De Klaprozen en de TweelingZielen
De Klaprozen en de TweelingZielen
In een klein dorpje aan de rand van uitgestrekte velden woonde Elena, een knappe jonge vrouw met heel lang, glanzend golvend haar.
Haar ogen straalden een mengeling van melancholie en hoop uit, en iedereen die haar kende, wist dat er een diepe eenzaamheid in haar ziel school. Het leek alsof zij altijd verdrietig was, en zoekende al wist ze niet naar wat of wie.
Elena leefde voor de schoonheid die het leven bood: de geur van versgebakken brood, de warmte van de ochtendzon, de dieren in het veld en rondom het huis, het bos en de mistige ochtenden in de zomeravonden, maar vooral de delicate schoonheid van rode klaprozen die bloeiden in de velden buiten het dorp.
Elke ochtend voordat de zon volledig opkwam, maakte Elena een wandeling naar de velden. Ze vond troost in de eenvoudige pracht van de natuur maar ook van de klaprozen, die als vurige rode stippen in het groene gras stonden. Ze voelde een onverklaarbare verbinding met deze bloemen, alsof ze een boodschap uit een vergeten verleden meedroegen.
Op een vroege zomerochtend, toen de nevel nog over de velden hing, liep Elena weer naar de door haar zo geliefde klaprozen in het veld. Ze droeg een witte lange jurk die zachtjes om haar lichaam heen wapperde, terwijl haar blauwe ogen straalden in het zachte ochtendlicht. Terwijl ze tussen de bloemen door liep, werd ze overvallen door een intens gevoel van déjà vu. Haar hart begon sneller te kloppen en haar adem stokte. Ze knielde neer tussen de klaprozen en sloot haar ogen, haar handen streelden de tere rood oranje bloemblaadjes.
Plotseling voelde ze een vreemde gewaarwording, alsof de wereld om haar heen vervaagde.
Toen ze haar ogen opende, bevond ze zich in een ander veld, in een hele andere tijd. De lucht was zwoel en de zon scheen fel. Om haar heen waren dezelfde klaprozen, maar alles voelde anders, oud en toch vertrouwd. Verward stond Elena op en keek om zich heen. In de verte zag ze een figuur naderen, een jonge man met een krachtige uitstraling en ogen die net zo melancholiek spiegelden als de hare. Hij had een rustgevende glimlach en zijn aanwezigheid voelde als thuiskomen.
“Wie ben jij?” vroeg Elena, haar stem zacht en trillerig.
“Ik ben Lucien,” antwoordde hij, zijn stem was warm en troostend. “Wij kennen elkaar al langer dan je, je kunt herinneren. Jij bent mijn tweelingziel.”
Elena voelde de waarheid van zijn woorden diep in haar ziel. Een golf van emoties overspoelde haar, vreugde, verdriet, herkenning. Ze bracht daarna uren door met Lucien, pratend, lachend, en zich koesterend in de liefde die ze altijd had gevoeld maar nooit had kunnen plaatsen. Ze leerde over hun gedeelde verleden, hun gescheiden levens, en de belofte die ze ooit aan elkaar hadden gedaan om elkaar weer te vinden, een belofte die ze elkaar deden in een veld met rode klaprozen.
Toen de zon begon te dalen, voelde Elena een behoefte om terug naar haar eigen tijd te keren. Lucien hield haar handen vast, zijn blik intens en liefdevol. “Dit is niet het einde,” fluisterde hij. “Ik zal je vinden, in jouw tijd. Blijf vertrouwen, blijf zoeken.”
Met een laatste kus op haar voorhoofd van Lucien vervaagde de wereld opnieuw en vond Elena zichzelf terug in het klaprozenveld dat ze kende. De klaprozen wiegden zachtjes in de wind, en de nevel was verdwenen. Ze voelde een nieuwe kracht en vastberadenheid in haar hart. Ze wist wat haar te doen stond: ze moest Lucien vinden, ook in haar eigen tijd.
De dagen werden weken en de weken maanden, maar Elena gaf niet op. Ze bezocht de velden, sprak met oude wijzen in het dorp, en volgde elk klein teken dat haar dichter bij Lucien zou kunnen brengen. Op een regenachtige herfstdag, terwijl ze door een antiekwinkeltje snuffelde, vond ze een oude, verweerde brief. Het handschrift was elegant en de woorden spraken direct tot haar ziel.
“Elena, mijn liefste. Ik ben dichterbij dan je denkt. Vind me bij de klaprozen, waar onze beide werelden samenkomen.”
Met de brief in haar hand rende Elena naar het veld, haar hart vol verwachting en vreugde. En daar, tussen de klaprozen, stond Lucien, wachtend, glimlachend, zijn armen wijd open. Hij leek iets anders dan voorheen, zijn naam was geen Lucien meer in dit leven, maar Leon en toch had hij haar gevonden en ze herkende hem aan zijn glimlach en zijn oogopslag.
Ze rende naar hem toe en voelde zich eindelijk compleet. Hun liefde, sterker dan tijd en ruimte, had hen weer bij elkaar gebracht. Ze omhelsden elkaar zonder elkaar te kennen in dit leven. Maar dat deed niet terzake.
Ze wisten het beiden en dat was voldoende.
Vanaf dat moment wandelden Elena en Lucien elke ochtend samen door de velden, hun harten verbonden door de eeuwige klaprozen en de onbreekbare band van hun tweelingzielen.
En zo leefden ze, een leven samen en gelukkig in een liefde die alle tijden en levens overstijgt, met elke dag opnieuw het bewijs dat ware liefde nooit verloren gaat, maar altijd zijn weg terugvindt naar waar het hoort.
