Vermist…

Al drie maanden was zij vermist. Wat begon als een onschuldige wandeling tijdens de vakantie in het buitenland eindigde dit in weer een vermissinggeval zoals wel vaker gebeurde op vakanties in het buitenland. Echtgenoten die toevallig van de bergen storten zomaar, en echtgenotes die plots te dichtbij de waterval stonden ja…ze konden er dan vaak weinig aan doen natuurlijk. Het was zo verleidelijk allemaal nml. Maar dit keer was het anders! Alsnog was zij dan eindelijk gevonden. Op een mooie zomerse dag, zoals altijd in het buitenland. Gezond en wel, blozend zat ze daar gewoon in het grote bos voor een kleine grot, een klein konijn te roosteren aan een provisorisch in elkaar geprutst spit. De voorbijgangers keken verbaast, wat deed een vrouw zo alleen in dat grote woud? En daarbij, ze straalde toen ze hen begroette, met een flinke zwaai van haar arm ‘’Buen dia, buen dia…’ Ze liepen snel naar de sterk vermagerde vrouw toe.
En even later tijdens het eten van een konijnenboutje, die zij ternauwernood wenste af te staan aan de eerlijke vinders van haar wezen, en waarbij het vet van hun kinnen droop, vertelde de vrouw over wat ze allemaal had meegemaakt. Verdwaald, natuurlijk hé wat anders.
Honger…, nu dit konijntje dan? Nou, die had ze bij toeval vanmorgen kunnen vangen, het was vast haar Lucky day, maar ze had hem dan ook met haar tanden ontvelt, zo een enorme honger had ze gehad. En zie, had ze dit niet netjes gedaan?

Ze plukte nog even een stuk vacht tussen haar voortanden vandaan. Maar verder viel er weinig op aan te merken, het konijnenboutje was zo glad als de wang van een bejaarde dame.

Nee, dat had ze fantastisch gedaan.

En heel begrijpelijk hoor, dat ze het diertje met haar tanden had ontveld, ja toch? Ze keken elkaar welgezind aan. Ja heel logisch allemaal. Water? Oh van de berg, natuurlijk! Nee, ze snapten het volkomen. Maar waarom was ze niet naar de snelweg gelopen eigenlijk? Waarom hier 3 maanden blijven zitten? Ehm hierop had ze even bedenkelijk gekeken, maar wijselijk gezwegen. ‘No entiendo’ was het toen ineens hé, zo ging dat met die buitenlandse vrouwen. Nou goed schuddend met hun hoofd, gingen ze dan maar op zoek naar een dichtstbijzijnde telefoonpaal, om te bellen met de familieleden om te vertellen dat die vrouw gezond en wel was! Met veel dramatiek werd de vrouw opgehaald met een helikopter en haar vinders moesten maar lopend terug. Zo ging dat nml in het buitenland als er nieuws was kwam er een heli om je te halen. Dat leek leuker op de tv nml. Het verhaal kwam in de kranten te staan en was te zien op tv maar wat er nu precies gebeurd was, wist eigenlijk niemand. En zelfs de familie kreeg het fijne er niet van te horen. Jaren later pas verscheen er een boek. Natuurlijk zogenaamd fictie, want zoiets kan geen mens verzinnen, wel als je het zelf meemaakt maar, toch niet als het niet waar kan zijn toch? Of wel? De vrouw moest het natuurlijk ook kwijt allemaal en iets jaren geheim houden gaat je niet in de koude kleren zitten uiteraard. Het boek werd een bestseller wat een fantasie, wat een pracht verhaal, dat verzon je toch niet? Het ging over de vrouw die alleen naar het bos ging om haar Spaanse minnaar te ontmoeten, niemand mocht het weten dat ze er een had natuurlijk. Bedoel welke verstandige vrouw ging nu alleen dat wilde woud in? Niemand toch? Maar goed toen ze een kilometer verderop in dat bos was aangekomen was er geen minnaar te zien, maar werd ze omhoog gezogen door een Spaanse ufo oftewel een OFNI in het spaans dan hé. En daar zag ze haar uitgezogen Spaanse minnaar liggen op een vreemd zilverkleurig bed, ze heeft gegild tot ze erbij neer viel en zou bijna blijven in de waanzin die haar overkomen was, maar na wat prikken en porren lieten ze haar dan toch weer gaan. Wel was ze bevrucht met Spaanse alien zaadjes, en moest ze 3 maanden blijven waar ze was.Na 3 maanden mocht ze pas weer terug naar haar familie en zouden de aliens de embryootjes een stuk van 2 a 3 op komen halen. Ze kreeg een onzichtbaar schild om haar heen in een straal van 100 meter, en haar mobiel werd voor de zekerheid ff meegenomen door die aliens. Later zei de dochter nog wel dat ze wel eens een smsje had gehad maar dat ze deze niet kon begrijpen het waren van die rare tekens geweest. Blijkbaar hadden die aliens gespeeld met dat mobieltje, wat voor hun natuurlijk mega ouderwets was. En hun alien google ging alleen maar terug naar het jaar 2000, dat was wel ver genoeg nml. Dus die hadden zitten prutsen aan dat ding. Als bescherming tegen de wilde dieren kreeg de vrouw een wilde beer die was gehypnotiseerd door de aliens als beschermer om haar heen.

De beer was best vriendelijk hoor, hij deed haar niets, maar hij vrat telkens net alle dieren op die ze had kunnen vangen, dus daar baalde ze dan wel van. Maar goed ze deed zich tegoed aan de bessen in de buurt van de berg en dronk van de bergrivier, waste zich in de waterval, en sliep op een zacht bed van mos. Uiteindelijk kwamen de aliens haar verlossen, en mocht ze weer naar huis. Ontzwangerd en al. Ergens op een planeet leefden nu 3 kinderen van haar, de halfbloedjes van de aliens en haar. Ze vertelde niet over hoe ze haar bevrucht hadden, maar soms als ze buiten zat in de nacht en keek naar de sterren en de maan. Dan glimlachte ze zo dromerig dat haar dochter wel eens twijfelde, aan haar verhaal, dat het met een rietje was gebeurd. Het avontuur bracht haar een eenmalige rijkdom, maar dat was snel weer op, want elk jaar wilde ze terug naar Spanje. En ging ze weer wandelen, alleen in dat grote wilde bos, maar nooit meer namen ze haar mee, die aliens.

 

AngelWings