Anno 3045

Fel licht viel door de matglazen ramen in de enorme, steriel witte ruimte. De stemmen weerkaatsten hol en kil tegen de hoge plafonds van het gebouw. Het was een indrukwekkend groot museum, zoals je dat anno 3045 zou verwachten. En het was druk. De entreeprijs was hoog, maar de ervaring was onbetaalbaar. Langs de muren stonden in keurige rijen glanzende lijkcapsules, elk voorzien van een naam en een kort verhaal.
Families kwamen van heinde en verre om hun voorouders te zien. Generaties geleden had men het ambitieuze besluit genomen om stervende familieleden te conserveren door ze in te vriezen. Zodra een arts het overlijden van een patiënt constateerde, werd het lichaam onmiddellijk in een lijkcapsule geplaatst en ingevroren. De persoon was dan toch nog niet echt gestorven, zo luidde de redenering.
Wat ooit een revolutionair medisch plan was, was uiteindelijk een fascinatie en een museumstuk geworden. Mensen konden door de gangen lopen en een eeuw aan voorouders aanschouwen, veilig bewaard voor een toekomst waarin genezing mogelijk was geworden. Maar de technologie om hen weer tot leven te wekken bleef lange tijd ongrijpbaar. Tot nu.
Eindelijk was het tijdperk aangebroken waarin de wetenschap de belofte kon waarmaken: het ontdooien en genezen van de bevroren lichamen. Wereldwijd werden miljarden capsules bewaard, wachtend op het moment dat hun bewoners weer tot leven zouden komen. En nu gebeurde het echt. Mensen konden verder leven!
Hoe bijzonder was dat moment waarop een achterkleinkind zijn overgrootouder in levende lijve kon ontmoeten. De spanning was voelbaar in de lucht. Het bekijken van de capsules was altijd al een populaire bezigheid geweest. “Kijk, je lijkt precies op je overgrootvader,” hoorde je vaak. Het was als een galerij van portretschilderijen uit het verleden, maar dan veel tastbaarder. Elke capsule had een klein glazen raam, zodat bezoekers hun voorouders konden zien. De lichamen waren gekleed in eenvoudige witte gewaden om het geheel sereen en niet al te griezelig te houden.
Het ontdooien begon, en een wereld die leed onder een tekort aan mensen, zag eindelijk weer hoop. Langzaam keerden de slapenden terug naar het leven, waarna ze met de nieuwste technieken geopereerd en gerevitaliseerd werden. Het was een merkwaardig gezicht: ouders, grootouders en zelfs overgrootouders die zij aan zij stonden met hun nakomelingen. Sommigen gingen zelfs uit met mensen uit generaties die na hen kwamen en stichtten nieuwe gezinnen in een vreemde, maar prachtige mengeling van verleden en toekomst.
Het was een wonderlijk fenomeen, maar ook een bron van vreugde en verwondering. De wereld had eindelijk een manier gevonden om de verloren tijd in te halen, en het was alsof de geschiedenis opnieuw tot leven kwam.