Eenzaam
Eenzaam
Ze liep op straat, haar dunne jas tegen haar magere lijf gedrukt.
De regen sloeg met vlagen in haar gezicht,dat bleek zag van de kou.
Haar ogen keken hol en angstig de wereld in, alsof zij niet wist waarheen te gaan, en eerlijk gezegd wist ze dat ook niet meer…
Ze liep daar maar te dolen, zonder reden of enig doel.
Zij was de weg kwijt, de weg die het leven soms te hard maakte,waarin niets maar dan ook niets nog was zoals het ooit was, alsof dat dan goed was geweest.
maar zij……zij wist het niet meer…..
Tranen liepen over haar bleke wangen en haar ogen leken zo alsnog groter dan zij al waren…
haar donkere haren gleden als glanzende pekpegels langs haar gezicht en schouders en,……
zij liep daar over de kade en zag het bruisende en kolkende water in de grachten en…….
dacht niks eigenlijk.
Automatisch zoals ze zichzelf had in gesteld….
liep ze naar een auto die aan kwam rijden….
de auto stopte en zij liep naar het open geschoven raam,
een man vroeg hoeveel en ze zei nauwelijks hoorbaar,
50 euro meneer….
Hij verstond haar niet goed en vroeg het nogmaals met een dreigende toon, ze rende weg door de regen, ze huilde en was vervuld van angst……
waarom toch?
Liet ze zich zo laag zinken?
Maar ze had geen geld meer om te eten, ze was uitgehongerd en niemand meer op deez aard die zich nog om haar bekommerde…..
Verteerd door het leven, verteerd in haar geest…….
was zij nog maar een hoopje mens, dat geen enkele glans meer droeg van jaren voorheen.
Toen alles nog was zoals het zijn moest, maar alles was stuk in een klap was alles voorbij geweest.
Die auto en haar ouders en haar zusje…….
nee zij was hier nooit meer overheen gekomen……..
nooit meer….
ze liep door een steegje heen en schudde haar hoofd als in een ontkenning van hetgeen de herinneringen weer in haar opriepen……..
ze wilde schreeuwen…….
keihard schreeuwen maar…….
ze kon niet, ze was stil van binnen heel stil…
waarom mocht zij overleven?
Waarom?
de eenzaamheid vrat aan haar hart en de pijn sloeg gaten in een ziel die allang vertrokken scheen.
Radeloos, hopeloos liep ze daar………
haar kamer moest ze al gauw verlaten wat kon ze doen..werken kon ze niet…
ze was als een zombie die de hele dag niks anders deed dan voor haar uitstaren en…
nee
zij wilde niet langer zo nog leven…
niet langer dan dit ..geen seconde, en….
daar was die auto weer…
Ze zag hem vanuit haar ooghoeken…
was hij haar gevolgd?
Ze schrok even op uit haar lethargie en…
keek met verscherpte blik….
de man wenkte haar vanuit zijn auto….
Hij glimlachte vriendelijk naar haar……….
best wel vriendelijk en zij kansarme…
het verwarmde haar …voor heel even die kleine vonk weer te mogen voelen van een ander menselijk wezen…….
die haar warmte schonk vanuit een glimlach..
oprecht?
Niet oprecht?
Zij wist het niet maar in haar verbeelding…..
dacht ze voor het gemak maar even dat hij aardig was……
Hij opende het portier en zij…ze stapte in…….
hij keek haar aan en zei niets,……..
ook zij zei niets…….
hij reed weg en zij tuurde naar de weg voor haar……
zag het grijze asfalt aan haar voorbij schieten….
ze zuchtte..even..en keek verschrikt naar de man..maar hij had niks gemerkt..
hij neuriede in zichzelf…..
Ze vroeg niets…
die warmte in de auto…..
was weldadig..en als spoedig viel zij dodelijk vermoeid in slaap…….
Het monotone geluid van de motor van de auto..was slaap verwekkender dan wat dan ook de laatste jaren in haar leventje…….
net twintig…was ze….
en verloren..in deze boze wereld…
Ze werd wakker…door grove handen die op haar borsten lagen..onder haar shirt…grepen ze begerig naar haar vrouwelijk schoon…….
de man had dikke lippen zag ze..maar het deed haar niets..de slaap en de warmte had haar goed gedaan en ze kon straks weer te eten kopen….
de man wilde haar kussen en ze zag de lippen op haar afkomen…
ze ontweek hem vond dat wel vies..
want…
nee..schudde ze met haar hoofd…
haar nog vochtige donkere haarslierten schudden mee en trokken een spoor van vocht over de bekleding heen van de nieuwe auto……
zij zag het niet……
hij wel….
hij kuste haar hals..en greep haar in haar kruis..
pakte haar hand en plantte deze in het zijne…
hij bewoog haar hand wat heen en weer..alsof hij zeggen wilde
te nou
ze zette haar gedachten uit verstand op nul
dat had ze wel geleerd in de afgelopen jaren
Toen hij kwam met een luide kreun….die naklonk in haar oren alsof er klokken luiden
en een vliegtuig overkwam moest ze glimlachen
om de gedachte aan dit geen….
ze zuchtte het was klaar en nu eindelijk
kon ze geld ontvangen.
Maar het lot besliste anders…..
Twee weken later werd er een lichaam gevonden..in een berm langs de kant van de weg verscholen onder wat takken…en gras…
Een jong meisje nog…
met lang donker vochtig haar…
en haar ogen als in verbazing opkijkend naar de hemel….
om haar mond…lag een glimlach….
~*~AnGeLWinGs~*~