Als Jan het niet meer kan

Jan wist niet wat hem was overkomen de laatste twee maanden. Maar het ging niet meer.
Zijn vrouw begon al flink te klagen. Wanneer ze weer eens van bil zouden gaan.
Hij wist het niet.
Wat hij ook probeerde, het bleef plots een slap wurm.
Nu had hij nooit veel zin gehad in naspel en voorspel en ertussenin weer wel, maar nu hij dat dus zelf allemaal moest bedenken en doen, had hij er totaal geen behoefte meer aan.
Smeer de boel zelf maar had hij een paar keer boos uitgeroepen. Ja, wat dacht ze wel niet dat hij een machine ofzo was.
Neuh hij moest er zelf ook wat aan hebben toch.
Zo waren veel mannen nml wel.
Jan ook.

Op een dag besloot Jantoch maar een afspraak te maken met de dokter.
Nerveus zat hij in de wachtkamer en tikte hij continu met zijn voet op de marmeren vloer.

De zenuwen gierden door zijn maag.
Wat moest hij zeggen, dat het, het niet meer deed?
En dan?
Maar de dokter keek hem eens aan met een blik van oude jongens krentenbrood.
‘’Kan de beste overkomen’’, knipoogde de dokter.
Ik wil even dat u deze pil slikt en dan kijken wij of het werkt voor u.

Stel het werkt niet, dan hoef ik u niet een heel doosje voor te schrijven natuurlijk.
We moeten de zorgkosten laag houden zei de dokter wijzig.

Jan slikte een hele dikke pil in en die bleef even flink hangen tegen zijn huig.

Kokhalzend slikte hij hem alsnog door met een flinke teug water die de assistente hem snel kwam brengen.
‘’Komt u maar even mee naar achteren’’, zei ze behulpzaam.

Het was een lekker ding dat was zeker, dacht Jan nog.
In het achterkamertje mocht Jan dan even wachten of de pil zijn werk zou doen.

Je moest er wat voor over hebben tegenwoordig.

Jan zat daar zoal een tijdje, de ramen stonden open want het was volop zomer.
De zomerse bries die binnenkwam voelde weldadig aan, zeker op de blote benen van Jan, want hij zat daar alsnog in zijn boxershort te wachten tot er iets zou gebeuren.

Na een half uur kwam de knappe assistente even een kijkje nemen bij Jan.
‘’Nou meneer, laat eens kijken’’. Maar zijn meest geliefde lichaamsdeel liet het wederom afweten.

“Kusje erop”, grap probeerde Jan nog even. Bestraffend keek ze hem aan. ‘’Nou, nou meneer zo kan het wel weer hé’’! maar haar glimlach gaf aan dat ze de grap ergens wel kon waarderen.
Gelukkig maar.

In het voorbijgaan tikte ze hem even stout tegen zijn zakie aan. Kom Meneer, u kunt u weer aankleden en u krijgt de speciale behandeling.

Nieuwsgierig keek Jan haar aan.
Hij was wel heel benieuwd naar wat die behandeling zou betekenen.

Jan mocht weer plaatsnemen achter het bureau van de dokter.

‘’Hm spijtig Jan, het werkt dus niet.
Zoals ik al dacht’’.
‘’Kijk’’, en de dokter somde allerlei dingen op die Jan zou kunnen ondernemen.

Jan luisterde aandachtig.
Viagra ging het dus niet worden.

‘’En als laatste heb ik een optie voor je Jan…
het is niet iets dat veel mensen mogen weten eigenlijk’’.

Nadenkend wreef de dokter over zijn kin.
‘’Je moet dit absoluut geheim houden Jan.
En het is omdat je al heel lang bij onze praktijk staat ingeschreven.
Ik doe dit niet zomaar’’.

Jan begreep dat het heel serieus was.
‘’We laten je ombouwen tot vrouw’’, grapte de dokter. Jan schoot in de lach.
‘’Laat mijn vrouw dat maar niet horen dokter’’.
Glimlachend keken ze elkaar aan.

‘’Beloof je dat je het niet verder zult vertellen’’?
Vroeg de dokter nogmaals.
‘’Nee, ik zal het echt erewoord nooit aan iemand verder vertellen dokter’’.

‘’Mooi’’, zei de dokter tevreden.

De dokter schreef iets op een briefje.
Hij schoof het briefje over zijn bureau naar Jan.

“Ga daar maar naartoe, en laat die vrouw jou helpen, ze heeft veel mannen genezen, het is een heks. Een hele echte heks”.

Dat een dokter geloofde in een heks dat moest wel veelzeggend zijn.
Jan nam het briefje in de hand en las wat erop stond.
Drie dorpen verderop, hmmz…

‘’Dank u wel dokter, u hoort van mij als het gewerkt heeft’’.

De dokter glimlachte weer en zei: ‘’Doe dat Jan, je zult er wel even voor moeten werken maar dan.. dan kan kleine Jan alles weer…’’

‘’Nou zo klein was hij niet hoor dokter’’, moest Jan toch even trots mededelen.

‘’Ga nou maar’’, zei de dokter.

Jan besloot dat weekend al naar de heks in het bos te gaan.
Hij moest dan toch naar de Aldi in dat dorpje dus dan kon dat mooi op dezelfde dag.

Bellen hoefde Jan niet, want de heks had geen telefoon in het bos.
Gewoon op de bonnefooi kon Jan die kant opgaan.

Aangekomen bij het Zuiderse bos, wist Jan niet hoe daar te komen.
Hij vroeg wat rond, over een heks in het bos.
Mensen keken hem wat wazig aan als hij er over begon.
Toch wisten ze te vertellen dat er iemand in het dorp was die met paard en wagen mensen naar de heks kon brengen.
Hans Prins, was zijn naam. Een nette jongeman, met een mooi paardje voor de kar.
‘’Komt U maar met mij mee meneer’’, zei Hans vriendelijk. Hij gaf hem zelfs een flesje frisdrank mee, ‘’om de keel te spoelen’’, zei hij. Hans knipoogde samenzweerderig naar Jan.

‘’Hort sik’’, riep Hans uit.
En daar ging de kar, in beweging op weg naar een heks in een bos.
Nou ja, als het maar hielp, vond Jan.

Het begon met licht tussen de bomen door naar een deel in het bos waar het daglicht niet kon komen.
Dat beloofde wat.

Hans stopte onderweg even voor een plaspauze. Kom Jan we gaan even wat hemels water wegbrengen.

Samen stonden ze te sassen in de struiken.
Hans bukte zich na het urineren en nam de boel even onder handen om te kijken of Jan misschien van de andere kant was geworden. Alles kon tegenwoordig nml.

Maar niks hoor, hij werkte niet. Punt uit.

Hans vond het spijtig want Jan was best een lekker ding.
Dus op weg naar de heks maar weer.

En eindelijk zagen ze een huisje in het bos met allemaal snoepgoed op het dak.

‘’Nou’’, zei Hans, ‘’kijk, je moet nu wat snoepjes van het dak uitkiezen en daarna roept de heks jou naar binnen!”

‘’Oké’’, zei Jan gehoorzaam.
Hij pakte wat snoepjes van het dak, snoep dat er smakelijk uit zag.

Ineens klonk er een krassende stem uit het huisje in het bos.

‘’Kriebel krabbel kruisje, wie zit er zo lekker aan mijn huisje?’’
Jan schrok zich lam natuurlijk, waar dat vandaan kwam en die stem was zo hees en snerpend het deed pijn aan zijn oren.
Jan draaide zich om en plots stond daar een wat oudere vrouw voor hem, niet echt een heks ook al had ze wel lange zwarte haren.
Ze leek meer op een zigeunerin op leeftijd.

Maar ze had een flink stel borsten in de blouse hangen en dat kon Jan wel weer waarderen.
Met zijn ogen was  niets mis.
‘’Zo dus je zat aan mijn huisje schat’’, zei de vrouw voor hem. ‘’Vond je het lekker?’’ Klonk ze nu zo suggestief of verbeelde Jan zich dat nou?
‘’Ja lekker hoor’’, zei Jan en hij stopte snel een snoepje in zijn mond. Goedkeurend keek ze hem aan. ‘’Een snelle leerling, goed zo!’’
Ze wenkte hem mee naar binnen.
Wulps liep ze voor Jan uit met haar flinke derriere en ook die was niet te versmaden vond Jan.
Hij keek zijn ogen uit.
Binnen in het huisje was alles bizar groot. Dat zag je echt niet af aan de buitenkant.
Het leek wel een paleis zo groot.
Hm vandaar die Hans Prins natuurlijk, dacht Jan.
Jan mocht plaatsnemen aan een ronde tafel die midden in de grote kamer stond.
Hij mocht een brief ondertekenen en zijn naam en adres achterlaten. Hij vond het wel wat vreemd, maar goed, alles voor de goede zaak immers. Als het maar hielp.

Nou zei de heks uitdagend, “Kijk hier zie je mijn wasgoed die moet nog gedaan worden en dat moet jij doen, of je nu wilt of niet”.
Er lag een flinke stapel lingerie in allerlei kleuren en geuren en Jan moest alles ook nog eens met de hand gaan wassen.
Het zweet brak hem uit, op ook deze zeer warme zomerdag.
Maar uiteindelijk na allerlei tierelantijntjes en slipjes en kantjes begon Jan te fluiten van plezier.
Hij wrong weer een flinke bh cup D uit, en dan weer een jarretelletje.
Jan begon er werkelijk plezier in te krijgen.
Thuis had hij nog nooit de was gedaan.
Waarom moest hij dat doen, daar had hij toch zijn Jantien voor?
Zij deed alle huishoudelijke taken en hij werkte, ook al werkte Jantien ook enkele uren in de week.
Jan was best nog van het oude stempel.
Nee thuis zou hij dat nooit doen.

Uiteindelijk was de berg wasgoed weggewerkt, en de heks bracht Jan wat te eten.
Wat het was geen idee maar het smaakte goed.
Het leek wel een knapperig vogelnestje, maar dat zal toch niet.
Toen nam de heks Jan mee naar de achtertuin en daar moest hij even wachten.
De heks trok haar kleren uit achter de grote boom in de tuin en kwam blotig tevoorschijn.
Het was niet meer het meest fruitige dat Jan aanschouwt had, nee dat kon hij niet zeggen, maar ook hij verouderde dus wat kon hij verwachten?

De heks begon rare bewegingen te maken om Jan zijn hoofd heen, en zong daarbij rare liedjes.
Iets over kleine geile visjes in de grote zee oid.
Jan kon het niet zo goed verstaan, maar dat kwam omdat ze met een zachte g sprak. Jan werd wat doezelig ineens  en zijn ogen zakten toe.
Plots gillend sprong de heks plots op Jan zijn inmiddels blote lichaam. Had zij hem uitgekleed?
Jan wist het niet meer, hij voelde zich wazig, zo wazig.

De zon zakte bijna in het zuiderse bos.
En daar lag Jan bloot op het mos.
De heks mepte Jan nog wat met de zweep, klets klits, zo ging het.
Daarna ging ze op hem zitten met haar blote kont.
Jan moest er iets voor over hebben en zodoende moest hij flink aan de slag.
Na een uur voelde Jan zijn hele gezicht al niet eens meer, en de wereld leek wel een droom.
En met de ogen dicht, ach merkte Jan ook weinig verschil.
Hierna ging de heks even pauzeren en ging naast Jan op het mos zitten.
“ Je hebt mij nog niet gevraagd naar mijn naam Jan”, zei ze met zachte hese stem, want die had ze ook nog.
‘’Oh’’, zei Jan, ‘’eh hoe heet je dan heks?’’
Ze lachte hem toe, “Ik, mijn naam is…’’

Haar hand bewoog naar Jan zijn meeste geliefde lichaamsdeel…
Ademloos keek Jan toe.
Zou ze…zou ze echt?
Jan hoopte het wel.
‘Mijn naam is Leuterstreeltje’’, zei ze lispelend en haar hand sloot zich om Jan zijn liefste lichaamsdeel.
Ze masseerde er flink op los als was zij een fysiotherapeute voor het mannelijke geslachtsdeel.
Nu werkte dat ook erg goed natuurlijk, want massage is altijd goed.
Maar zij wist wat meer dan doorsnee en wist dat ze bepaalde punten op het geheel flink moest masseren en bedrukken.
Plots trok ze de spelden uit haar haren en begon te prikken in het geliefde lichaamsdeel van Jan.
Jan gilde het uit van angst.
‘’Neee, niet doennnn’’, riep Jan uit. Het was een soort heksen accupunctuur, wist hij veel? Maar de pijn was best te harden ergens, dus hij liet haar maar wat prikken.

Jan had de keel inmiddels flink droog en nam wat slokken van het flesje frisdrank dat Mark Prins hem had gegeven. Hij snapte nu waarom!

Zo dan, eindelijk mochten de haarspeldnaalden er weer uit.

Leuterstreeltje nam weer plaats naast Jan, ‘’zo’’, zei ze tevreden, ‘’en nu eens kijken of hij weer werken wil’’.
Ze streelde zijn geliefde lichaamsdeel dat plots ineens weer paraat stond gelijk een mast van een schip.
Vol verbazing keek Jan ernaar en voelde hoe de heks plaatsnam op zijn meest geliefde lichaamsdeel.

Het werd een latertje die dag.
Jan kwam pas midden in de nacht thuis, met prachtige nieuwe lingerie voor Jantien, want die verkocht de heks ook nog. Massa is kassa toch?
En Jan leefde nog lang en gelukkig met Jantien.

Hij bedankt de dokter uitbundig en gaf hem een doos sigaren cadeau.

Dus mocht je iemand kennen die, dan weet je het in het Zuiderse bos woont een heks.
Leuterstreeltje is haar naam.