Jarenlang…
Jarenlang was zij getreiterd door haar toenmalige man, meermalen zuchtend had ze haar ogen ten hemel opgeslagen, om alle onzin die hij verzon om haar dwars te zitten.
Het kon hem niet gek genoeg zijn nml. Als hij zijn macht maar kon doen gelden. Als hij maar de baas was over haar en alles wat haar vertegenwoordigde. Inmiddels was ze al vele jaren van hem gescheiden. Maar aangezien ze kinderen hadden wist hij wederom beslag te leggen op haar leven, maar ditmaal op een veel dieper niveau dan voorheen.
Met lede ogen zag zij dit alles aan, keer op keer, opnieuw en weer opnieuw, en er iets tegen beginnen was onmogelijk. De man was gewoonweg bad News en was blijkbaar vals geboren.
Zo op het oog leek het een zeer aardige, vriendelijke en ook zeker charmante man. Mensen konden zich vaak niet indenken dat hij zo in elkaar stak en hij verbloemde dit ook uiteraard, want niemand mocht hem kennen zoals zij, van nabij hem had leren kennen. Zodra je hem doorkreeg was hij des duivels, dan kon je bijna tegen zijn mindgames op nml. Sarah was het spuugzat, al die ellende jaar in jaar uit. Dat gezeur, gemanipuleer, dat getreiter, het deed er niet eens meer toe hoe en wat, maar het was telkens een trap tegen je ziel. Hoe je ook verharde, hij kon het gewoon, je leven op zijn kop zetten. Dingen beloven en nooit nakomen. De kinderen waren er ook moedeloos van. En onder het mom van je vader mogen zien,…bleek dat geen juiste keus, maar zeggen dat hij zijn kinderen niet meer mocht zien zou uitmonden in nog meer getreiter van zijn kant. Hij flipte om niets nml, en daarom ging zij dan vaak maar mee met de kinderen als pa met hen een boswandeling ging maken. Niet om hem, maar om de kinderen te beschermen als het nodig was.
Zo ook die Zondag middag. Ze liepen over de hei, door het bos en de ex-man en vader liep om hen heen, en begon weer met zijn riedeltje gezeur en kritiek. Jullie zijn lui kijk eens, hij sloeg zijn dochter op haar schouders, loop eens normaal trutje!
Hij lachte hard, te hard. Hij schopte zijn zoon tegen de benen, til je stappers eens hoog op jij, slome, schold hij.
Maar voor zijn ex-vrouw had hij er nog eentje te goed. Hij ging langszij en kneep haar eens flink in haar linkertiet, hmmm lekker schatje, vind je wel lekker he! Hij grijnste, lachend keek hij in haar ogen en het leek wel of hij haar in haar gezicht had gespuwd.
Zo voelde ze het ook aan nml. Alsof hij vieze drap over haar had heengegoten met zijn woorden en zijn gore handen.
Misselijk draaide ze zich af en keek voor haar op de grond, schopte een takje weg dat voor haar voeten lag. Ze zag dat haar ene schoen stuk was, armoedig bestaan hadden zij. Ze drukte haar oude jas tegen haar lijf aan, alsof ze zichzelf wilde beschermen maar ze wist dat het niets uithaalde bij deze man. De ex trippelde weer om haar heen en kneep ditmaal in haar achterwerk, zullen we even de bosjes in lachte hij, alsof ze nog een relatie hadden! Hij wist dat ze niets van hem wilde weten nml. En weer lachte hij gemeen naar haar.
Er klonk een schot in de verte, een jager die een prooi schoot. En het was alsof dat schot na echoode in haar oren.
Opeens werd ze witheet, zo woedend en laaiend na jarenlang getreiter van die rotvent. Ze haalde naar hem uit, hij kreeg een klap tegen zijn kaak. Geschrokken week hij achteruit. Wat? Mompelde hij verbaast, ze had hem nog nooit geslagen of aangeraakt, jarenlange zelfbeheersing was haar redding geweest tegenover drakenstein nml.
Maar ditmaal, woedend als een wrekende godin stond ze tegenover hem.
JIJ vuil stuk vreten, schreeuwde ze tegen hem.
En omdat ze nog nooit zoiets tegen hem had durven zeggen, schrok hij nog meer.
Ze sloeg hem nogmaals in zijn gezicht en het bloed kwam uit zijn neusgaten. Wat doe je nou, klotenwijf, schreeuwde hij terug en hij schopte haar tegen haar benen.
Ze sprong op hem af met de kracht van 10 pk en des duivels, greep ze zijn keel met twee handen vast. En ze kneep, ze kneep zo hard en…zijn ogen vielen bijna uit de kassen, hij kon geen woord meer uitbrengen!
De kinderen keken enkel toe, en deden niets.
En zij kneep het leven uit hem, vol genoegen zag ze hoe zijn gezicht blauw aan liep. Rochelend zag ze het leven uit hem wegsijpelen, eindelijk voorbij, straks was het eindelijk voorbij, was het enige dat zij nog kon denken. Nog heel even knijpen maar…
Zijn handen graaiden naar haar borsten, als om zoekend naar houvast, maar ze bleef uit zijn buurt zover ze kon met haar lichaam alleen haar handen waren nabij.
Nabij bij dat monster. Dat gestoorde stuk vreten die hun levens verwoestte keer op keer.
Het was genoeg geweest.
De zoon zocht naar een stuk hout, en begon hiermee een gat te graven in de struiken. De dochter hielp hem mee en uiteindelijk was de geest uit de man gevlogen.
Eindelijk, sidderend van emoties liet ze hem vallen op het mos.
Opgelucht sleepten ze zijn ontzielde lichaam naar de plek waar ze hem zouden begraven.
Een uur later liepen ze richting huis, 3 mensen op deze aarde, die eindelijk hun vrijheid hadden herwonnen van een tiran.
Hand in hand liepen ze naast elkaar, en ze lachten en lachten en lachten tot ze niet meer konden.
Op naar een nieuw begin…!
~*~
Niemand heeft hem ooit nog teruggevonden.
AngelWings