Harry deed een goede daad…
Harry deed een goede daad…
Hij was zwaar gehandicapt.
De oudste zoon des huizes, maar niemand die hem iets kwalijk kon nemen immers?
Harry deed het goed op zijn manier en kreeg de juiste verzorging, zijn natje en droogje, zijn luiertje en rietjes en zo ging zijn leven al kabbelend voorbij.
Har was happy op zijn manier.
En er was maar één ding in het leven, dat hem deed voelen als een volwaardig mens.
Internet!
Niemand die zag hoe hij gelijk ener Stephen Hawkings achterover in zijn rolstoel hing, met zijn flapperende handjes in het wild.
Hij kon tikken met zijn tong als hij wilde, soms met zijn vingers als zijn handen wat rust vonden in het leven van alledag, en soms kon hij de keyboard aanzetten met zijn oogknipperingen en zelfs op spraak kon hij nog woorden tikken online.
Niemand die online wist dat hij zwaar gehandicapt was, lichamelijk gezien, want geestelijk was er niets mis met hem.
Geestelijk was juist hij hoogbegaafd. Hoe erg was dat wel niet en soms vroeg Harry zich wel eens af of hij zich nu zo ernstig had misdragen in een vorig leven.
Harry had het er vaak moeilijk mee, met zijn lichaam dat niet mee wilde werken en aan de andere kant kon het hem niets schelen, juist omdat hij zo intelligent was, dat beweging voor hem niet eens van enig belang was. Hij knutselde en prutste dan ook genoeg wetenschappelijke zaken in elkaar.
Na vele jaren was Harry uiteindelijk de 40 gepasseerd, en hij vond het wel mooi geweest.
En aangezien hij de politiek op de voet volgde, wilde hij er een einde aan breien inclusief de aanslag van zijn leven.
Een laatste bom op diegene die het leven van velen dwarszat!
Harry tikte, knipperde en tongend vond hij zijn weg via email richting het parlement.
Ach, die arme gehandicapte dat vonden ze nog wel eens zielig nml en zodoende mocht Harry op een dag op bezoek komen op het binnenhof.
De ouders van Harry leefden gelukkig niet meer, anders hadden ze hem aards gezien wel tegengehouden, maar omdat ze niet meer leefden zogen ze hem spiritueel gezien juist dat aardse uit.
Anyways… Harry mocht op bezoek bij de minister de presidentia!
Harry werd afgezet die dag met zijn speciale gehandicapten busje. Men reed hem over het rode carpet.
Harry was er nerveus van en zijn handen wapperden supernerveus als helikopters rondom zijn hoofd… In de ligstand had hij ook maar weinig keus waar zijn handen te houden.
De minister president glimlachte flauwtjes naar de gehandicapte Harry.
Het was zijn taak om te doen wat hem opgedragen werd immers en ach die gehandicapte snapte er niets van en waarom ook niet.
Hij stond op en veegde zijn zweterige handen af aan zijn broekspijpen. Hij gaf Harry een hand.
Harry lachte op zijn gehandicapts en de minister lachte wat nep mee.
En BHWAMMMMMMMMMM!
De bom ontplofte en gezamenlijk vlogen zij door de lucht en spatten als vuurwerk uit elkaar.
Voor eeuwig verbonden.
Die Harry toch! Wie had dat nou gedacht.
(uiteraard is dit pure fictie!!!!!!)
