Als Rutte en Kasja in de Oekraïne gaan vechten beseffen ze…
In het hart van Den Haag, waar beslissingen worden gesmeed en politieke koers wordt gezet, vond een ongekende gebeurtenis plaats die de geschiedenisboeken zou halen.
Het begon met een bijeenkomst in het Torentje, het officiële kantoor van de Nederlandse premier Mark Rutte. In een onverwachte wending van gebeurtenissen besloot de premier, samen met zijn collega en Minister van Binnenlandse Zaken Kasja Ollongren, om deel te nemen aan de strijd in Oekraïne. Hun besluit was gedurfd, controversieel en volkomen onverwacht. Ze vonden dat zij, die de kinderen in het land de oorlog wilden insturen, dan toch maar eerst zelf moesten gaan vechten in die oorlog!
Gedreven door een combinatie van plichtsgevoel, woede van velen op X, empathie voor het Oekraïense volk helaas niet voor mensen in eigen land, en een drang naar actie, stapten Rutte en Ollongren in het diepe. Gehuld in kogelvrije vesten en legerkleding gekregen van Zelensky die nog wat over had in zijn inmens grote war kast… en met vastberaden blikken begaven ze zich naar het frontlinie.
Echter, al snel merkten ze dat de realiteit van oorlog ver verwijderd was van de politieke debatten en strategische overwegingen die ze gewend waren. Rutte snotterde zich suf in de loopgraven, riep meermaals om zijn al overleden ouders, en Kasja ach ja, dat was een verharde tante die deed het wel wat minder, maar toch toen ze bijna haar been kwijtraakte tijdens een ontploffende granaat besefte ze toch ook wel dat dit alles wel heel heftig was allemaal.
De gruwelijkheid van het conflict sloeg genadeloos toe. Het geluid van geweerschoten, het zien van gewonde bloedende soldaten en het ruiken van het overal verbrande puin schokten hen tot in het diepste van hun ziel.
Met elke stap die ze zetten in de beangstigende omgeving van de oorlogszone, groeide het besef dat ze onvoorbereid waren op de ware aard van het conflict.
Het was zo gemakkelijk praten allemaal.
De politieke retoriek en diplomatieke manoeuvres waarmee ze vertrouwd waren, leken ineens zo hol en nutteloos in het aangezicht van menselijk lijden en verlies.
Met een zwaar gemoed en een diepe spijt over hun impulsieve beslissing, keerden Rutte en Ollongren terug naar Nederland. De ervaring van het frontlinie zou hen voor altijd veranderen, en ze zouden voortaan met een meer nederige en realistische kijk naar de wereld kijken.
Het verhaal van Mark Rutte en Kasja Ollongren’s avontuur in de Oekraïne zou de geschiedenis ingaan als een waarschuwing voor de gevaren van impulsieve acties in een wereld vol conflict en geweld. Zeker als ministers die een land in gevaar brachten met hun oorlogsretoriek!
Hierna gingen ze uiteindelijk wel voor vredesbesprekingen!
