Korte Verhalen

In een klein dorpje hier ver vandaan

Featured Image

Sulamith Wulfing

In een klein dorpje hier ver vandaan

De zon scheen drieste zonnige stralen over de boerderij van Hereboer Martens.
Maar de sfeer daarbinnen was bedroeft, Gait Martens lag opgebaard in de voorkamer, met zijn witte handen gevouwen op zijn borst, als in een eerbiedig gebed, nu hij richting de Here vertrokken was zonder afscheid.
Een misstap op de hooizolder, dat had het hem gedaan, in een luttele seconde, was zijn levensdraad dan doorgeknipt door de Lieve Heer.
De mooie jonge weduwe Geertje stond bij Gait te snotteren, met een dure wit kanten zakdoek onder haar mooie wipneusje. Je kon wel zien dat ze het niet arm hadden, mompelden de dorpelingen met afgunstige blikken, tijdens de begrafenis. Een grote zwarte koets met Friese paarden ervoor en veel pluimen en toeters en bellen, en de jonge weduwe droeg haar kostbare gouden oorijzers en om haar bevallige hals lag een bloedkoralen halsketting.

Daarna leefde de knappe jonge weduwe het leven op de hoeve en het leven ging zijn gangetje in het dorpje.  Velen spraken nog veel over de knappe vrouw, en nu ging het verhaal dat de weduwe het werk liet doen door vele knechten vanuit de omtrek, die allen vertrokken na gedane arbeid. Maar één knecht die bleef daar overnachten. Men sprak er schande van!
Het was dan wel boven de schuur in een afgetimmerd knechtenkamertje, maar toch je kon niet weten wat zij in de nacht uitspookten samen. Iemand ging zelfs zover dat ze hen verdacht van een duwtje van de hooizolder van die rijke Hereboer Martens. Nee, nee zover wilde men niet denken.

Lees dit ook eens:  Over Lana de hond

Maar die knecht dat was me toch wat. Een aangezien er in een dorp weinig te beleven viel, werd er steeds vaker over gesproken. De vrouw van de bakker had het zelf gezien, jazeker ze hadden staan praten op het erf, samen en het was al laat geweest. Wat een schande! Riep men uit. Hoe durfden zij dat zo snel na het heengaan van Gait Martens, dit kon toch niet waar zijn?
Oh en nog groter was de schande, zo niet de zonde, die knecht was veel jonger dan Greetje.
De dorpelingen waren behoorlijk van de leg, zoiets hadden zij nog nooit gehoord in hun dorp en omgeving. En inderdaad Greetje die zich zo eenzaam voelde na het heengaan van haar niet zo liefdevolle Gait, had inderdaad tranen vergoten aan de warm kloppende borst van Harm de knecht.

Hij had medelijden met de knappe  jonge weduwe en zodoende had hij wat houtblokken voor de kachel in de keuken gebracht en haar daar in droevige tranen aangetroffen. En het bloed gaat toch, waar het gaan moet en na enkele maanden afweren en tegenwerken van beide kanten, was het bloed tot overkoken aan toe, uiteindelijk gaan stromen zoals de natuur bedoeld had. En misschien ook wel de Here God zelf.
Want zeg nu zelf, zo een knappe jonge weduwe, dat was ook bijna zondig om te laten verdrogen.

Veel mannen in het dorp begrepen het wel. Het waren meestal de vrouwen die erover zaten te kletsen met elkaar. -Streekromans schreef men nog niet in die dagen, dus dan moest het maar zo-.Men ging zelfs zover dat de dominee maar eens op de Hoeve op bezoek moest gaan want die twee leefden immers in zonde! Zo kwam de dominee dan op een dag op bezoek bij de hoeve en vond daar twee innig verliefde mensen. Er was niets op aan te merken, ze hielden van elkaar en wie was dan de dominee om daar wat van te vinden? Hij was zelf ook uiteindelijk getrouwd met zijn huishoudster.
En ja ze gingen mettertijd wel trouwen zeiden ze, elkaar de hand innig vasthoudend.

Lees dit ook eens:  Inmiddels in Duckstad:

Nu dat was dan mooi geregeld vond de dominee en hij ging tevreden richting de pastorie.
De dorpsbewoners waren best wel verbolgen over hun te moderne dominee, wat een dominee toch, elke zondag predikte hij hel en verdoemenis en kijk hem eens een doetje zijn als het om lust ging.
Die zondag predikte de dominee met bliksemende ogen over geniepigheid en mensen die oordeelden over anderen, hij had wat opgevangen inmiddels en over de liefde en dat, dat de Here toch een zegen was en geen zonde. Vele hoofden bogen zich nederig in de kerkbanken. Ze voelden zich toch wel aangesproken.
Een jaar verliep en de gesprekken waren verstomd inmiddels over het paar op de hoeve.
Er was een gevaarlijke ziekte die rondging en de mensen waren maar wat benauwd dat ze het zouden krijgen.
De Spaanse griep waarde ook op de hoeve helaas.
Het stel overleed tezamen, op hetzelfde moment, had de dominee gezegd, hand in hand lagen zij daar in dat grote bed dat boer Gait ooit nog had gekocht voor zijn jonge bruid.
Het was toch wat! mompelde men, ze hielden echt van elkander, dat bleek wel uit dat feit dat ze tegelijk stierven immers. Je moest maar zo snel niet oordelen, zei men achteraf, het kon zo maar gebeurd zijn dat zag je nu wel! Gelukkig hebben zij elkaar nog gevonden, zeiden ze zelfs, zodat ze nog de liefde hadden kunnen genieten. Genieten in het leven was toch belangrijk zeiden ze tegen elkaar, en dan schilden ze maar weer de piepers en dachten met tranen in de ogen aan die twee mensen, en aan hun eigen slechte woorden over hen.
Het kon zo maar gebeurd wezen immers.

Lees dit ook eens:  Berend en de radio…

 

 

Laat meer zien

Gerelateerde verhalen

Bekijk ook
Close
Back to top button
Close

Een Adblocker gedecteerd

Je gebruikt een adblocker, zet deze uit om de hosting van de website te ondersteunen