Korte Verhalen

Ballet,… verloren danser

Featured Image

Ballet,… verloren danser

 

Dromerig staarde ze in de verte. Haar haren net als vroeger nog in een strakke knoet, om haar lippen vervaagde lipstick. Een eyeliner onder in haar ooglid, en mascara welke was uitgelopen over haar gerimpelde wangen. Nog steeds een mooie bijzondere vrouw om te zien. Ook al was zij de tachtig al gepasseerd.
Nanette was haar naam, zo kende men haar ook van de balletschool. Eerst was het ‘’Nanette, pirouette’’, toen ‘’Nanette, goed zo, hoger hoger!’’
‘’Je kunt het!’’,… Nanette geweldig”.
Daarna uitvoeringen, podia, dansend in kokette balletpakjes, witte kanten rokjes, zijde achtige ballerina’s met zijden linten om je benen.

Verliefd zijn, Geliefd zijn, Goddelijke dans, zwevend op vleugels van verlangens, uitbeeldend naar de mensen, die toekeken, hoe zij danst en danste op de toppen van haar tenen.
Het applaus, oorverdovend, het doek dat viel, weer opkomen, nogmaals applaus. Enthousiast publiek.

Solo, rode rozen bezaaide podia’s, in de kleedkamers, bossen rozen, Verliefde mannen, Geliefden, Minnaars, tot hij kwam. De man van haar dromen, met hem danste zij jarenlang de sterren van de hemel. Ze hielden zoveel van elkaar, zo vreselijk veel dat de toeschouwers soms tot tranen geroerd werden als zij dansten, samen, in liefde met en voor elkaar.
Oh ja ze hield zo intens veel van hem. Tot ze ouder werd, haar enkel brak en zij hierna nooit meer de toppen kon bereiken van haar kunnen, en hij zijn dans voorbereidde met een mooier jonger exemplaar. Ze had zo vreselijk gehuild in die tijd, ze kwam het nooit meer te boven. Nooit meer werd zij de oude, later gaf ze balletles aan jonge meisjes, altijd nog die mooie vrouw met die uitstraling, van een onaardse schoonheid, diepgang.
maar toch, bleef ze ergens ongelukkig omdat hij er niet meer was.

Drie jaar geleden zag ze hem terug, hij was oud en grijs geworden, een schaduw van wie hij eens was geweest.
Hij was zo blij haar terug te zien. Zo gelukkig en de liefde bloeide weer op net als toen, ook al waren zij al jaren ouder. De band tussen hen was nooit weggegaan zo bleek.
Alleen hij had haar gezocht omdat hij wist dat hij ernstig ziek was.
Hij had zijn leven geleefd ook zonder haar en had 2 kinderen bij een andere vrouw. En ook al was hij gescheiden van die vrouw het deed wel zeer.
Want Nanette had geen kinderen gekregen bij hem, de man van wie ze zo zielsveel hield. Al die jaren lang en die andere vrouw wel. Zij had hem gegeven wat zij met hem had kunnen hebben alleen nu was zij dan echt alleen.
Ze was slecht ter been inmiddels, ze had haar benen in feite misbruikt jarenlang voor haar vak.
En nu betaalde zij de tol hier voor.
Ze streek langs haar strak gespelde grijs gemêleerde harenkapsel. De knot zat nog goed vast, haar handen slank en bijzonder kunstig geaderd.
Ze streek vermoeid langs haar ogen, de mascara alweer uitwrijvend. Haar grote ogen waren nu zwart omrand, als een droeve zeehond keken haar grijsblauwe ogen de wereld in, die wit lag van de sneeuwvlokken.
Ze wilde er uit, ze wilde naar buiten, de wereldse vrijheid voelen en nog eenmaal dansen. Nanette had nog 2 jaar hem mogen verzorgen, de laatste jaren van zijn leven, en hij was in vrede heengegaan en had haar alweer verlaten, alweer was zij alleen.
Onbeschrijflijke pijnen voor haar ziel, intens verdriet, maar vandaag, vandaag ging zij dansen.
Oh ja, ze pakte haar zwarte stola van de stoel, nam een tasje mee van de keukenstoel en liep op weg, gewoon op weg naar…

Lees dit ook eens:  Wraak

Bij de vijver aangekomen, ging zij heel moeizaam zitten, nog strammer door de koude, en de sneeuwvlokken die haar onophoudelijk tergden alsof ze wilden zeggen, doe het niet Nanette, doe het niet Nanette!
Even dacht ze aan hem, ze glimlachte, een hartverwarmende gedachte overviel haar.
Er was niemand bij de vijver, het was ook veels te koud ineens.

En ze stond kranig op, en maakte een schaatsbeweging, zo zie dat kon zij dus wel. Ze lachte, oh ja het ijs daar kon zij op dansen, ze ging dansen, ze zwoer zichzelf dat zij zou dansen vandaag.

Want vandaag was het precies één jaar geleden dat hij was gestorven en vandaag zou zij dansen voor hem.
Ze gleed over het ijs, als een jonge ballerina, ze had geen last meer van de koude of enige stramheid.


Ze joelde het uit van blijdschap, voor jou, riep haar hart uit, voor jou mijn geliefde!
Oh voor jou alleen dans ik vandaag de sterren van de hemel!
Ik hou zoveel van je, ik mis je zo, ik hou van jou…oh…ze schaatste over het ijs, en het leek alsof hij met haar meeschaatste, meedanste op het ijs.
Ze glimlachte naar hem en stak haar hand uit, oh geliefde!

Dans nog eenmaal met mij, zei ze zachtjes, de sneeuwvlokken lagen op haar koude lippen, maar ze voelde het niet meer, de liefde maakte haar sterk.
Die liet haar voelen wat leven was.
Er ging zoveel om in dat mooie oude hoofd van de statige dame die schaatste over het ijs alsof zij danste met iemand. Later beaamde iemand dit, die zijn hond toevallig uit liet op dat moment, dat hij een vrouw had zien schaatsen of dansen, hij dacht dat het een jonge vrouw was, maar later bleek men de oude vrouw gevonden te hebben, onder een pas ingevroren wak.

Met een glimlach om haar mond en in haar ene hand, vastgevroren een rode roos.

©AngelWings

 

Laat meer zien

Gerelateerde verhalen

Bekijk ook
Close
Back to top button
Close

Een Adblocker gedecteerd

Je gebruikt een adblocker, zet deze uit om de hosting van de website te ondersteunen