Een keizersnee of toch niet
Verdomd zeg, dit was een prachtig exemplaar. Dierenarts De Jong keek zijn ogen uit. Nooit eerder had hij zo’n mooie rasechte chihuahua gezien. Het leek wel of het diertje uit een sprookje was verdwaald op aarde. Zelfs bij de pootjes krulden kleine sprietjes haar vakkundig om haar pootjes alsof ze een sprookjesachtig getekende hond was uit een sprookjesboek.
Het was dan wel tijdens kerst, midden in de nacht. En nog in een weekend, dat werd een fikse rekening. Wat een mazzel… De sneeuw dwarrelde zelfs uit de hemel, dat hadden ze in jaren niet meer gehad. Een flinke bak koffie dan maar, voor hij ging opereren.
Het arme diertje moest een keizersnede, en dat moest zeker gebeuren, ze was te klein namelijk. De eigenaren werden naar huis gestuurd, hij zou ze later wel laten bellen door de assistente. De koffie ging er wel in, na de drank die dierenarts De Jong die avond had genuttigd op kerstavond. Wat grappen en grollen met de knappe assistente, dat lukte hem ook nog wel.
Uiteindelijk, toen De Jong wat verlaat aankwam in de kamer voor de operatie, had het hondje zelf al de pups ter wereld gebracht. Vier stuks en het waren echt hele mooie. Nu gaf De Jong niet zo om een stamboom, maar dat zouden ze zeker krijgen. Nu ging zijn droom met kerst ter ziele, tenzij, hij kon het geld zeker wel gebruiken.
“Tessa? Wil jij de twee chihuahua pups uit de vriezer halen?” Tessa wist wat hij ging doen, hij had dit vaker gedaan. Een oud-collega had hem eens op dat idee gebracht. De vriezer zat vol met doodgeboren pups.
“Even opwarmen meid,” knipoogde hij. Vakkundig maakte hij een kleine ondiepe snee over de buik van de chihuahua. Het was haar eerste nestje, hij hechtte snel de snede. Niemand die het zou merken.
De eigenaren kregen telefoon; hun kerst was zeker verpest, twee dode pups. Wat triest om thuis te krijgen.
“Doodgeboren, ze waren te laat gekomen,” zei Tessa. Verdrietig kwamen ze hun hondje even later weer ophalen. “Of ze de pups soms nog even wilden zien.”
“Ja, mocht dat?”
“Ja hoor, geen enkel probleem.”
Op een tafel lagen twee pups in een handdoekje. Eén pupje was zwart met witte vlekjes, apart wel, want zowel vader als moeder en voorouders, niemand had vlekjes gehad.
“Ja, dat kan echt wel hoor,” zei de dierenarts nog ten overvloede. “Ja, jammer inderdaad. Maar ze kan nog wel eens pups krijgen hoor. Zeker wel.”
De rekening was 1600 euro. Dierenarts De Jong zag hen nooit meer terug. Maar hij had vier prachtige pups die hij later verkocht, en dat bracht prima geld op.
De mooie chihuahua kreeg anderhalf jaar later nog eens pups en een keizersnee. Maar de nieuwe dierenarts zei dat ze nog nooit een keizersnee had gehad, dat was kras.
