Zorgverzekering onbetaalbaar

Er komen een man en een vrouw bij de gezondheidsmaatschappij verzekeringsmaatschappij.

“Goedemiddag meneer, mevrouw,” zegt de dame achter de balie. “Gaat u maar even zitten, u wordt zo geholpen.”

Even later komt er een medewerker aanlopen met een dik pak formulieren. Hij glimlacht naar de beide mensen en neemt voor hen plaats.

“Zo,” zegt hij en kauwt nadenkend op zijn pen. Hij legt het pakket formulieren voor zich neer op de tafel. “Waar zullen wij eens beginnen?”

“Bij het begin,” zegt de vrouw vriendelijk.

De medewerker lacht. “Oké, bijdehand vrouwtje. Ik ga u een aantal vragen stellen en u uitleggen wat het u gaat kosten om u maandelijks te verzekeren bij onze zorgverzekering.”

Bovenaan het formulier zet hij de datum van die dag. “Hm-hm-tweeduizenddertig,” zegt hij langzaam. “Oké, ik begin met u meneer.”

“Oké, dat is prima,” zegt de meneer voor hem.

“Hoe vaak eet u patat?”

“3x in de week,” zegt de meneer.

“Zo, zo,” fronsende wenkbrauwen, “dat scheelt toch al 10 cent per patatverorbering.” De medewerker zet op het papier 4 x 30 cent neer.
“Rookt u of heeft u gerookt?”

“Ik heb vroeger gerookt,” zegt de man.

“Zo, dat is dan hoeveel jaartjes, meneer, dat u gerookt heeft?”

“6 jaar denk ik,” vragend kijkt de man zijn vrouw aan. Ze knikt van ja.

“6 jaar, toe maar. 6 jaar x hmz hm… dit minus zoveel procent, oké? Tjah, meneer, dat kost u toch 200 euro meer op jaarbasis. Eet u ook frikandellen, meneer?”

“Ja, eh tuurlijk, bij de patat lust ik wel een frikandel, meneer.”

“Ook 3x per week natuurlijk,” glimlacht de medewerker vriendelijk. Hij tekent alweer 30 cent extra per week mee op het formulier. “Eet u verder gezond, meneer?”

“Zal wel tegenvallen, hè?” schampert de medewerker, spottend kijkend naar de vrouw naast de man. “Kookt u wel eens, mevrouw? Kent u de schijf van vijf? We hebben ook een kookcursus, mevrouw. Op verplichting van de regering moet u die volgen als u niet kunt koken, mevrouw. Enne,” hij wees naar haar forse postuur, “zo te zien kunt u ook wel eens flink aan de sporterij. En een dieetje erbij. U heeft wel erg dikke borsten, risico op aanvraag van een borstverkleining,” zegt de medewerker nadenkend tikkend op de tafel met zijn pen….

“Komt u toch uit op 10 euro per borst per maand, mevrouw!”

“Maar ik wil geen borstverkleining, meneer,” roept de vrouw verontwaardigd uit.

“Ja, ja, dat zeggen ze allemaal, mevrouw! Daar trappen wij niet meer in. Gisteren,” ging hij verder, “hadden wij een mager scharminkel hier, geen tiet of kraak aan, mevrouw. Nou die moet echt veel betalen, want die wil straks natuurlijk dikke borsten en we blijven niet aan de gang, mevrouw. U eet ook patat, naar ik mag aannemen, mevrouw? U bent per slot van rekening zijn vrouw.”

“Meneer, luistert u eens goed. Mijn man is vrachtwagenchauffeur, dat kunt u toch lezen in zijn medisch dossier? Hij eet onderweg wel eens een patatje, maar ik geef hem altijd een pakket gezond voedsel mee voor onderweg. Als mijn man zin heeft in een patatje, dan is het nogal logisch dat hij dat dan ook neemt.”

“Nou, nou, mevrouw, tuttut, rustig maar. Het gaat erom dat we de formulieren zo goed mogelijk invullen om een juiste berekening te maken van uw gezondheid en levenshouding. Hoeveel eieren eet u per week, meneer?”

“4 eieren,” zegt de man.

“Hoe vaak heeft u seks per week?” Minachtend kijkt de medewerker naar de stevige vrouw van de man.

“Wil je dat ook al weten?” roept de man voor hem boos uit.

“1x per maand dan maar?” wil de medewerker optekenen.

“Nee,” roept de vrouw boos uit, “5x per week.”

“Zo, zo,” zegt de medewerker goedkeurend. “Viriel mannetje nog en u bent 55, ja 55 jaar, toe maar!” Een flinke knipoog is de man zijn deel. “Bril, lenzen? Iemand?”

“Nee,” antwoorden beiden.

Na een uur vragen stellen, komt de medewerker nog met 2 wattenstaafjes op de proppen. “Als u even wat wangslijmvlies wilt afstaan? Dat is voor de DNA-test om te kijken welke ziekten er eventueel in uw families voorkomen, zodat wij dit kunnen incalculeren op de rekening die u straks maandelijks kunt gaan betalen. Tot nu toe komt u beiden uit op een bedrag van 9000 euro per maand. Per persoon,” zegt de medewerker nog ter verduidelijking.

“Maar dat kunnen wij nooit betalen!” brult de man.

De vrouw barst in tranen uit en slaat de handen voor haar ogen.

“Ja, wij zijn nog wel de goedkoopsten, meneer en mevrouw. Ik kan er niets anders van maken. Mochten er geen erfelijke aandoeningen zijn bij uw voorouders, dan scheelt dat 100 euro per maand. Mocht dat er wel zijn, ja, dan komt dat er weer bij op. Dat u er maar even rekening mee houdt! Wilt u even tekenen?”

De man loopt rood aan en staat op. “Bekijk het maar, eikel, klootzak!”

“Meneer, voor dit intakegesprek moet u wel 100 euro per persoon betalen, dat wist u al van tevoren neem ik aan? Bij de deur kunt u betalen. Als u betaald heeft, kunt u naar buiten door het betaalkaartje door de sleuf te glijden, dan gaat de deur vanzelf open.”

“Ik zal u door een sleuf halen, vuile oplichters zijn jullie!” schreeuwt de man die inmiddels razend is geworden.

“Meneer… meneer, het kan goed- of kwaadschiks. Ons maakt het niets uit. U kunt een maandje de gevangenis in wegens wanbetaling of u betaalt nu bij de deur 200 euro voor dit intakegesprek, anders…”