Woningnood in het grote dierenbos!
In het grote dierenbos woonden vele dieren al jaren samen met elkaar.
Ze hadden allen hun eigen holen en nesten en woonden fijn bij elkaar.
Alleen wonen in een bos is niet echt gezellig natuurlijk.
Men gedoogde elkaar zogezegd.
Dat ging lange tijd goed. Er was ook genoeg te eten.
De dieren kregen gezonde jongen en die jongen die opgroeiden tot volwassen dieren, kregen ook weer nieuwe holen, omdat er nieuwe holen werden gemaakt of omdat er nog vele verlaten holen waren in het grote dierenbos. In de lente van het nieuwe jaar drentelden meneer en mevrouw Vos in blijde verwachting voorbij de grote boom in het midden van het grote dierenbos.
De grote boom stond bekend als een soort dieren gemeentehuis, waar meneer Uil, de wijste in het hele bos, woonde. Meneer Uil kneep zijn ogen weer toe om te gaan slapen, want hij was een nachtuil. En in feite zijn alle uilen dat. Dus had men iets te vragen aan meneer Uil, dan moest dat wel wat later op de dag zijn, vaak als de schemer introk in het grote dierenbos, kon men meneer Uil bereiken, omdat hij dan net wakker werd.
Het gaf alles wel een sinister geheimzinnig geheel.
De kleine jonge bosdieren vonden meneer Uil vaak erg indrukwekkend om dat donkere avondfenomeen. Vaak moesten jonge dieren dan al in bed liggen natuurlijk.
Maar als vader of moeder een vraag hadden voor meneer Uil dan moesten de jongen wel mee.
Die liet je niet zomaar even alleen achter in een hol. Zeker niet als de leeftijd van kattenkwaad was begonnen.
Ieder had dus best wel respect voor meneer Uil.
Nu hoorde iedereen in de omtrek dat het bos een fijn bos was om te leven, dat er plenty holen en nesten waren maar ook veel voedsel om te vinden.
Op een dag kwamen er trekvogels uit Afrika in het bos.
Ze maakten veel kabaal en waren hondsbrutaal.
Ze bewoonden nesten van andere grote vogels in het bos die ineens geen nest meer hadden.
De bosbewonende vogels waren erg boos.
Waar moesten zij nu gaan wonen?
Moeten wij nu zelf weer nieuwe nesten gaan bouwen vroegen ze aan meneer Uil, die nadenkend over zijn snavel wreef met een vleugel.
Dit hadden ze ook nog nooit meegemaakt.
En er kwamen er ook steeds meer.
Ze vertelden dit natuurlijk tegen elkaar en dan wisten ze het bos wel te vinden uiteraard.
Op een dag kwamen er panters naar het bos.
Ze namen de holen in beslag van dieren die vertrokken waren uit die holen maar toch.
Meneer Vos sprak verbolgen dat zijn jongen straks geen holen meer konden vinden omdat alles bezet was.
De dieren begonnen maar weer meer nesten te bouwen en nieuwe holen te graven.
Maar dit kwam niet ten goede aan de bosgrond natuurlijk want alles werd bezet en de stevigheid van de grond was niet langer te garanderen.
Vaak hadden de dieren last van de nieuwkomers, er kwamen meer ruzies voor, en de dieren waren niet langer nog gelukkig.
Na 3 jaar bleek er ook een voedseltekort te zijn.
Er waren teveel dieren in het grote dierenbos dat inmiddels te klein was geworden.
De dieren hadden honger en werden zwak en ziek.
Het was heel verdrietig om te zien.
De dieren hielden een vergadering onderling want dit moest afgelopen zijn.
De jonge dieren groeiden zo ongelukkig op, en ook ongezond want er was te weinig voedsel.
De nieuwe dieren moesten weg, vonden veel dieren.
‘’Ga terug naar je eigen bos’’, riepen de dieren boos uit!
‘’Weg met jullie hier’’. En dat klonk wel niet zo heel erg aardig, maar het ging wel om het behoudt van de dierensoorten in dat grote dierenbos.
Het ging om de toekomst.
Meneer Uil besloot de wijste te zijn en zei dat de nieuwe dieren inderdaad terug moesten gaan naar hun eigen bos.
De Afrikaanse vogels vlogen weer terug naar Afrika, maar de panters, dat koste wel enige tijd voor ze terug gingen, want wie deed hen wat immers?
Maar uiteindelijk bleek het wel het verstandigste te zijn voor alle dieren in het dierenbos.
Er waren weer genoeg holen en nesten en ook genoeg voedsel.
Dit kwam ten goede aan het welzijn van alle dieren in het grote dierenbos.
En ja, eerlijk is eerlijk, zij waren daar nu eenmaal geboren!
© AngelWings
