De knuffels
De knuffels
“Mahaammmmmmm”: roept hij. Ja? Vragend kijk ik hem aan: Wat is er lief?
Mijn knuffelhond is stuk, wil je die maken mama?
Ja hoor, beloof ik, en vandaag terwijl mijn zoon naar school is, haal ik van boven 2 knuffelberen, waaronder ook een hele oude van mijzelf.
Zijn knuffelhond is als eerste aan de beurt, een groot zacht pluizig beest, met een gat in zijn zij..
Tijdens het naaien, denk ik aan het hoofd van mijn kind, dat dikwijls in slaap valt met deze knuffel onder hem, ”lekker zacht mama”.
Ja dat is zo, uitzonderlijk zacht zelfs!
Merk ik op, onderwijl de naald en draad door het vachtje heen halend.
Als hij klaar is, ik neem aan dat het een Hij is, want hij ziet er meer uit als een Hij dan als een Zij nml. Dus is het een Hij geworden.
Dan leg ik hem op een tafeltje met een handdoekje eronder en een handdoek om hem heen, op zijn zij plak ik een echte pleister, en om zijn nek doe ik een sjaaltje.
Ik glimlach.
Dan pak ik mijn oude knuffel op, oei dat ziet er slecht uit, de halve kop ligt er af, langs de nek is er een hele draad losgegaan.
Ik neem een draad en naald en pier het draadje door het oogje.
Ik neem het ezeltje op, want dat is het een ezel veulentje en ik zie zijn halfversleten oogjes aan.
Ik zie de kale plekken in zijn vacht, stevig naai ik hem weer dicht onderwijl mijmerend over de tijd dat ik hem kreeg.
Eindelijk kreeg, hoe duur was hij toen wel niet, 9 gulden geloof ik.
In die tijd was dat best veel geld, zeker omdat we het toentertijd niet breed hadden.
Ik was toen dol op paarden en wilde altijd paardrijden, maar dat kon er toen niet af, later wel…ik bleef het leuk vinden, tot ik er na anderhalf jaar met vliegende vaart eens afviel en toen was het gedaan met de leukigheid.
Vanaf die tijd vond ik paarden eng, klaar en over.
Maar dat ezel veulen dat leek me toen zo leuk, bij de Hema kochten we hem.
Oftewel na veel zeuren, want mijn moeder had toen niet zoveel geld, (-later had ze gelukkig een goede baan en hadden we het echt goed-), en mocht ik hem dan toch halen.
Wat was ik blij, ik legde dan zijn voorpootjes over mijn arm heen en dan was het net een echt babyveulentje, hij keek ook zo lieffffffff met van die trouwe lieve ezelogen.
Veel plezier heb ik van hem gehad, want ook hij was een hij en geen zij.
Had mijn moeder kunnen weten toen, dat deze ezel vanaf mijn 8ste jaar tot mijn 28ste mijn bed deelde?
Jazeker, want ook ik legde wel eens mijn ezel onder mijn hoofd, zeker als ik een boek ging lezen in bed en dat deed ik vaak.
Ik snap niet waarom ze geen leukere kussenslopen bedenken, want wat is er lekkerder dan een heerlijke pluizeling onder je bol?
”Bedankt nog Mam”, fluister ik zacht voor mij uit.
Ik hoop dat ze mij kan verstaan daar in de hemel.
Als ezel weer beter is leg ik hem naast de hond in het bedje van keukenhanddoeken.
Samen lekker warm naast elkaar en beiden met een pleister op hun vacht. Wachtend op mijn zoon die uit school komt. Net als ik wacht op hem.
Angelwings
04-12-2006