Klein en vol venijn
Klein en vol venijn
Mijn oma had al jaren een klein hondje. Ooit begon mijn opa met Duitse herdershonden, inclu pakwerk etc, en oma mocht dan ook een hondje voor haarzelf.
Oké dat werd een pinscher, want chihuahua’s waren nog niet zo in. Na elke heengegane pinscher, was oma erg verdrietig uiteraard en zei ze dat ze nóóit meer een hond wilde. Wij wisten wel beter natuurlijk.
Nu vond mijn oma als laatste wel een erg kleine pinscher.
Natuurlijk kreeg deze minipinscher, de welbekende naam Bamby, net als de voorgangers.
Het leek op een hertje dus waarom ook niet.
Nou goed uiteindelijk was deze kleine Bamby een enorm klein hondje geworden op eniger leeftijd en bewaakte ze haar bazinnetje enorm goed.
Het vroor dat het kraakte, maar vooruit ik wilde het beestje wel even uitlaten voor oma, en dan kreeg het hondje zelfs een jasje aan.
Ja dat moest, anders vroor het vast aan de grond, dat was lastig weer mee naar huis nemen.
Oma wilde het tuigje om het hondje heen doen, maar dat lukte niet zo goed. Ik stond erbij en keek ernaar, dus ik wees wat in de lucht boven het tweetal hoe het dan wel moest.
Kijk oma, die ene doe je dan onderdoor en die…
De pinscher sprong plots een meter de lucht in en hing aan mijn wijsvinger. Vol verbazing keek ik ernaar, het leek alsof de seconde wel een minuut duurde. Wow, dacht ik en auw!
Inmiddels liet de kleine piranha los en ik trok mijn hand terug, waar het bloed dus uitspoot door de kamer heen.
Het leek wel een fontein, vast een smerig tandje in een ader oid.
Ja denk maar niet dat die hond de tandjes gepoetst kreeg, gedoe ook allemaal. Nergens voor nodig, dus ik had tandplak van inmiddels 10 jaar oud oid in mijn wond!
Oma duwde eventjes tegen het kleine venijn aan, dat achter haar zat te lachen op de stoel.
Foei Bamby wat doe je nou!!!!!!
En dat was hem, niks flinke tik oid, niks een flinke aframmeling dat hij mij had aangevallen. Het leerde het nimmer af, dat was duidelijk.
Gelukkig was het geen pitbull, anders was zijn laatste uurtje geslagen op dat moment.
De wond werd flink afgekneld door een pleister, en ik had er papier omheen en een doek en moest dit maar flink dichtduwen, want ja… er was een adertje geraakt.
Anyways ik moest iemand bellen om met mij door de enorme winterkoude in een auto, naar de dokter te gaan, in den avonduren voor een tetanusinjectie.
Ach ja, het diertje was zo klein en wilde het vrouwtje beschermen, kon je het het diertje kwalijk nemen? Vond het wel een fijn idee voor mijn oma ergens.
En het diertje wist niet beter immers.
Maar hem uitlaten, neuh!
Deed ik niet meer sindsdien, en oma een kus geven, pas als ze opstond uit haar stoel en de hond minimaal 2 meter beneden mij was.
Nam aan dat 2 meter toch te ver was voor de hond.
Hij heeft het nooit meer gedaan overigens.