”Het behang”

Het was op een regenachtige dag. Marcel werkte thuis en zat aan de keukentafel, omdat Mirte zijn vrouw even wat moest doen met een vriendin in de stad. Marcel moest eventjes op de kinderen passen. Zul je net zien.

De kinderen waren onuitstaanbaar vervelend. Soms dacht Marcel wel eens, was ik er maar nooit aan begonnen. Vier kinderen, dat is ook best wel veel en ze scheelden weinig in jaren.

Vaak was er dan ook geruzie en geharrewar. Zo ook vandaag, en omdat ze niet buiten konden spelen werkten ze hun vader flink op de zenuwen.

“Ruben geef dat speelgoed nu terug aan je zusje!” zei Marcel boos. Het zweet brak hem uit inmiddels. Hoe Mirte dat toch altijd voor elkaar kreeg met de kinderen, hij snapte het maar niet. Hem lukte het niet, hij had niet echt overwicht op de kids zeg maar. Mariël huilde tranen met tuiten en Marcel moest haar kleine meisjes neusje even snuiten met een zakdoekje, en een knuffel geven en dat deed haar goed zo te zien. Ze pakte haar grote slappe pop en ging op de hoekbank zitten.

Zo eindelijk kon Marcel weer bezig met zijn werk, want dat moest vandaag af. Na vijf minuten werken, werd Marcel alweer gestoord.

Roosje stond ineens keihard te gillen, om een koekje, dat ze nog niet had opgegeten, maar welke gejat werd door haar broertje Roderick.
“Is het nu eens afgelopen met dat gezeik de hele tijd!”, met een rood aangelopen gezicht stond Marcel op van de tafel en baande zich een weg door het speelgoed op de grond.

Ruw pakte hij zijn zoon aan zijn arm en rammelde hem door elkaar. “Geef terug”, beet hij hem toe. Roderick staarde zijn vader verschrikt aan. Papa was nooit boos. Zo kenden ze papa niet.

Roderick zijn ogen vulden zich met dikke tranen, en Marcel voelde spijt in hem opwellen. “Sorry knul, dat was niet mijn bedoeling, papa is een beetje gespannen en papa moet werken”. Roderick huilde het uit met gierende uithalen van verdriet.
Het werkte Marcel intens op de zenuwen. “Wacht papa geeft jullie allemaal een koekje goed?” Opvoedkundig was dat niet zo handig, dat wist Marcel wel, maar nood breekt wet.

Ook deed hij de televisie voor hen aan en zette een kinderserie voor ze op. Uiteindelijk kon hij weer aan de slag, eindelijk.
Marcel ging zitten achter zijn laptop in de keuken en ineens hoorde hij weer hoe Merel zat te krijsen als een mager speenvarken, want ze wilde blijkbaar een andere serie op de televisie.
Vloekend zat Marcel verwensingen te uitten naar zijn eigen kinderen. “Ik wou dat ik ze achter het behang kon plakken”: siste hij woest.

Wanneer kwam Mirte nou toch thuis? Marcel luisterde nog even gespannen en ging weer zitten.

Het was ineens best rustig ineens in de woonkamer, eindelijk!
Marcel voelde hoe hij begon te ontspannen. Heerlijk!
Hij kon zo een uurtje wegwerken. Na dat uurtje had hij dorst gekregen en wilde Marcel een bak koffie maken. Het was bizar rustig in de woonkamer en Marcel ging, nieuwsgierig, toch maar even een kijkje nemen.

In de woonkamer lag wat verdwaald speelgoed, de tuk-doek van Merel lag op de salontafel, de kinderserie speelde gewoon nog door op de televisie, maar van de kinderen was geen spoor te bekennen. Ook niet in de gang, boven, buiten, nergens.
Marcel raakte danig in paniek. Waar waren zijn kinderen!?
Hij riep hun namen, hij belde aan bij buren in de omgeving maar niemand die ze had gezien.

 

Ten einde raad ging Marcel terug naar huis en plofte moedeloos neer op zijn grote hoekbank.
De bank die ze aangeschaft hadden omdat ze zo’n groot gezin hadden. Het voelde leeg aan en zo eenzaam. Marcel kon zichzelf wel voor zijn hoofd slaan, wat had hij gedacht?
Hij had verantwoording voor zijn kinderen, en het waren wel zijn kinderen. Waar zat hij met zijn gedachten!?
Was zijn werk dan zoveel belangrijker dan zijn kinderen een fijn leven te schenken?
De tranen sprongen in zijn ogen.
Dit had hij toch niet gewenst!?

Opeens hoorde hij een stem, de stem van Merel, wel heel erg in de verte, maar toch!
Blij sprong Marcel op en wilde gaan kijken waar het geluid vandaan kwam.
Toch kon hij het niet peilen.

“Merel”, riep hij. “Merel!!!”, nogmaals, gespannen luisterde Marcel of hij iets kon horen.
Ja, heel ver weg!?

“Papa”, hoorde hij haar zeggen, “Papa”….!!!”, ‘Merel, waar ben je meisje? Papa is hier”. Marcel stond naast de muur en verdomd, het geluid klonk alsof ze vanachter de muur kwam.
Marcel steunde met zijn ene hand tegen de muur in de woonkamer, dat kon toch niet waar zijn?
Nee zeg, in de muur?

Geschokt keek Marcel weer naar de muur en ja hoor, daar hoorde hij het weer, kinderstemmen uit de muur.
Ja heel duidelijk, dat was Ruben die zat te kletsen met Roderick.

“Heey kinderen waar zijn jullie”, vroeg Marcel zenuwachtig.
“Hier papa, achter het behang”, zei Roosje. Achter het behang? Nou werd het helemaal fraai zeg, wat gingen we nou krijgen!?
“Hoezo achter het behang Roosje!?”, vroeg Marcel weer.
“Oh papa er is een hele grote speeltuin hier achter het behang en echt heel mooi ook. We spelen hier even hoor, tot straks!” Roderick scheen weg te rennen, hij hoorde in de verte namelijk voeten wegrennen.

Oh mijn hemel en wat als Mirte thuiskwam, wat moest hij dan zeggen, dacht Marcel in paniek.
Hij streek eens door zijn kuif, hoorde hij haar nu niet net aankomen met haar autootje?
Wat moest hij zeggen, dat hij hun zo innig geliefde kinderen achter het behang wilde zien verdwijnen, omdat ze zo lastig waren en hij even moest oppassen?
Wat moest Mirte dan wel niet elke dag!?

Oppassen deed je niet op je eigen kinderen natuurlijk, wat dom van hem. Oppassen deed je op kinderen van een ander. Niet die van jezelf. Marcel schaamde zich diep.
Hoe kreeg hij de kinderen weer terug vanachter het behang. Gewoon weer in de woonkamer, net als daarvoor.

Ja hoor hij hoorde Mirte stommelen in de gang, daar kwam ze al aan.

“Marcel”! Ja daar had je het al, ze riep zijn naam uit.
Ze had het vast al gemerkt dat de kinderen weg waren.
Oh wat moest hij nou toch doen!?

“Marcel!!!?” Mirte schudde aan zijn arm.
“Marcel wakker worden”. Mirte keek hem onderzoekend aan, “je bent in slaap gevallen Marcel”.

Versuft keek Marcel Mirte aan, “Waar zijn de kinderen!?”, vroeg hij.

“Oh die kijken televisie schat in de woonkamer”.
Je moet toch eens wat vroeger naar bed lieverd, je zit te slapen aan tafel!”.
Mirte ging de boodschappen uitpakken in de keuken.

Marcel stond op om haar even te knuffelen en ging naar de woonkamer. Ja hoor daar op een rij op de grote hoekbank daar zaten ze braaf televisie te kijken.

Marcel ging bij hen zitten en gaf allen een flinke knuffel.
Wat een droom zeg.