Greetje en de ufo
Greetje en de ufo
Naast de oude molen stond een romantisch klein boerenhuisje, en in dat huisje woonden ,Tjeerd en Greetje, kinderen hadden zij niet. Toch konden zij het samen prima vinden.
Gelukkig maar. Maar op een dag stond Tjeerd te kijken naar zijn mooie Greet.
‘’Zeg Greet’’? hij kneep zijn ogen wat tesaam. Verbeelde hij zich dit nou of, was zijn Greetje ineens veel dikker geworden. En hoe kon hij dit nu op een nette manier zeggen.
Je weet hoe vrouwen zijn, en dat kon wel eens een fikse ruzie opleveren. Niet dat zijn Greetje snel boos was, maar je wist het maar nooit.
Verstandig hield Tjeerd toch maar wijselijk zijn mond. Hij schudde zijn hoofd naar Greetje om aan te geven dat het niet zo belangrijk was wat hij te zeggen had. En Greetje ging door met de afwas.
Maar verdomd, het viel Tjeerd steeds vaker op hoe zijn Greetje een steeds flinkere bolle buik kreeg.
Zou ze misschien toch zwanger zijn? Hoop vonkte op in Tjeerd zijn hart…zou het dan toch, een felbegeerd kind van hun samen? Maar hoe moest hij dat toch voorzichtig tegen haar zeggen zonder haar te kwetsen. Ze zou het toch zelf ook wel doorhebben inmiddels?
Bedoel dit was geen klein buikje meer, maar echt een zwanger lijkende buik.
In de plaatselijke dorpsbibliotheek ging Tjeerd maar eens op onderzoek uit.
Ja en toch het leek op een zwangere buik hoor.
Het kon van alles betekenen, maar ze wisten beiden toch dat Greetje onvruchtbaar was. Zou er een wonder geschiedt zijn?
Greetje was de laatste tijd ook nogal dromerig en afwezig.
Op een avond hield Tjeerd het niet meer uit. Aan de eettafel na het avondeten zei hij het dan toch.
Wat er scheelde aan Greetje en waarom haar buik zo dik was geworden.
Dan maar ruzie immers.
Oh, zei ze alleen maar, ze had geen idee, en ze ruimde de tafel af.
Deerntje toch, zei Tjeerd liefdevol in de keuken, hij stond achter haar en sloeg zijn armen om haar buik.
Hij schrok ervan, zo dik en zo’n harde buik.
Ik wil dat je morgen naar de dokter gaat en dit laat onderzoeken. Misschien ben je wel in verwachting ofzo.
Ach mallerd, zei ze glimlachend en gaf hem haar hoofd omdraaiend een kus in zijn hals.
Ze kroelden nog even saampjes in de keuken.
Maar je gaat wel morgen hoor, zei Tjeerd nog waarschuwend.
Is al goed zei ze.
Het was midden in de zomernacht toen Greetje wakker werd van een geluid van draaiende wieken.
Dat was vreemd, de molen deed al jaren geen dienst meer en dit was een beetje griezelig.
Greetje ging rechtop in bed zitten en keek naar het raam, van waaruit fel licht naar binnen scheen.
Ze was niet angstig.
Plots stond er een klein grijs mannetje in de slaapkamer met grote donkere ogen en een kleine mond.
Hij tilde Greetje zo uit het grote bed en ineens vlogen ze door het raam naar buiten.
Greetje deed haar ogen dicht want ze wist niet wat haar overkwam.
En plots stond ze in een ruimte met allerlei instrumentaria.
En om haar heen stonden grijze kleine wezens met enorme grote zwarte ogen.
Oh wat grappig, riep Greetje uit, aliëns.
De grootste van de Aliëns sprak haar aan, niet via zijn mond maar in gedachten.
Dat Greetje geen angst moest hebben.
Greetje vond het juist enorm leuk, want ze had vaak gelezen over buitenaardsen en ufo’s.
‘’Zit ik nu in een ufo’’? enthousiast ging ze rondkijken.
En zat ze overal aan, want zo was Greetje wel.
Ze kreeg zelfs wat te drinken aangeboden.
Greetje dronk het snel op, want ze had dorst. Hierna viel ze in een diepe slaap.
Toen ze weer wakker werd zag ze hoe ze haar buik vakkundig sloten met een witte robotarm die bewegingen maakte over haar buik. De oudste van de aliëns had een baby in de armen, een half mens aliën baby.
Het kindje leek meer op haar, vond Greetje. Ze wist dat het haar kind was.
Oh wat lief, riep ze uit.
Mag ik het kindje meenemen naar de aarde?
De grootste aliën vertelde haar dat dat niet kon, maar omdat Greetje zo hard begon te huilen, en vertelde dat ze onvruchtbaar was geweest al die jaren, kreeg ze nog een buikscan.
De grootste aliën vertelde dat ze onvruchtbaar was gemaakt omdat ze eerst voor hen een kind moest baren, juist door haar speciale boerengenen en voorouders hadden zij nageslacht nodig met haar genen.
Dat was voor een verre toekomst.
Eigenlijk kwamen zij uit de toekomst vertelden ze aan Greetje die ademloos zat te luisteren en knuffelde met de kleine baby, die ze toch even mocht vasthouden.
Het kindje had hele mooie grote ogen, dat wel, alleen ze waren blauw en niet zo zwart als die van de aliëns die ze voor zich zag.
En wie is de vader eigenlijk, vroeg Greetje wijsneuzerig.
De vader werd opgeroepen, en even later kwam hij binnen.
Hij was iets langer dan de aliëns in de ruimte waar ze zich bevonden.
Hij kwam Greetje wel bekend voor ergens.
Maar waarvan wist zij niet meer, en dat kwam zeiden ze, omdat ze haar geheugen hadden gewist. Maar nu kreeg ze toch weer wat gevoelens door haar heen die haar vertelden dat zij gemeenschap had gehad met deze grote aliën, zou hij ook een halfling zijn, hij leek meer menselijk dan de anderen.
Dat klopte inderdaad.
Maar ze was dus al eerder ontvoerd door hen.
Vanaf nu zou Greetje weer gewoon aardse kinderen kunnen krijgen.
Voor de toekomst was het de opoffering zeker waard zeiden ze, want alleen zo konden zij overleven in de toekomst.
Deze tijdsreizigers moesten dit wel doen want hun voortbestaan faalde dankzij vaccinaties die de mensheid kreeg in onze tijden, en dat liep voor het verre toekomstige nageslacht dus erg fout af.
Het dna was zo beschadigd geraakt dat ze zich nauwelijks nog konden voortplanten en ze ook allerlei afwijkingen kregen.
*2112
Greetje vond het prima en gaf de baby nog een zoen op het voorhoofdje.
En ze mocht weer terug naar huis.
Haar baby was een soort Jezus eigenlijk voor deze toekomstreizigers, wat bijzonder.
Greetje viel als een blok in slaap toen ze haar teruglegden in haar bed.
Tjeerd was nog geen seconde wakker geweest, ook daar hadden zij wel voor gezorgd.
De volgende morgen keek Tjeerd met een vreemde blik naar zijn inmiddels slanke vrouw.
‘’Het is weg’’, zei hij nog verbaast.
Greetje vertelde in geuren en kleuren het verhaal.
Tjeerd schudde zijn hoofd en kon het bijna niet geloven.
En was Greetje dan vreemdgegaan?
Nou niet echt natuurlijk beweerde zij.
Ze wist er niets meer van, jokte ze met droge ogen.
En ze hield toch van Tjeerd!?
Nou dan.
En vanaf nu zouden ze wel kinderen kunnen krijgen.
Nu als dat waar was, dan moesten ze maar meteen gaan oefenen vond Tjeerd.
Greetje vond het best na haar avontuur in de ufo.
Ze vertelden niemand hun verhaal natuurlijk want niemand zou hen geloven.
Maar inderdaad kregen Greetje en Tjeerd vele kinderen.
Wel tien.