De supermarkt
De regen slaat tegen de ramen, kletterend hard. Het raam slaat plots open. En een windvlaag is mijn deel, ik krijg kippevel door de plotse kou, en plots een schaduw die over mij heenvalt.
Hij is er weer, na lange tijd.
Ik glimlach, en voel zijn hand onder mijn kin. Een ademtocht over mijn gezicht is mijn deel.
Ik ga zitten en ga schrijven, we zeggen niets.
~*~
Het is een dag als alle andere, een doordeweekse gewone dag. Voor alle mensen, werkenden, zorgenden, zoekenden, en noem ze maar op in het werelddeel op deze aarde.
We zijn allen op weg maar weten nooit echt waar naar toe.
Donna stapt van haar fiets en pakt de grote boodschappentas die aan haar stuur hangt. De fiets zet ze netjes op slot, zoals iedereen doet.
Nadenkend loopt ze de winkel in, haar boodschappenlijstje in de hand. Elke dag hetzelfde.
Elke dag opnieuw. Ze haalt een zakje sla, en een zak lenteuitjes, wat ham voor in de salade en mozarella. Aardappels in een zak, de beste, dat wel.
Hele mooie dure aardappels. Ze schilt en snijdt ze liever zelf. Dan smaken ze het best nml.
Straks begint ze weer aan een heerlijke maaltijd. Ze komt een kennis tegen en maakt een praatje.
Even later loopt Donna verder naar het vak voor de olijfjes en de franse kaasjes.
Even krijgt ze een steek van weemoed in haar zielshart. Haar moeder die ze al jaren zo mist.
Ze denkt even aan de avondjes met haar moeder, samen gezellig keuvelen over van alles en nog wat, hoe ze samen lachten, om allerlei. Met een soort van verheven humor die zij hadden en weinigen konden begrijpen als een soort geheimtaal. Zelfs nu nog na al die jaren, schieten de tranen haar bijna weer in de ogen. Het gemis is zo intens, vandaag lijkt het even erger nog dan normaal.
Wegstoppen is ook een kunst op zich natuurlijk.
Maar vandaag wordt het haar even teveel. De muziek op haar walkman, dreint net een gevoelig nummer, zelfs trance kan dat oproepen nml.
Ze draait zich om en botst tegen een vrouw aan.
“ Oh sorry, mevrouw” mompelt Donna verontschuldigend. De vrouw leg haar hand op haar schouder, “Lieverd dat geeft toch niet”, zegt de vrouw.
Donna kijkt de vrouw aan en het is alsof zeplots terugglijdt in een tijd jaren geleden.
Jaren geleden het lijken wel eeuwen. Het gemis is zo intens zo intens vreselijk diep. Want voor haar staat haar moeder, haar eigen moeder, in de supermarkt. Voor haar en ze leeft, ze is er nog!
Oh wat een zaligheid hoe kan dit toch?
Donna stamelt ze hapert ze, weet niet wat te zeggen en grijpt haar moeders handen met beide handen vast.” Oh Mam”! ” Oh Mam”! Is het enige dat ze nog uit kan brengen.
Ze vliegen elkaar om de hals daar in de winkel.
“Mam ik heb je zo gemist, mam!!! Mam”!!? Haar moeder glimlacht en knuffelt haar dochter eens stevig. “Mam hoe kan het dat er bent”? “Hoezo ben’, zegt haar moeder glimlachend.
“Ik was er toch altijd al”? “Dat je mij nu kunt zien, komt door bepaalde omstandigheden een of andere energie die rond de aarde hangt momenteel”.
“Maar ik ben er altijd hoor”. Haar moeder lacht haar toe.
Donna kijkt om haar heen en ziet de mensen rondgaan alsof er niets aan de hand is en er echt een moeder dochter ontmoeting plaats vindt in de winkel.
“Oh mama wat heerlijk je te zien en wat zie je er geweldig goed uit”!!!!!! roept Donna uit.
Mam lijkt wel jaren jonger en ze straalt intens prachtig licht uit. “Oh, oh mam, oh”. Donna is helemaal van slag.
“Oh mam wat heb ik je intens gemist, wat heerlijk dit”, meer kan Donna niet uitbrengen dan enkel de handen van haar moeder voelen in haar handen.
Na al die jaren dit…hoe kan dit?
Donna begrijpt het niet…hoe kan dit!
Maar weet ook dat dit niet lang kan duren.
“Mam, hoelang blijf je hier nu…hoelang mag je, kun je …” tranen komen op in Donna’s ogen.
“Niet zolang lieverd, maar ik ben niet weg ik ben altijd bij je”! Haar moeder glimlacht en trekt haar dochter nog eens tegen haar aan.
Een warme knuffel vol liefde, weer eindelijk even samen.
Op een doordeweekse dag, op een moment dat het even mocht maar iets dat eigenlijk nooit voorkwam op aarde.
Maar waar liefde is en een wil is een weg, en haar moeder had die weg gevonden, misschien op een raar tijdstip maar deed dat terzake?
Nee niets deed terzake als je mensen die je zo lang gemist hebt weer mag zien.
“Mam ik heb je nooit gezegd hoe vreselijk veel ik van je houdt”! stamelde Donna.
“Maakt het uit, ik weet het toch, ik voel het als je aan mij denkt op aarde, ik weet het toch als je een kaarsje voor mij aansteekt of als je hart verdriet heeft omdat je aan mij denkt en mij mist?”.
Haar moeder keek haar diep in haar ogen aan.
“Geloof me als ik zeg dat ik elke nacht over je waak, als je gaat slapen, dat ik je dingen influister die niet goed zouden zijn voor jou als je zou doen wat je dacht op dat moment, dat ik je een idee aangeef als je het nodig hebt, dat ik mee leef en denk ook al ben ik niet meer op aarde”.
“ Oh mam”, snikkend staat Donna in de winkel de mensen om hen heen kijken vreemd naar haar.
“Ik mis je zo erg, elke dag” snotterd Donna. “Dat is niet waar”, zegt haar moeder, “ik zorg ervoor dat je niet dagelijks meer aan mij hoeft te denken, ik gaf je huisdieren die bij je horen, waar je voor moet zorgen, om mij een deeltje te vergeten, en je kinderen”! “Een zeer belangrijke taak vergeet dit nooit”.
In de winkel valt plots het licht uit, flikkerende lampjes boven de vriezer en boven de broodafdeling.
Donna kijkt verbaast om haar heen.
“Mam moet je gaan nu”, vraagt ze angstig.
“Ja kind, ik moet nu gaan maar ons afscheid is niet voor altijd weet je, en ook al moet je nog een tijdje, maar ik ben er vergeet dat nooit, praat er met niemand over want niemand zal je geloven, maar jij weet als enige hoe echt dit was”.
Tranen blinken in de ogen van haar moeder.
Ze moet weer gaan, Donna stikt zowat in haar tranen. Maar toch wat is dit bijzonder en mooi!
“Dag lieverd, je kunt het”!!! “Ik ben zo trots op je hoe sterk je bent en hoe je leeft, ik begrijp je nu zoveel beter”.
Plots klinkt er een intense knal in de winkel alle stoppen slaan tegelijk door. Het is intens donker in de winkel, en Donna voelt nog de handen van haar moeder in de hare, ze knijpt er bijna in, zo bang is ze haar weer te verliezen.
Maar heel langzaam wordt alles zachter en lichter en als uiteindelijk het licht weer aanflakkert staat Donna daar midden in de winkel met niets in haar uitgestrekte handen.
Totaal overstuur wordt ze door winkelmedewerkers meegenomen naar boven naar het kantoortje waar ze huilend het verhaal doet.
Maar zelfs de beveiligingscamera’s staan op error er is het afgelopen uur niets gefilmd dankzij de stroomstoring. Zonnevlammen daar gooien ze het op.
Donna durft een tijdlang niet meer naar die winkel te gaan uit schaamte.
Maar later moet ze wel, omdat het zo dichtbij is en dan is men haar al vast weer vergeten.
Maar die bijzondere ervaring zal ze nooit meer vergeten en er is meer vrede in haar hart, meer rust.
Want ze weet nu zeker dat haar moeder altijd bij haar is, ook vanuit de hemel.
©AngelWings