Simpel

Simpel

Een lange slungel van een meid dat was ze, Margje van Dijk.

Met flasse blonde haren die rondom haar grof gelaat waaiden, toen ze daar zo stond, aan de kant van de weg. Kijkend naar de voorbijkomende auto’s, en brommers, motoren.

Haar volle lippen vroemden de geluiden na, ‘Vroemmm, vroemmm’, zei ze lispelend.

Onderwijl wiegde ze haar lichaam heen en weer. In haar blouse hing haar haarspeld die ze altijd uittrok, want ze hield niet van haren die ergens in vastzaten, dat haar moest loshangen voor Margje. Haar fletse blauwe ogen keken vol verwarring de wereld in.

Negentien jaren jong was ze nu inmiddels, en tot grote wanhoop van haar moeder, wilde vader niet dat zij in een tehuis terecht zou komen. Pa had makkelijk praten immers, hij werkte de hele dag. Maar moeders moest zorgen voor een grote meid, die telkens wegliep door bos en door hei, langs heg en steg. Bezorgd was ze elke dag opnieuw, waar haar grote meid uit zou hangen. Zoals toen die keer, Margje bij een groep wilde mannen was belandt en zij trots haar jurkje omhoog getrokken had om te showen wat zij daaronder bezat.

Gelukkig was vader er op tijd bij geweest anders was de ellende niet te overzien geweest.

Ze was lief, ze deed haar best om moeders te helpen in huis maar brak hierbij menigmaal kommen en schalen, waarop moeders in uiterste wanhoop maar riep dat zij de was dan maar moest vouwen. Waarna moeders het later alsnog over moest doen, want van vouwen had Margje ook geen kaas gegeten. Jaren geleden leek het even beter te gaan met Margje, de psychiater had nieuwe medicijnen voorgeschreven en zowaar Margje knapte op van wild naar een slomer kind dan ooit. Dat gaf moeders toch meer rust overdag. Maar Margje werd zo sloom, dat zij haar bed niet langer wilde uitkomen en zodoende moest ze over op nieuwe medicatie. Toen de psychiater begon over borderline, en andere psychiatrische aandoeningen en hun kenmerken en Margje het verhaal zo toch ook aanhoorde, was zij toch wel zo slim om te begrijpen dat het iets te maken had met een mes en haar polsen. Zodoende toonde zij een dag later aan de buren die gezellig waren komen koffie drinken die avond haar opengesneden bloedende polsen, waarbij buurvrouw flauw viel en vader en moeder in vliegende vaart met haar naar de eerste hulp moesten gaan.

Gelukkig had ze niet al te diep zitten kerven, maar toch hé? Zo’n kind moest je toch in de gaten houden. Of zoals toen oma kwam met kerstmis en zij Margje oma in haar slaap verraste met een brandende kaars en bijna oma’s pruik in de brand stak hiermee.

Ja, dat waren nare dingen.

Margje had er geen erg in wat zij deed, ze had er best plezier in. Maar de laatste maanden scheelde er wat met het kind, wat dat was wist moeders niet, maar moeders voelen zulke dingen toch altijd haarscherp aan?

Het deed denken aan de keer dat Margje een jong poesje had gekregen van boer Mertens en zij er in haar slaap opgelegen had en morgens het arme kitten dood vond in haar bed. En Margje grote dikke tranen liet om het arme diertje. Het duurde uren voor zij het diertje afstond aan haar vader, die na veel smeken en uitleggen, dat het diertje echt niet sliep, gestorven was en bij de Here. Ja, toen uiteindelijk stond ze het diertje af, zodat vader het kon begraven in de tuin. Maar haar tranen zaten haar een weeklang hoog. En zo ook nu weer, dat zag moeder wel aan haar grote kind. Het deed haar hart veel pijn dit kind van haar, ze had er veel mee te stellen toch hield ze enorm van haar grote kindermeis. Margje begon te zwerven, meer dan ooit, liep weg als een krolse kat, want dat was, wat haar dwars zat nml. Door bossen en heide, zwierf zij rond, niet begrijpend dat hormonen dingen zijn die in de mensheid iets teweegbracht en wat ze niet kende, kon herkennen als zijnde behoefte aan liefde en aandacht en misschien meer.

Was zij eenzaam in haar grote meisjeshart en zocht naar iets waarvan zij niet wist dat dit bestond. Verdrietig en verloren liep de slungelige meid met haar flasse haren en fletse ogen rond op deze wereldbol zonder enig doel of bestemming zo het leek. Doch op een dag had zij zover gelopen dat zij aan het andere eind kwam van de stad, in de weilanden in de zonneschijn lag daar een boerenzoon te slapen in het groene gras. Margje ging naast hem liggen en genoot om te kijken naar zijn gezicht dat blozend daar neder lag in zijn diepe dromenslaap. Zijn haartjes op zijn wangen en zelfs langs zijn oren, blonde zachte donzen haren, die daar groeiden voor niemendal, alleen zij zag het wel.

Vertederd keek zij neer naar zijn mond die zachtjes smakte in zijn dromen, misschien ook op zoek naar meer. Simpel maar toch ook niet, zo was zij, Margje. Plotseling werd hij wakker door haar schaduw over zijn gezicht, ze boog zich voorover en hij sloom nog van de slaap liet zich aanraken door haar lippen, denkend dat hij nog droomde. En zo kwam het dat de zomer dat jaar, Margje een vrouw liet worden en zij in haar stoutste dromen die zij nog nimmer had iets ervoer waarvan zij nooit meer zou genezen. De boerenzoon wist niet dat zij simpel was hij zag in zijn slaperigheid enkel een deern die hem wilde, en hij wilde ook wel een deern zo kwam het dat hij zijn kruit verschoot in haar maagdelijke schoot.

En moeders zich wild schrok na 5 maanden bij het zien van haar grote meisjes kind en de dikke buik. Mijn God: riep zij uit, het lot was gegaan zoals het gaan moest. Margje werd na 9 maanden moeder van een kleine babydochter. Een schattig klein meisje met roze wangen en fletse blauwe ogen en zacht blond babyhaar. Margje was gelukkig eindelijk heel erg gelukkig. En moeder droomde weg met haar kleinkind die niet langs de weg leurde, en soms ‘vroem vroem’, zei: maar dat kwam omdat zij klein was, maar ze kon wel meehelpen later met afwassen en zelfs de was vouwen en moeders was allang niet meer treurig over haar grote dochter, die nu moeder was. Omdat zij gelukkig toch nog het geluk mocht kennen van een geestelijk volwaardig kleinkind.