Mysterie

Pierrot

Featured Image

De achterdeur gaat plots open, het is al nacht en een koude windvlaag bereikt mijn woonkamer.
Ik wil opstaan om de deur te sluiten. Maar ineens voel ik het, ‘’hij is er weer’’.
Mijn verteller uit duistere werelden, die mij meestal een verhaal komt vertellen.
Ik voel plotseling  zijn ijzig koude en onzichtbare hand op mijn gezicht, liefkozend. ”Je bent er weer”, fluister ik zacht.
“Ja, ik ben er weer”, zegt hij. “ Je bent heel lang weggeweest”, zeg ik, bijna bestraffend.
“Vanwaar ik kom, is er geen tijd, verontschuldigt hij zich.
“Kom je een verhaal brengen?” vraag ik hoopvol.

Hij knikt. ‘Sluit jij dan even de deur’, vraag ik hem. De deur gaat dicht met veel kabaal.
Ik lach hem toe, ‘zo hard hoeft het nu ook alweer niet’. Hij lacht en vertelt en ik schrijf het op.

 

~*~

De muziek klonk zacht maar dwingend en lieflijk door de glazen zijdeuren in het chique restaurant. Balancerend op haar hoge hakken en met een glas wijn in haar hand, liep Sarah nieuwsgierig naar de aangrenzende ruimte om te kijken naar degene die zo prachtig piano speelde. Het klonk wonderlijk en bijna bovenaards, ademloos luisterde ze al enige tijd, ze zuchtte eens diep, de muziek raakte haar ziel op de één of andere manier, en het was alsof ze plots iets hoorde uit lang vervlogen tijden. Ze ging zitten op een oudroze pluchen stoel naast een theetafeltje. De verlichting bescheen de ruimte met een warme oranje gloed, en het leek allemaal een beetje sprookjesachtig op deze warme zomeravond.  Sarah nipte eens aan haar glas wijn. Achter de piano zat een man, en hij speelde alsof hij  in een heel eigen wereld zat. Het was een slanke man, met een spichtig gezicht, en een lange dunne haviksneus, met evenzo smalle kleurloze lippen. Zijn ogen stonden melancholiek, net als zijn wenkbrauwen. Alsof hij naar de wereld keek, met de eeuwige vraag, ‘’Waarom’’?
Droevige mooie ogen had hij, vond Sara. Zijn lippen waren smal en trokken lichtelijk naar beneden bij de mondhoeken. Hij was erg aantrekkelijk, met zijn strak achterover gekamde zwart glanzende haren.

Sarah vond hem bijzonder intrigerend. Ze keek gebiologeerd naar zijn slanke handen die over de toetsen vlogen, alsof het de klapwiekende vleugels waren van een opgeschrokken vogel. Een half uur later had hij verdiept in zijn spel, nog niet één keer op, of om gekeken. Sara bestelde nog een wijntje bij de ober, die ze wenkte en gaf aan dat hij de pianist, ook iets te drinken moest brengen.
Glimlachend keek ze toe, hoe de ober de pianist aansprak, die zonder onderbreking  doorspeelde.
Een glinstering in zijn ogen, en een lichte glimlach om zijn mondhoeken, toen hij haar even aankeek vanachter de piano. Een dankbare glimlach leek het wel.

 Sara zuchtte nogmaals. In haar lichaam ontstond een apart gevoel, dat zij niet kende. Het leek wel alsof de man een magnetische uitwerking op haar had en ze kon het niet verklaren. Er was iets aan hem, dat ze niet onder woorden kon brengen. Toen hij uiteindelijk zijn lippen aan het glas zette en hij even een pauze nam, keek hij haar weer aan met zijn droevige mooie ogen. Het leek wel alsof hij in haar ziel kon kijken.
Hij knikte haar toe en glimlachte weer even naar haar. Ze bracht haar glas wijn, de derde alweer die avond, omhoog, om te proosten richting hem. Hij nam het glas in zijn slanke hand en bracht zijn glas omhoog richting haar. Geen trouwring aan zijn vinger, binnen een seconde decteerde Sara die wetenschap. Haar hart maakte een sprongetje.
Het sloeg nergens op vond Sarah, wie was die onbekende man, hoe kon zij zoveel voelen voor iemand die zij niet kende. Het liefst wilde Sarah eigenlijk naar hem toegaan, maar ze durfde het niet, dat was gewoonweg te brutaal.
Maar na twee slokken, wenkte hij haar, om dichterbij te komen. Verlegen stond Sarah op.


Dit had ze normaal nooit, maar bij hem voelde ze een tintelende warmte in haar lichaam omhoog kruipen. Wat wankel en licht in haar hoofd liep ze naar hem toe. Haar poederroze jurk fladderde om haar ranke lichaam. Toen ze voor hem stond, leek het alsof er duizenden vogels opvlogen op het strand, ze was gebiologeerd door zijn ogen, ze waren groen, of nee, bruin? Ze kon het niet zeggen welke kleur ze hadden. Terwijl ze toch dichtbij hem stond. Ze rook een heerlijke aftershave.
Alles klopte aan hem, zelfs zijn zorgvuldig kort geschoren stoppelbaard. Zijn ogen onderzoekend, glinsterend, keken haar aan. Een subtiele glimlach om zijn smalle lippen. Het beviel hem blijkbaar wat hij zag. Hij klopte met zijn hand op het pianobankje. Hij sprak niet één woord, maar blijkbaar konden zij zonder woorden communiceren met elkaar. Sarah ging zitten, het voelde goed om bij hem te zijn. Naast hem.
Het was alsof zij ergens thuiskwam. Terwijl ze hem niet eens kende.
Ze keken naar elkaar. Hij glimlachte naar haar en zij naar hem.
Hij streek een donkere krullende haarlok weg van haar schouders. Het gebaar was liefdevol, vond Sarah. Haar collega’s waren nog aan het natafelen in de ruimte naast hen en hadden niet eens in de gaten dat Sarah weg was. Het deed ook niet ter zake. Zij zat hier naast een knappe man die wonderlijk piano kon spelen. “Speel je ook piano?” was zijn eerste vraag aan haar. Sara schudde  met haar hoofd van ‘nee’.

Hij stak zijn hand naar haar uit en stelde zich voor. “Ik heet Pierrot”. Ze nam zijn slanke hand in de hare en voelde hoe zijn vingers katachtig snel en opzettelijk bewust langs haar vingers streelden. “Ik heet Sarah”, zei ze onder de indruk van zijn warme stem.
“Sarah, …een mooie naam”, zei Pierrot peinzend. Hij kuste haar hand galant. “Kan ik iets voor jou spelen Sara?” vroeg hij. Zijn ogen flikkerden in het lamplicht en zijn tanden glansden even, terwijl hij sprak.
Sara was gefascineerd door hem, ze was in de war en onder de indruk, ze vond het bijna griezelig worden.  Of hij ‘Moonlight sonata voor haar wilde spelen, vroeg ze hem.
En dat deed Pierrot, vol verve, passioneel, krachtig en ook intens sensueel. Sarah was onder de indruk.
Ze wist niet wat haar overkwam, maar… ze was…en  ineens wist ze het zeker. Ze was verliefd! Ze keek naar zijn bleke gelaat, zijn donkere ogen die fonkelden met passie, zijn prachtige slanke handen die de piano bespeelde alsof hij  de liefde bedreef… Geschokt staarde Sarah naar Pierrot, hoe kon hij dit alles in haar oproepen, deze poëtische gedachten, deze wilde gedachten.
Wat deed hij met haar en was het bewust? Nee toch.
Ze keek hem aarzelend aan, was het verbeelding misschien?
Had ze teveel gedronken soms…
Ze moest even weg van hem, even toiletteren, ze gaf aan dat ze zo terug kwam.  Hij knikte en speelde door.

Een collega op de gang sprak Sarah aan of ze meeging naar huis, maar Sarah zei dat ze een kennis had ontmoet en zelf terug naar huis zou gaan. Ze zwaaiden gedag.

Sarah liep daarna onzeker door de gang bij het restaurant, ze wankelde even en terwijl ze viel werd ze opgevangen door.. .Pierrot. Geschrokken keek ze hem aan, in zijn bijzonder mooie ogen.
Haar mond viel lichtelijk open en hij keek geamuseerd naar deze mooie dame, die blijkbaar nogal onder de indruk van hem was. Hoewel dat wederzijds was, had Pierrot geen last van onzekere passen.
Zijn mondhoeken trokken omhoog in een grimas als grap,’ dat hij haar was komen redden’.
‘’Zo schoonheid’’, murmelde Pierrot, en Sarah viel bijna in zwijm, zwemmend in zijn aura van after shave en mannelijkheid. Zijn hart bonzend tegen haar borst, zijn hand die de hare omvatte en die mond,… ze kon haar ogen er niet van weg trekken. Het was zo verleidelijk. Ook Pierrot vond haar mond bijzonder en aanlokkelijk. En in het schemerdonker in de gang, betastte hij met zijn lippen de hare, een diepe zucht ontsnapte aan haar mond. Het was alsof zij versmolt met hem in de gang, daar in dat schemerdonker, samen, alsof ze in een fluwelen wereld terecht waren gekomen.

Lees dit ook eens:  Engelen verliefd of?

De kus werd dieper en haar ziel zonk dieper mee… en hij ondersteunde Sarah, de gang in, verder weg, de trappen op, zijn arm om haar middel, zijn lippen in haar hals.
Haar handen in zijn nek, en haar mond op zijn wang, weer een zoen, en een deur die openging.
Licht dat aanflitste, een paar schoenen die de kamer doorschoten, een matras, een deken die werd opengeslagen, haar benen die opgetild werden, haar lichaam als was, op dat matras.
Zijn blazer die op de grond viel, zijn blouse die open ging, haar handen nerveus, knoopten onhandig zijn blouse open, zijn riem. Zijn rits, haar rits, haar jurk, op de grond, en zij tegen hem aan.
De nacht was vol passie, zoals Sarah nog nooit had meegemaakt. Het was perfectie, nog nooit, en… de zon kwam weer op en de dag begon opnieuw.
Ze  namen afscheid van elkaar, ze deelden hun telefoonnummers uit.
Daar stond het met zijn mooie handschrift met sierlijke hanenpoten.

Pierrot

 

Sarah borg het liefdevol weg in haar handtas.
Ze voelde zich zweven op wolken van geluk. Ze had zich zonder nadenken aan hem gegeven, en het was zo natuurlijk alsof zij altijd al samen waren geweest. Ze voelden alsof ze één waren.
Samen compleet. Sarah was best wel erg moe die dag en op haar werk wilde het niet vlotten.

Ze dacht continu aan Pierrot. Ze hoopte dat hij contact zou opnemen, de man moest toch aantonen dat hij interesse had immers.
Maar ze kon bijna niet wachten om hem weer te zien. En ze was blij dat ze om vijf uur eindelijk weg kon van haar werk. Gelukkig vrijdag, een weekend voor de boeg, hopelijk een weekend met Pierrot?
Na een snelle maaltijd die dag kroop ze thuis op de bank met een programma op de televisie. Maar uiteindelijk vielen haar ogen dicht, zo moe was ze. Ze sliep een enorm diepe slaap en werd pas tegen de ochtenduren weer wakker.

Teleurgesteld was zij, dat Pierrot niets van zich had laten horen. Onder de douche sprongen de tranen in haar ogen toen ze aan hem dacht, alweer.
Pierrot liet niets van zich horen. Ook twee weken later nog niet en als ze belde nam hij niet op.
Sarah ging terug naar het chique restaurant om naar die pianist te vragen. Of ze hem kenden. Een adres hadden misschien. Maar niemand scheen zich de pianist te herinneren.
Hoe vreemd dit alles, vond Sarah. Zo’n pianist zouden ze zich toch zeker moeten herinneren.
De weg naar Pierrot liep dood op alle vlakken. Sarah bleef hoop houden.
Weken, maanden, jaren zelfs…wat niet zo gek was, aangezien Sarah een ongenode gebeurtenis toch maar accepteerde in haar leven. Negen maanden nadat ze met Pierrot samen was geweest, kreeg zij een zoontje. Het was een prachtige baby. Met dezelfde melancholieke ogen als zijn vader, met eveneens tere dunne vingers en smalle slanke handen.
Sarah was dolverliefd op haar mooie kind en zij dacht nog steeds vaak aan zijn vader.
Maar ze zag hem niet meer. Een zeer lange tijd daarna, was Sarah op een dag in de buurt van het chique restaurant. Ze liep met haar zoon, die de naam van zijn vader droeg,… richting het restaurant.
En vlak voor de ingang met de imposante slanke cipressen, klonk door de tuindeuren een lieflijk geluid.

Een herkenbaar geluid voor Sarah. Het bloed stolde in haar aderen.
Ze hield haar adem in en haar hand verstijfde om de hand van haar zoon, die inmiddels al 8 jaar oud was. ‘’Oh Pierrot’’, zei ze zacht, ‘’je vader…hij speelde ook zo’’. Voorzichtig als om de droom niet te verstoren, liep ze naar de ingang van het restaurant en ze gingen samen naar binnen.
Bang om weer teleurgesteld te worden, sprongen er weer tranen in Sarah’s ogen.
Maar daar, daar zat hij toch echt, achter de piano.

Wat jaren ouder, maar nog steeds zo knap als toen ze hem kende.
‘’Pierrot’’, riep Sarah uit…ze rende naar hem toe en hij keek verbaast op naar haar.
‘’Oh Sarah!’’ zei Pierrot hij stond snel op en ze omhelsden elkaar. ‘’Ik heb je gezocht al die jaren’’, zei Sarah en ze keek hem aan alsof ze verdronk in zijn ziel.
Hij kuste haar lippen en proefde de zoute tranen. “Mijn liefste” fluisterde hij.
Pierrot keek op toen een kleine hand zich in de zijne duwde. Een kleine jongen keek hem verlegen aan. Sarah keek trots naar haar zoon en zei: “Dit is jouw zoon, onze zoon.”
Ongelovig keek hij naar Pierrot junior. Ja dezelfde ogen en haar… zijn zoon? Met haar?
Die ene nacht had een kind voortgebracht. Hun kind. Met tranen in zijn ogen bukte Pierrot zich en sloeg zijn armen om Pierrot junior heen. Hij kuste hem op zijn kruin, “Dag lieve zoon, ik ben je vader”, zei hij glimlachend. Pierrot junior was dolblij. Pierrot vertelde even later hoe hij jaren geleden op weg ging naar zijn huis, en hij een ongeluk veroorzaakt had. Hij had zitten dromen na hun intense liefdesnacht. De man die hij met zijn auto aangereden had was gestorven en Pierrot moest naar de gevangenis.
Hij had gedacht dat ze hem wel zou vergeten, want wat moest zij nu met een man die gevangen zat?
Ze kenden elkaar maar kort en hij wilde haar niet lastig vallen met zijn gevangenschap, hij moest zich beheersen wat haar betrof, zo had hij het zichzelf wijs gemaakt, maar hij kon haar maar niet vergeten. En de hoop dat ze elkaar weer zouden zien hield hem op de been in de gevangenis. En zie hier wat een wonder wacht mij, ze zaten op een bankje in een park nabij het restaurant.
De tranen welden weer op in zijn mooie ogen en hij kuste  Sarah.
Sarah was dolgelukkig en haar zoon idem, alles kwam goed.
Soms maken mensen keuzes voor anderen, terwijl het lot hen uiteindelijk toch samenbrengt.

Mijn verteller kust mijn wang en vertrekt zonder nog iets te zeggen.
De deur slaat keihard dicht, midden in de nacht. De buren zullen wel denken, ik glimlach.

 

 

 

 

Laat meer zien

Gerelateerde verhalen

Bekijk ook
Close
Back to top button
Close

Een Adblocker gedecteerd

Je gebruikt een adblocker, zet deze uit om de hosting van de website te ondersteunen