Vrouwen rechten!
Vrouwen rechten!
Geertien zuchte eens diep. Het skeermes was weer eens zo bot als’t maar kon. En ze was nog maar op de helft van heur lief.
Mopperend spoelde ze zich af onder de douche. Morg’n maar weer verder dan.
Ze zou nog even langs de drogist om daar nieuwe skeermesjes te hoal’n. Ze droogde haar pronte lief af aan een zachte dikke handdoek. Zo, de jurk maar weer eens antrekken en dan
weer an de gang met het huushol’n. Straks kwam Mans weer op huus an en dan moest ze een flinke pot met eten kloar hebb’n.
Geertien begon de eerpels te skillen. Maar ondertussen bleef ze zich ergeren aan het scheerfestijn elke week. Ze had er geen zin meer an. Ze wol het niet meer!
Ze was’t zat! Ze ging ook niet noar de drogisterie! Het moest eens afgelopen weez’n dat zij vrouwmensen zich altiet moar moesten skeren omdat de mannen dat fijn vonden.
Nee, het plan nam vaste vormen aan in het hoofd van Geertien.
En Geertien met Friese voorouders had nogal een kop, zo koppig als een ezel zei men wel eens nou, dan hadden ze Geertien nog niet mitte moakt.
Die avond kwam Mans thuus en rook een zalig pot voer op het fornuis. Zien Geertien had weer eens heerlijk gekokkereld. Zuchtend ging hij aan de tafel zitten en trommelde met zijn vingers op het plastic tafelkleedje.
Daar kwam ze an Geertien zien lekkere deern, zien pronte wief!
Met een flinke pan met lekkers derin. Geertien schepte het eten op en glimlachte vriendelijk naar haar man Mans.
Mans ik heb mij wat bedacht, zei ze liefjes. Ik goa een stichting beginnen. Oh Goddejuh dacht Mans, als zien Geertien iets in de kop had had ze het niet in de konte.
Dus wat ging er komen?
Geertien vertelde in geur’n en kleur’n wat ze van plan was, De hoarige vrouw’n club!
Nondejuh Geertien toch? Mompelde Mans, met het vet druup’nd van het stukkien runderlappe an de kinne.
Hij veegde zich even over de kinne. Gien blote Geertien meer moar een fikse hoarige deern, Mans schudde zien kop.
Mien deerntien toch, wrumme dan toch? Mans vond het maar niks an. Moar Geertien had het in de kop!
En zo sol het gebeur’n! Kloar!
Na enkele maanden had Geertien het voor elkaar, elke vrijdagavond in het buurthuus gaf zij bijeenkomsten voor de dorpsgenoten.
Beste dames, wij skeren ons nie meer! Schreeuwde zij dan uut.
Wrumme zoll’n wij nog skeren? Veur wie dan? Onze kerels? Skeren zij zich dan?
Al die heurige borsten van oes kerels. Wij bint zat! Riep zij dan uit en sloeg met de hamer op de tafel voor haar.
Alle vrouwen waren het er mit eens.
Wij stopt er mit! Wij mogen ook hoar’n hebben op de bien en de boek en de borsten en de kinne!
Wij hebben net zoveule rechten als zij! En zo ging dat sindsdien in het dorpien.
Na enkele jaren was men er aan gewend, als er in het zwembad dames met hun armen in de locht, een dikke dot hoar lieten zien onder de arms.
Of dat ze mit de joar’n toch een fikse dotte an de kinne hadden hangen net een geit. Het was allemoal normaal geworden.
Die flauwekul doar hielden ze niet van doar.
Wees moar gewoon oezelf riepen ze elkaar dan gekscherend tegemoet.
En dan trok de jonge knul zien vriendinne liefdevol onder de arms an der hoar.
Ach het ging goed in het durpien dankzij Geertien, mit ontspannen vrouwen, die zich niet meer drok moakten om hun lief.
©AngelWings
