Wat een verdriet
Wat een verdriet.
Op een dag waren wij weer eens gezellig met alle kleinkindertjes van oma, op bezoek bij een tante met een mega grote tuin, huis en 2 schommels en een speelhuisje in de tuin.
Altijd goed vertoeven immers.
We vermaakten ons prima die dag.
Natuurlijk scheen de zon op zulke wonderschone dagen en wilden wij dan ook in de korte broek.
Onze moeders waren zo lief om voor ons de pijpen van de broeken te knippen en om te zomen.
Maar ja er moest natuurlijk een bloemetje op, flower power= bloem.
Zo gezegd zo gevonden, mijn moeder had zowaar 3 bloemetjes voor op de broek.
Drie!
Nu had ik een nichtje met een pas verkregen korte broek en ik…
Dat was dus 2!
Hoe verdeel je nu 3 bloemetjes op 2 korte broeken.
Omdat de bloemetjes dus van MIJN moeder waren vond ik toch wel dat ik de meeste rechten had op maar liefst 2 bloemetjes op mijn nieuwe oude korte broek.
Maar niks hoor.
Ik kreeg 1 bloemetje en mijn nichtje 2.
Verdrietig dat ik was.
Gruwelijk.
Ik heb staan janken, niet normaal meer.
Met knalrode ogen stond ik daar te bleren om die bloemetjes.
Ze maakten er een foto van.
Dat was nog veel erger dus toen huilde ik nog veeeeeeeeeeel harder.
Jarenlang prijkte die lelijke jankfoto in mijn fotoalbum.
Ik haatte die foto.
Vreselijk lelijk…die bleermeid op die foto.
En dan ben je nog maar 7 jaar oud maar dan nog.
Het achtervolgde mij dus jarenlang…als ik weer eens in dat fotoalbum keek.
Zo van: Oh ja die beschamende dag dat ik mijn nichtje geen twee maar één bloemetje toewenste en mijzelf 2 gunde.
Toen ik 21 jaar oud was, heb ik die foto uiteindelijk verscheurd en ik kan je vertellen.
Dat lucht zo op!
Moet je eens vaker doen zoiets.
