuurlijk.
Klopperdekop in je kop… Huilen…tuurlijk.
Enorm pijnlijk en hoge koortsen.
Nou goed dit was de huisarts die dus snachts zijn bed uitkwam voor een huilend kind in nood.
Geweldig natuurlijk, maar ik zag enkel die griezelige man en waarschijnlijk legde ik een link met de pijn en die dokter.
Arme man.
Maar ja, hij had ook een enorme pluk schape wol in de kleur van melkboerenhondenhaar aan beide zijden van zijn kalende hoofd, plus nog die getinte bril en dan nog die dokterspiegel op zijn
voorhoofdschakra, nou ik vond dat heel erg eng dus.
Maar goed, het was nu eenmaal onze huisarts. En hij zal veel goeds gedaan hebben alleen als kind, besef je dat nooit zo goed.
Het lange termijn geheugen werkt dan nog niet zo geweldig ofzo.
Maar goed, na enige jaren togen wij naar Slagharen, de paardjes hoeraaaaaaaaaaa!
Nu ja…Terwijl mijn droom uit zou komen, paardrijden nml, stond ik daar te wachten op een vrijgekomen horse ofcourse.
Ik hing tegen het houten hek te hangkinderen en mijn poten stonden uitgestoken voor mij uit op het pad leunend met mijn ellebogen op het hekwerk.
Ware het niet dat er een pony langskwam en precies op mijn grote teen ging staan?
Damn ik heb zoveel pijn gehad, het leek wel geplet te worden, pony’s zijn nogal zwaar eh enzo.
Afschuwelijk dus en de hele terugweg janken in de auto.
Ik werd thuis gedropt door een oom die zo vriendelijk was geweest mij eens maar nooit meer mee te nemen oid.
En daarna moesten we toch naar de dokter.
Maar? Waarom moet ik naar de dohokterrrrrrrrrrr huilde ik het uit.
Hij moet even naar je teen kijken hoor.
Nieehiieetusssssssss….jankte ik verder.
Nou we hadden dan een overeenkomst bereikt ik ging mee in de auto en mijn moeder zou het even gaan vragen aan de dokter.
Ok dat mocht wel maar ik ging niet mee naar binnen.
Nee hoor, was prima!
Ok…glimlach, wat een overwinning zeg. Pfieuw,… ik zat zelfs opgelucht in de auto.
Mijn moeder stapte uit en zowaar ik hoefde niet eens mee naar binnen. Wauw! Goed hé?
Ik zat te wachten in de auto vol pijn aan die bonkende grote teen.
Toen plots de enge dokter de praktijk uit kwam lopen met mijn moeder.
In no time sprong ik van de voorbank op de achterbank.
Hoe ik dat voor elkaar kreeg weet ik nog niet, maar daar was hij, zijn toeften haar om zijn hoofd, zijn spiegeloog op zijn voorhoofd en zijn beige getinte glazen en kleine oogjes keken mij aan.
Ik doe je toch niets, glimlachte hij.
Aarzelend liet ik mijn opgezette blauwgeworden teen zien aan hem.
Nu de nagel zou afvallen, en alles zou goedkomen tzt, koud nat doekje er op etc.
Vreemd genoeg, nadien was ik nooit meer bang van hem, ik zag ineens zijn vriendelijke lachrimpeltjes achter die brilleglazen, en dat zal het wel zijn geweest, of ik werd gewoon ook wat wijzer.
Maar wat een drama kinderen kunnen maken om niets!
©AngelWings