Het was een koude decembermaand in Winterhaven
Het was een koude decembermaand in Winterhaven
Het was een koude decembermaand in Winterhaven, een stadje dat in de kersttijd tot leven kwam. De straten waren bedekt met een witte laag sneeuw en de huizen waren versierd met fonkelende kerstlichtjes. Sara, een lerares van de basisschool genoot van de rust en de schoonheid van haar omgeving. Vaak maakte ze een wandeling door het park nabij waarbij zij dan genoot van de stilte , de rust na de drukte van de schooldag. Bij de kinderboerderij stond ze altijd even stil om de dieren te bekijken en om de ezel en de geitjes te aaien.
Vaak kwam zij daar een zeer aantrekkelijke man tegen tijdens deze wandelingen. Hij had vriendelijke bruine ogen en prachtig schouderlang haar en een baard, hij leek wel een beetje op Jezus, waar Sara vaak over sprak op de Christelijke basisschool waar zij werkte. Hij maakte schoon op de kinderboerderij en verzorgde alle dieren goed. Hij was ook dol op de dieren daar en ook met de kinderen kon hij goed overweg.
Hij wekte ergens haar nieuwsgierigheid. Hij had een innemende glimlach en een bepaalde onhandigheid die hem lieflijk maakte. En elke keer als ze hem tegenkwam groette hij haar met een vriendelijk “Hallo!”, maar zeer opvallend aan hem was, vaak was hij met een stel kinderen in het stadje of was hij in gesprek met een vrouw. Telkens een andere vrouw.
Nu begreep Sara wel dat een aantrekkelijke man als hij was aan elke vinger wel een vrouw kon krijgen, maar elke maand een ander liefje, dat was wel vreemd.
Soms leken de kinderen zelfs wel wat op hem, andere keren weer niet. Misschien waren het zijn eigen kinderen wel. Sara schoot in de lach als ze daaraan dacht. Hoeveel kinderen moet hij dan wel niet verwekt hebben.
Haar gedachten gingen allerlei kanten op: was hij soms de casanova van de wijk, of misschien een vader van vele kinderen en ex vrouwen? Haar humor schetste allerlei scenario’s, maar telkens groeide haar nieuwsgierigheid verder.
Op een koude ochtend, terwijl dikke vlokken sneeuw langzaam naar beneden dwarrelden, besloot Sara toen ze hem weer tegenkwam in het park, dat het tijd was om het mysterie op te lossen. Ze nam een diepe ademteug en stapte op hem af. Ze liep door het toegangshek van de kinderboerderij en in de hoek bij de pauwen zei ze:
“Hallo, ik ben Sara,”met een verlegen glimlach. “Ik zie je hier vaak en dacht dat het misschien leuk zou zijn om elkaar eens echt te ontmoeten. We begroeten elkaar immers telkens maar ik weet niet eens wat je naam is. Ik ben Sara”.
De man lachte breeduit. “Hoi Sara, ik ben Max. Zijn glimlach was zeer aantrekkelijk en zijn mooie ogen keken haar uiterst vriendelijk aan.
Ze raakten wat in gesprek, maar al snel en tot haar teleurstelling ontdekte Sara dat Max niet de man was die ze zich had voorgesteld. Max vertelde haar met trots en met gestotter, dat hij uit een heel groot gezin kwam, met negen zussen en talloze neefjes en nichtjes. De vrouwen en kinderen die altijd bij hem waren, Sara glimlachte. Max had dus een licht verstandelijke handicap, maar de liefde en steun die hij van zijn grote liefdevolle familie kreeg, maakten hem tot wie hij was: een zeer knappe geliefde en vrolijke aanwezigheid in Winterhaven.
Sara was ergens verbaasd, maar ook ontroerd. Haar grappige fantasieën over Max maakten plaats voor begrip en respect voor Max en zijn familie.
Geïnspireerd door de warmte en de liefde die Max uitstraalde, besloot Sara dat het tijd was om haar eigen pad naar geluk en liefde te vinden. Ze meldde zich aan op een datingsite en ontmoette daar de goedlachse Liam, een zorgzame en humoristische man die haar liefde voor de kleine dingen in het leven deelde.
Toen kerstavond naderde, nodigde Sara Liam uit voor een diner bij haar thuis. De tafel was prachtig gedekt met kaarsen en kerstdecoraties, en de geur van versgebakken rollade vulde de lucht. Terwijl ze samen genoten van het feestelijke diner, dacht Sara na over de ontmoeting met Max die haar leven in Winterhaven had verrijkt. Max, zonder het te weten, had haar geholpen om meer open te staan voor weer nieuwe mogelijkheden om liefde te vinden. Maar wat bijzonder ook, dacht Sara hoe zo’n aantrekkelijke man dus een wat kinderlijke naïeve geest kon hebben.
Op eerste kerstdag, tijdens de traditionele viering in de lokale kerk, zag Sara Max weer met zijn familie. Ze wisselden een warme glimlach uit. Spijtig wel dat het zo was, vond Sara maar ze voelde zich dankbaar voor de onverwachte wending. Zo zie je maar dat je soms bepaalde dingen denkt, die niet waar zijn en dat de waarheid zo heel anders kan zijn.
Terwijl de klokken luidden en de sneeuw zacht viel, wist ze dat haar verliefdheid voor Max voorbij was, maar dat ze nu elke keer als ze hem tegenkwam in het park of in het stadje, ze met elkaar konden praten over eenvoudige lichte zaken in het leven.
En met Liam naast haar was zij dan inmiddels ook heel erg gelukkig.
