Internet gevaar
Al maanden lang keek hij dagelijks op haar Facebook.
Ze was zo mooi, prachtig gewoon. Zo’n knappe jonge vrouw had hij nog nooit eerder gezien zelfs. Beeldschoon. Ademloos las hij alles wat zij schreef, wat ze deed op een dag, hoe ze dacht over het leven, hoe ze reageerde op anderen zelfs. Ja, ja, hij had het zwaar te pakken. Haar foto was zelfs zijn bureaubladachtergrond. Natuurlijk was ze onbereikbaar, dat begreep hij ook wel. Maar dat deed er niet eens toe. Want ergens maakte ze hem blij, gewoon blij door er te zijn, al was het maar ergens online. Gewoon ergens dichtbij, ook al was dat ver weg.
Hij probeerde spitsvondig te reageren op de zinnen die ze aan hem schreef. Zelfs een smiley van haar verwarmde zijn hart. Hoe was het mogelijk, maar het was gewoonweg zo.
Ongelooflijk, als ze weer een foto plaatste van zichzelf – en vaak gebeurde dat niet helaas – dan bekeek hij de foto lange tijd. En dan werd de nieuwe foto weer zijn bureaubladachtergrond.
Ze schreef ook prachtige gedichten. Hunkerend naar meer las hij alles wat ze schreef, zo puur, zo uit haar hart. Het werd een beetje een dagtaak om zijn inbox te checken naar berichtjes van haar en om er slim op te antwoorden. Hij deed zich echt mooier voor dan hij was. Hij was helemaal niet zo sportief als hij deed voorkomen. Welnee, hij lag meestal plat op de bank voor zijn tv als hij uit zijn werk kwam. Maar omdat zij zelf wel op een sport zat, moest hij toch wel ergens zijn interesse vandaan halen en dat deed hij zogenaamd uit zijn eigen interesse voor sport. Maar die had hij totaal niet.
De mooie foto’s die hij plaatste op haar Facebook vond hij gewoon online, en bij alles wat hij zag online dacht hij aan haar.
Hij mailde haar prachtige gedichten, romantische, liefdevolle, passievolle woorden over alles in het leven. En zij, zij vond het prachtig, dat zag hij wel aan de smileys die ze weer terugzond naar hem. Oh, dan genoot hij toch zo. God, wat was ze toch mooi.
Haar gedichten sloeg hij op, allemaal, en hij las ze telkens weer opnieuw. Als hij toch zo’n vriendin kon krijgen, zo’n mooie vrouw, dan was hij de koning te rijk!
Op een dag trok hij zijn stoute cyberschoenen aan en vroeg haar of ze misschien whatsapp had. Nu, die had zij wel. Met een kloppend hart opende hij zijn whatsapp en ja, ze had hem toegevoegd. Wauw… zijn dag kon niet meer stuk. Geanimeerd begonnen ze een gesprek. Af en toe moest hij zijn hersenpan wel overwerk laten doen, aangezien zij nogal spitsvondig was en hij in het echt eigenlijk helemaal niet zo. Maar hij kwam er goed mee weg. Af en toe moest hij wat te drinken halen en soms ging de telefoon over. Hij scheen nogal een drukbezette man zo over de ether!
In deze zelfverzonnen pauzes bedacht hij dan enkele prachtige volzinnen, welke hij in no time in whatsapp plakte vanuit zijn kladblokje. Zelfs tijdens werktijd bedacht hij op de meest vreemde momenten gewoonweg geweldige opmerkingen. En deze mailde hij dan naar zijn inbox thuis.
Later op de avond kon hij deze dan weer gebruiken.
Na een jaartje of twee en dagelijkse gesprekjes over en weer, durfde hij het aan om haar eens mee uit te vragen. Het was al enkele malen tot een erotisch gesprek gekomen op whatsapp… en hij wilde wel eens meer van haar proeven dan enkel de getypte woorden in cyberspace. Er moest hem nog wel iets van het hart, want tijdens zijn zoektocht online had hij toch mooi een gedicht gevonden dat zij zogenaamd geschreven zou hebben. Maar dat was toch echt niet waar.
Nee, dat was hem wel duidelijk inmiddels, maar de erotische whatsapp-gesprekken inclusief camera zeiden hem wel genoeg en hij vergaf het haar al bij voorbaat. Hij begon erover op whatsapp, het gedicht, dat wuifde ze al snel weg. “Je moet niet alles geloven hoor wat ik schrijf.” Een smiley was zijn beloning voor al die jaren wachten. Ach, hij nam het haar ook niet kwalijk. Zo beeldschoon als zij was.
Of hij haar nu mocht bellen misschien, of eens afspreken? “Hm…” zei ze nadenkend. Het bleef wel even stil aan de andere kant. Gelukkig, ze had even telefoon, zei ze. Hij wachtte wel even…
“BRB,” tikte ze in. Prima.
Hij nam een slok van zijn koele biertje. Het hart zat hem inmiddels in zijn keel, hij had het gedurfd haar te vragen om uit te gaan, haar nummer! Stel dat ze nee zei? Misschien moest ze nadenken?
Plots was ze offline. Even wist hij niet hoe hij het had.
Offline? Hoezo? Haar foto was weg, ze had hem geblokkeerd!
Ze kwam ook niet meer online. Nooit meer!
Wat er gebeurd was wist hij niet, en daar kwam hij ook nooit achter. Haar Facebook-account was gesloten. Hij voelde zich diep gekwetst. Twee jaar lang… twee jaar lang nb.
Na enkele maanden kreeg hij een nieuwe collega, een leuke vlotte vent met wapperende handjes. Hij kreeg een aantal malen een flinke knipoog van hem en verbaasd keek hij hem aan.
“Ik ben niet van die kant hoor,” zei hij droog.
“Oh, nou, op whatsapp zei je wel iets heel anders,” zei de collega vriendelijk.
Verbaasd keek hij hem aan. “Hoe bedoel je dat? Op whatsapp? Ik heb jou helemaal niet op whatsapp! Ik ken jou niet eens.”
“Jawel hoor, schatje.” En weer volgde er een vette knipoog.
Hij greep zijn nieuwe collega bij zijn colbertje en kneep hem bijna zijn keel dicht. “Wat bedoel je hiermee?” siste hij. “WAT whatsapp, ik heb jou niet op whatsapp man… wat bazel je.”
“Ho ho, wacht, eergisteren heb je wel meer laten zien via je webcam, schatje! Ik weet hoe je daaronder geschapen bent en ik ben er niet vies van, begrijp je?”
“Wat?” Verbaasd viel hij neer op zijn stoel. “Hoe bedoel je dit?”
Hij begreep er niets meer van. Zijn nieuwe collega vertelde hem over zijn Facebook-account, Amore Amigo, wat echt niet van hem was. Zijn nieuwe collega liet het hem zien, zijn zogenaamd fake account op Facebook. Met tranen die in zijn ogen brandden zag hij hoe er allemaal foto’s van hem opstonden. En een link naar een internetsite, waar men filmpjes kon bekijken voor homofiele mannen.
De collega legde hem uit, terwijl hij daar als verdoofd zat, hoe dit misschien had kunnen gebeuren. De video op whatsapp haperde inderdaad wel eens en het kon zijn dat iemand hem opgenomen had. En dit uitzond via die website, er misschien wel geld aan verdiende zelfs.
Wie het was, wist hij niet, maar wel dat HIJ hem had verteld van de nieuwe baan op kantoor en dat de nieuwe collega hierop dankbaar gebruik had gemaakt van dit aanbod.
Zij had het gedaan, hij wist het, het waren de filmpjes met haar. Hij zag ze later die avond. Vol ongeloof zag hij zichzelf. Tegen haar, voor haar, na twee jaar! Hij was kapot. Het account op Facebook was zo fake. Zo nep. Iemand deed alsof hij dit was. Wie was het? Wie was zij? Was ze wel een zij… bestond ze wel echt?
Maanden na de aangifte bleek een oud-collega hem dit geflikt te hebben, na zijn ontslag en de promotie die erop volgde voor hem. Voor de oud-collega was de maat vol. De wraak was erg zoet. Te zoet… Hij was erin geluisd zoals zovelen tegenwoordig.
AngelWings
