Kerstverhalen

Kerstverhaal 2013

Featured Image

Kerstverhaal 2013
Het was ijskoud, die nacht, Stella liep door de sneeuw richting de auto.
”Kom nou Peter!” Riep ze angstig uit.
”Kom, alsjeblieft we moeten weg hier!”
Peter kwam achter haar aan met nog een grote doos en de hond aan de riem die netjes en rustig naast hem bleef lopen.
De hond was het rustpunt op dat moment voor hen die moesten vluchten.
In de auto snikte Stella het uit, haar ogen welden vol tranen…
“Oh Peter, ons huis, alles?”, hij pakte haar hand in een opwelling maar was zelf ook radeloos.
Er was niets aan te doen, beiden waren ze hun baan kwijtgeraakt, hun kind was hen afgenomen, omdat ze weigerden het te vaccineren.
Hun lieve dochtertje zat nu in een pleeggezin.
Plots op een dag, waren zij gekomen, onverwachts, en hadden de vierjarige Priscilla meegenomen, rondom hun huis, hingen vele drones in de lucht, ter bewaking op afstand bestuurd door mensen die onmenselijk waren opgeleid.
Het huis werd hun ontnomen, nadat men het kind van hen nam, zorgde men ervoor dat ze hun banen kwijtraakten, en niets nog konden betalen.
Eergisteren had Peter uit wanhoop het konijn Pammie, van hun dochtertje, geslacht.
Ze hadden zo een intense honger en hierna hadden beiden intens gehuild, ze moesten weg van hier.
Maar waar naar toe?
Ze hadden zich ook niet laten chippen toen het moest van de regering.
Daarom waren ze nu ook alles kwijt wat hen lief was.
Totaal kapot gemaakt door een corrupte maatschappij en regering.
Weg moesten ze zo snel mogelijk, voor hen erger zou overkomen, zoals de overburen, een prettig stel met 2 kinderen.
Gedood voor de deur op straat, door drones.
In opdracht van de regering.
Het was afschuwelijk geweest de aanblik van dat lieve gezin, bloedend op de straat.
Ze waren gelukkig wel direct dood geweest, door een gericht schot.
Stella bleef huilen van de zenuwen, en verlies.
Peter reed snel de stad uit, overal was het donker een of andere fall out van stroom was hun redding misschien.
Ze hadden hun mobiel weggegooid, Peter had een hele oude gevonden op een tweedehands website, en daar zat een anonieme kaart in, gekocht via anonymous online.
Alles uiterst geheim.
Ze waren niet meer te traceren nu, de tom tom stond uit.
Ze moesten hun stad uit, want daar was het niet langer pluis, iedereen verraadde elkaar.
Al was het om wat extra eten, begrijpelijk als je honger had.
Waren ze maar uit de stad, dan konden ze weer denken aan een toekomst?
Was er nog een toekomst?
Het zag er slecht uit op aarde, alles werd beheerst door de rijken.
Je mocht betalen voor een maand zon per jaar, en als je geld genoeg had vaker.
Dan mocht je naar het dorpje Sunsville in Engeland, waar men een gat in ozonlaag had gemaakt om zonlicht door te laten, dan mocht je, je laven in het warme zonnebad.
Voor de rest werd de lucht grijzig verduisterd door chemtrails.
Voeding was enkel nog van slechte kwaliteit.
Mensen werden niet meer zo oud.
Vaccinaties maakten de mensen snel oud en snel ziek.
Zonlicht tekorten maakten de mens bevattelijk.
De regering was ziek, duistere zielen hadden controle over de hele wereld bijna.
Maar er waren mensen die in opstand kwamen tegen deze controle, die altijd al hadden geweten dat dit ooit zou gebeuren.
Het was de avond voor kerst.
Peter reed keihard over de snelwegen, hij hoopte maar dat de fall out niet snel verholpen zou zijn.
Camera’s langs de weg konden hen dan traceren, ook al had hij een ander kenteken op zijn auto.
Ook via Anonymous verkregen.
Priscilla konden zij niet ontvoeren ze had een chip gekregen en zou hen verraden wat zou betekenen dat zij allen de dood onder ogen zouden moeten zien.
Dat wilden ze hun kind niet aan doen, ze had ergens nog een kans op een leven, in een wereld die nieuw voor haar was, maar zij, zij konden niet verder leven in deze wereld.
Niet zoals deze was geworden.
Uiteindelijk toen ze de stad hadden verlaten werd Stella rustiger en ook Peter werd kalmer.
Ze reden zuidelijk, in de hoop dat iets hen op wonderbaarlijke wijze kon redden.
Peter wist van een locatie die hij niet had verteld aan Stella, had men hen gepakt dan kon zij het niet verraden.
Een waarheidsserum zou haar alles doen vertellen, Peter had een ander genen pakket waar dit waarheidsserum een ander effect op had.
Men kon uit hem niets verkrijgen aan informatie.
Een oude mappenkaart van de wegen in het land, hadden ze via een tweedehands boekenwebsite gevonden.
Daarin moesten ze hun weg gaan vervolgen.
Sneeuwvlokjes dwarrelden uit de hemel plotseling.
”Kijk”, zei Stella treurig, ”de rijken willen dat het nu sneeuwt, dus sneeuwt het.”
Ze reden door, gestaag en rustig,…
De hele nacht door, beiden diep in gedachten.
Denkend aan hun kind, die zij nu achter moesten laten…

Lees dit ook eens:  Samuel

Peter schudde Stella wakker, de volgende morgen, ze waren aangekomen op de plaats van bestemming.
Peter zijn ogen waren rooddoorlopen van vermoeidheid en verdriet.
Ze hadden geen enkele keus gehad nml.
Hij wist wat mogelijk was, zij nog niet daar kwam ze snel achter.
In een ondergrondse garage stapten ze uit, de hond liep achter hen aan.
”Waar zijn we Peter?” Vroeg Stella.
”Ergens…Lief!” Bij een poort kwamen mensen hen tegemoet.
Aardige mensen, vriendelijke mensen, mensen met gevoel, het straalde van hen af.
Warmte en liefde.
Ze schudden elkaar de hand.
“Goed dat jullie zijn gekomen”.
Na een uur bijkomen, stelde men vragen van het anonymous team.
Wat Stella’s fijnste tijd was geweest in haar leven, en ze begon te vertellen…welke tijden dat waren.
Zou je de grootste opoffering ooit kunnen maken Stella vroeg men haar.

Je kind nooit meer zien, omdat het niet bestaat?

Je hebt ook geen weet van haar bestaan, zei men toen. Tenminste velen vergeten dingen als ze naar een andere tijd gaan..sommige mensen weten alles nog.
Verward keek ze hen aan, ”hoe bedoelen jullie dit?”’
Wij hebben een tijdsmachine ontworpen en die werkt.
Vele mensen zijn terug in goede tijden, terug in de tijd, ze konden het leven niet langer aan hier.
Welke tijd dat was, vroeg ze nog begrijpend.

Nog geen uur later stonden ze beiden hand in hand in de tijdsmachine, met de hond naast hen, rustig als altijd.

Terug naar de guldentijd,
toen er nog geen één Europa was toen de ellende nog niet begonnen was.
Het was iets!
Ze werden weggezoeft door de ruimte van tijd en daar kwamen ze aan, bij een huisje dat al voor hen bestemd was. Anonymous leden hadden geregeld dat het huis van hen was nml.

Het jaar 1950, het zou moeilijk zijn, na de oorlog maar ze kwamen er wel.
De opoffering was hun kind, maar misschien? Zij konden niet vergeten nml ze wisten van het bestaan van hun dochtertje.
Anonymous had beloofd te kijken wat ze konden doen nml.
Ze kregen beiden een baan, en met veel gemis bouwden ze weer een bestaan op.
Vijf jaar later bracht anonymous hun dochter terug naar hen.
De chip was verwijderd uit het meisje, ze was ontvoerd uit 2022, maar het kon niets meer schelen.
Toen ze op kerstavond eindelijk hun zo geliefde kind weer in hun armen sloten.
1955 was het inmiddels bijna. dat er overbevolking ontstond in de toekomst begrepen ze nu al wel.
Vele mensen wilden weg uit die nare tijd uit de toekomst.
Stella glimlachte gelukkig, toen er uit de hemel echte sneeuw viel…
zonder een elite die misbruik maakte van hun macht.
“Deze sneeuw is nog echte sneeuw hé, mama?” zei hun dochter blij.
Hand in hand keken ze naar de sneeuw die uit de hemel viel.

©AngelWings

Laat meer zien

Gerelateerde verhalen

Back to top button
Close

Een Adblocker gedecteerd

Je gebruikt een adblocker, zet deze uit om de hosting van de website te ondersteunen