Korte Verhalen

Sarena

Featured Image

Sarena

Photobucket
Sarena was eigenlijk het zwarte schaap in de familie,’
Ze was te mooi, te vriendelijk, te eerlijk en nog intelligent ook.
Dat zat velen dwars, Sarena met haar geheimzinnige onbekende vader, niemand had ooit gehoord van moeders, wie dit wonderlijke kind in haar schoot had verwekt.
Toen zij zwanger was, ging zij gewoonweg 20 maand naar de kiboets en kwam zij terug met een wolk van een dochter op de arm, met prachtige zwarte krullende haartjes en rode bolle wangetjes en stralend blauwe oogjes, en een kwijlend pruillipje.
Maar haar lippen waren verzegeld, tot op de dag van haar dood.
Toen dat gebeurde kwam de familie plots ineens wel vriendelijk op bezoek bij Sarena, op zoek naar mooie spulletjes van haar moeder. Vriendelijk glimlachend in haar gezicht en achter haar rug om, bespotte men haar. Dat vreemde kind, die vreemde eend in de bijt. Die zo anders was dan de rest van hun familie.
Sarena liet dit alles maar over haar heen komen, grootmoedig als zij was, wist ze inmiddels wel, dat mensen niet te veranderen waren, en zo ze nu eenmaal waren, ze ook zouden blijven.
Ze koesterde geen enkele hoop of illusie meer, op de zo broodnodige troost, van een lieve warme familie. Want deze had zij nooit echt gekend.
Eenzaam verbleef zij in het woonhuis van haar overleden moeder. En zei haar flatje op. Het was een mooi oud huis, met vele geheime nissen, en een grote zolderkamer met vleermuizen, en soms een eenzame uil, die de weg kwijtgeraakt was. En smorgens de zon in de voorkamer en savonds in de achterkamer. En de tuin rondom was schitterend en zeer goed onderhouden.
Sarena knapte het huis zo goed als het kon op en richtte het in naar eigen smaak. Veel hoefde zij hiervoor niet te veranderen, en de spullen die zij niet langer nodig had, gaf zij aan haar ‘plotselinge’ vriendelijke familie. Welke deze gaven met open armen ontvingen uiteraard. Wat was zij opeens goed en leuk en wat zag ze er toch goed uit.
Ja, ja, zo ging dat vaak. Sarena schudde haar donkere lokken over dit onbegrepene van deze familie, omdat zij zelf toch zo heel anders was.
Hoe kon men haar toch zo behandelen, als er geen reden toe was, als zij een kreng was geweest, goed dan was het te verklaren, doch dit was niet zo.
Of als zij onvriendelijk en nukkig was, maar ook dat was niet zo, en toch, scheen men alles wat zij deed en zei om te willen keren naar het negatieve toe. Verdrietig werd zij er wel van.
Maar wat kon zij ertegen doen? Totaal niets. Er was niets ondoorgrondelijker dan de menselijke geest.
Op een dag kwam er een kat langs wandelen, die telkens tegen Sarena’s benen aan kroelde, Sarena zat inmiddels lekker in de voorjaarszon in de grote tuin, en genoot van de vogels die floten en de bloemen die in de knop zaten. ‘Toe poes ga eens terug naar je baas’, zei Sarena zachtjes, de kat bleef echter maar kroelen. Hij wilde van geen wijken weten en bleef continu aan haar zijde zitten. Ergens best wel gezellig vond Sarena. Het was ook een mooie kat, hij was groot en had hele bijzondere ogen die heel doordringend konden kijken. Ze waren lichtbruin van kleur, en zijn vacht was zacht en donzig, en gemarmerd grijs. Op zijn buik was zijn vacht zachtgeel. Sarena kriebelde hem over zijn buik en de kat begon te ronken.
Hij werd een vriend voor vele jaren, hij ging niet meer weg en Sarena haalde blikjes kattenvoer voor hem bij de plaatselijke supermarkt. Ze noemde hem Loki.
Niemand scheen de kat te missen in de omgeving, bij navraag en ook de supermarktbriefjes werden niet meegenomen, door een eventuele baas.
Dat was wel vreemd, vond Sarena. Maar intussen genoot zij van het gezelschap van het lieve dier. En was zij minder eenzaam dan voorheen. Vaak stond ze te zingen tijdens het koken, waarbij Loki de kat, parmantig op de keukentafel zat, of lag te snorren van geluk. Hij had het prima naar zijn zin en soms ving hij een muis of een rat, en dan kreeg hij weer een flinke beloning van zijn nieuwe, zelfgekozen bazin, die enorm blij was verlost te zijn van dat ongedierte. Na vele maanden werd er op een dag aangebeld en Sarena die niemand verwachtte opende de deur, en met open mond staarde zij in haar eigen ogen, gezicht, daar stond een jonge vrouw op de stoep, die zoveel op haar leek dat het gewoonweg griezelig was.
Stotterend keken beiden elkaar aan,’ eh, en, uh, mm….eeeh…pfff…’
‘Wie ben je’? Vroeg Sarena aan de jonge vrouw die haar tweelingzus had kunnen zijn.
‘Ik…iiik ben Larena, en ik hoorde dat de kater van mijn vader gevonden zou zijn’?
‘Oh’, zei Sarena, teleurgesteld keek ze achterom, waar zij Loki op de traptreden wist, hij keek wijs haar kant uit, en het leek of zijn ene oog wat knipperde, alsof hij een knipoog gaf.
Sarena’s hart brak bij de gedachte dat ze Loki weer moest afstaan aan de oorspronkelijke baas.’ Eh ja, hij is hier al een hele lange tijd, we zijn goede maatjes geworden,’ zei Sarena een beetje opgelaten. ‘Maar wie ben jij? Ik bedoel, we lijken zoveel op elkaar, hoe is dit mogelijk en zelfs onze namen…’.’ Ik heb geen idee’, zei Larena, ‘Het is inderdaad heel vreemd’!
‘Kom anders even binnen’, uitnodigend hield Sarena haar voordeur open.
Photobucket
Larena kwam binnen en nam plaats op de grote bank in de woonkamer. Na een lang gesprek, bleek dat de vorige baas van Loki, en dus de vader van Larena, maanden geleden was overleden en toevallig nog wel een maand na het overlijden van Sarena’s moeder. Gelukkig hoefde Loki niet weg, maar hij mocht blijven. Maar er bleken ook vreemde zaken die boven tafel kwamen. Zoals het briefje dat Larena gevonden had in een koffer van haar overleden vader, een verfrommeld briefje met het adres van Sarena, en toen Larena via een bekende het verhaal hoorde over de verdwenen kater van haar vader, dat deze op het adres bleek te verblijven, van het verfrommelde briefje, was zij zo nieuwsgierig geworden dat ze er beslist naar toe wilde gaan.
En het leek of beiden zusters waren van elkander. Alsof ze,… én ze waren jarig op dezelfde dag, én even oud, verbijsterd keken ze elkander aan. Dit kan niet waar zijn. Dit bestond toch niet?
Sarena vroeg of de vader van Larena ooit getrouwd was geweest, maar hiervan was geen sprake. Larena was alleen grootgebracht bij haar vader met behulp van haar grootmoeder, die inmiddels al vele jaren geleden heen was gegaan. En ook Sarena’s moeder was nooit getrouwd geweest. Dus wat was er nu toch gaande?
Sarena en Larena bezochten elkander vaak, en hadden een bijzondere band samen. En als mensen hen zagen viel hun mond wagenwijd open, want het was of ze als twee druppels water op elkaar leken. Maar niemand vroeg er iets over. Zo waren mensen vaak, ze dachten van alles, maar zeiden dan niets. Op een dag gingen beide vrouwen de zolder opruimen in het grote huis, en vonden zij een kleine kist, het was een oude houten kist met een gebroken slotje, en het was gemakkelijk te openen. In dat kistje vonden zij een haarkammetje van de moeder van Sarena, en een gouden ring, en enkele andere snuisterijen. Maar ook een vergeelde brief, en een geboorte akte. Waaruit bleek dat de moeder van Sarena het leven had geschonken aan een tweeling, twee dochters, de één Sarena genaamd en de andere Larena.
De vergeelde brief, bleek van de vader van Larena te zijn, waarin hij smeekte om de vrouw van zijn leven, waar hij niet met of zonder kon, bij hem te blijven met de kinderen, maar zo bleek uit een andere brief die helemaal onderin het kistje lag, met carbon gekopieert dat de moeder van beide meiden niet met de vader overweg kon. Hij scheen nogal een moeilijke man te zijn. En zij was niet verliefd op hem, zo schreef ze in een brief aan hem. Het was niet de bedoeling geweest dat zij moeder zou worden van kinderen van deze vader, en zij wilde niet al haar vrijheid opofferen aan een leven met een man. Zij wilde zelfstandig zijn en onafhankelijk, en één kind wilde zij afstaan aan de vader, en één kind behield zij dan zelf.
En zo schenen zij dat geregeld te hebben, zonder elkaar erna nog gezien te hebben en zonder dat iemand er ooit achter was gekomen.
Sarena en Larena waren bedroefd, hoe wreed kon men zijn om een tweeling uit elkaar te halen? Hoe oneerlijk zoiets was, dankzij het egoïsme van volwassen mensen, hadden zij elkander jaren moeten missen. Larena trok in bij Sarena, en Loki de kat die hen samen had gebracht, werd nog meer geknuffeld dan anders. Had iets of iemand hem geleidt naar Sarena’s huis? Ze wisten het niet, maar eenzaam waren zij niet meer en ze leefden nog lang en gelukkig.

Laat meer zien

Gerelateerde verhalen

Bekijk ook
Close
Back to top button
Close

Een Adblocker gedecteerd

Je gebruikt een adblocker, zet deze uit om de hosting van de website te ondersteunen