Nachtmis
Nachtmis
Bij de nachtmis dat jaar stond hij te kleumen in de koude, druk bezochte kerk, eenmaal per jaar vertoonde hij zijn gezicht hier en Ach, het was wel een fijn gevoel met al die mensen samen te zijn in een kerstige sfeer. Hij haalde onder zijn jas een flacon goedkope drank tevoorschijn en nam een slok. De tranen schoten in zijn ogen want de slok was heftig maar ook het lied ”Ave Maria” schoot zijn ogen vol. Naast hem stond een oude dame haar ogen te drogen want ook zij scheen het niet gemakkelijk te hebben. Hij stootte haar aan en knikte bemoedigend, zijn schurftige jas stonk een uur in de wind maar ach, een zwerver weet immers al niet beter en erg vond hij het allerminst.
Ze knikte hem toe met haar lieve bleke oude ogen en schonk hem zelfs een lieve zachte glimlach. De Zwerver werd er week van, niet dat hij viel op oudere dames. Oh nee die perversiteiten waren aan hem niet besteedt. Het was of hij iets in haar herkende, een flauw glimp van hetzelfde voelen in deez hele wereld een stukje herkenning in het gezamenlijk verdriet, zo dacht hij!
Wederom schoten zijn ogen vol en nam hij een forse slok uit zijn flacon met goedkope drank, hij deed dit al jaren en het was wel rustgevend, zodoende, was het dat hij opeens in de ogen keek van de oudere dame naast hem en hij schrok van de pijn die hij in haar ogen zag op dat moment. Wat had dit met hem van doen? Onderwijl neuriede hij wat mee met de liederen die gezongen werden met zijn schorre maar mooie bariton stem. Hij werd er bijna enthousiast van en duwde de oude dame tegen haar magere schouders ten teken dat ze harder moest meezingen, ze klonken samen echt geweldig vond hij. En toen het lied was afgelopen bleven zij doorzingen, gezamenlijk en in de hele kerk was het muisstil en iedereen luisterde naar de oude dame en de zwerver die zongen het hoogste lied in een geweldig harmonieus geheel, men was stil van verbazing, het was in een woord geweldig. Toen ze uiteindelijk klaar waren met hun zang, begonnen er opeens mensen te klappen, en er volgden er meer en meer.. tot iedereen in de kerk een daverend aplaus gaf aan deze twee zo eenzamen mensen op aarde. Een beetje verlegen keek de zwerver de oude dame aan en zei, zo dat was echt goed he wij samen. De oude dame knikte met vochtige ogen naar hem en vroeg waar hij zo goed had leren zingen? Oh vroeger zat ik in een zangkoor en ik heb een tijdje gezongen bij een opera. Vertelde de zwerver aan de oude dame. Ze vroeg hem na afloop van de dienst om met haar mee te gaan naar huis, gewoon, vriendschap, praten want ze waren beiden immers al jaren alleen zo bleek nav de verhalen die ze elkaar kort vertelden. Hij vond het wel best, en ze liepen door de straten waar de eerste sneeuw begon te vallen, samen liepen ze daar een boom van een vent naast een klein mager oud dametje, en toen ze bijna uitgleed greep hij haar snel bij haar arm om haar te ondersteunen.
Ze kwamen aan bij een kleine aanleunwoning en zo goed en zo kwaad als het ging kwam de zwerver binnen in het kleine huisje en ging zitten in een warme behaaglijke leunstoel met bloemetjes erop. Hij zuchtte terwijl de oude dame een goed glas jenever voor hem inschonk.
En ze begonnen elkaar te vertellen over hun levens, over haar man die al jaren geleden overleden was en, over hem die zijn ouders niet meer had gezien sinds zijn 19de toen hij in een boze bui het huis had verlaten en toen over zijn vrouw met de kinderen die er met een ander vandoor ging en de schulden die hij had gekregen erna dankzij zijn gokverslaving.
Het was al diep in de nacht toen de oude dame hem met betraande ogen een logeerbed aanbood op haar bank, omdat hij met dit weer niet meer naar buiten kon gaan!
De zwerver nam dit aanbod diep geroerd aan, zo lief was in jaren niemand voor hem geweest nml. Hij sliep als een roos op die zachte bank met bloemen in een zalig verwarmde kamer..en zijn dromen gingen over van alles en niets, en de volgende morgen toen de sneeuw een dik pak getoverd had buiten op al wat was, stond hij op rond een uur of zes om even zijn dagelijkse plas te plegen. Toen hij terugkwam van het toilet gebeuren keek hij verbaast naar een foto in de gang, die hij in het voorbijgaan plotseling zag hangen. Op de foto stonden mensen, de oude dame die daar op die foto nog jong was en naast haar een aardig uitziende man en voor hen zag hij een meisje en een jongen, en die jongen…
De adem werd hem benomen op dat moment, hij zag..Nee dit kon niet waar zijn, hij rende de slaapkamer in van de oude dame waar zij verschrikt in haar bed overeind ging zitten, en met haar lange witte haren en tandeloze mond hem aanstaarde alsof,.. hij vroeg, hij vroeg het of het waar was.. ze knikte… Ja, hij was haar zoon, die jaren geleden vertrokken was in een boze bui, de tranen vielen, om dit weerzien na zovele jaren. En de sneeuw dwarrelde uit de hemel, op de straten, op al dat is. En die morgen liepen er twee mensen innig gearmd over de straat te mijmeren en te praten.. Het was werkelijk een mooie dag, vooral omdat de dochter die dag ook zou komen met haar kinderen..