Kerstverhalen

Samuel

Featured Image


Hij zat op de grond, voor de supermarkt, voor hem op de grond lag zijn oude pet, en in zijn reumatische handen had hij zijn viool. Trieste liederen speelde hij, enorm triest. Toch bleef hij altijd vriendelijk groeten naar voorbijgangers, altijd vriendelijk lachend, wie het ook was. Voor hem was elk mens bijzonder en zo uniek. Toch keek het merendeel op hem neer. Met geirriteerde blikken gingen ze aan hem voorbij.

Hij was een niets, een nada, een mens zonder bestaansrecht leek het wel. Omdat hij in ogen van juist diegene die het meest hadden en een baan, een nietsnut was. Een loser. Waardeloos dus. En zo voelde hij zich ook vaak.

Toch als hij muziek maakte dan gloeide zijn hart, zijn ziel alsof hij opeens opleefde vanuit een lethargie, een zombie achtig bestaan. En zo was het ook. Sedert vele jaren sliep hij op straat, soms bij het leger des heils, en overdag was hij altijd buiten, in de kou, weer en wind.

Niets deerde hem nog.

Samuel was zijn naam, meer was ook niet langer van belang. Hij verloor in een klap zijn gezin, jaren geleden. Zomaar in één seconde was het over en voorbij. Zijn lieve vrouw, en zijn zoon en dochter, een klap en weggevaagd voor eeuwig van deze aardbol. Een vrachtwagen, storm, en regen, gladheid en..voorbij.

Zijn fijne lieve leven, zijn baan,…zijn geliefden.

Oh wat had hij gehuild, zich verzopen in de drank, zich kapot gespoten aan de drugs, maar dat alles hielp hem niets tegen de intense pijn die hem dagelijks overviel.

Hoe oud was hij geweest, wist hij het nog?

Wel 30 jaar geleden inmiddels. zo ongeveer, want zeker wist hij het niet.

Hij was gestopt met drugs, en drank ach, hij nam nog wel eens wat. De pijn bleef toch wel, het verleden hing aan hem. Of hing hij aan het verleden? Wie zal het zeggen, we zijn allen uniek immers?

Samuel speelde door, de hele dag op die koude grond, bijna kerst.

De eerste sneeuwvlokken dwarrelden uit de hemel.

Rondom hem die zijn trieste muziek speelde vanuit zijn hart en ziel.

Hij glimlachte naar voorbijgangers…

Zo ook naar haar, een hautaine dame die hem 2 euro gaf. Zo, zei ze hardop, dit is alvast voor Kerst hoor!

Arrogant stapte ze verder op haar dure hakken. Tik tik, klonk het op de straat,… tik tik.

Het klonkt als een tijdsklokje, tik tik.

Samuel keek haar nadenkend na. voor kerst hoor, had ze gezegd.

Bedoelde ze hiermee, dat ze het hem nu wel gunde en anders niet? Fijn om zulke kerstgedachten te hebben, dacht Samuel.

Hij speelde door, klassieke stukken, wonderschoon mooi, bespeelde hij viool, zijn oude vriend van jaren voorheen.

Het enige dat hij nog had, van toen, uit die tijd.

En de tranen druppelden over zijn gelaat.

Diepe tranen vol pijn, nog steeds.

Oh wat had hij de mensen gehaat die zeiden dat hij er toch eens overheen moest komen.

Wat wiste zij hier nu van?

Hoe kon men toch oordelen over hoe een ander zich kon voelen?

Lees dit ook eens:  Het kerstverhaal

En hoe had men hem in de steek gelaten, al zijn vrienden en familie.

Hij wilde er niet langer aan denken.

Keek op en voor hem stond een klein meisje, met lange blonde vlechtjes, met haar grote donkere oogjes keek ze hem verlegen aan.

Hier zei ze gul en ze gaf hem een papiertje.

Hier voor jou!

En ze glimlachte en snelde weg als was zij een kleine goedhartige engel geweest die even op aarde kwam om hem iets te geven.

Verbaast keek Samuel naar het papiertje in zijn hand.

Hij glimlachte, het was een lot.

Een lot hoe kwam die kleine daar nu aan?

Hij zag hoe zij in de verte meeliep aan de hand van haar moeder die met vele tassen vol cadeaus richting huis ging.

Ze zwaaide nog want ze keek nog even om naar hem en Samuel zwaaide terug naar haar.

Een lot…

Hij stopte het lot in zijn jas, en vergat het lot al snel weer en speelde weer wonderschone liederen op zijn viool.

Maar een week later toen hij bij de kiosk zijn saffie eindelijk weer kon betalen pakte hij een krant, met de uitslagen van de loterij.

Hij nam het vodje uit zijn jas en keek, toch nieuwsgierig of het lot hem nog iets gunde!

Na al zijn ellendige jaren op aarde.

Zijn mond viel open, zijn hart sloeg enkele malen over, dit kon niet waar zijn!

Dit kon niet waar zijn, hij Samuel had de hoofdprijs.

15 miljoen euro!

Hij had de hoofdprijs!

Bleekjes en wankel keek hij om zich heen of iemand hem betrapt had op het stiekem lezen van de krant.

Hij glimlachte opeens.

HIJ Had de hoofdprijs!

Samuel woonde tijdens kerst al in een enorme villa,

had een prachtige auto, een slaapkamer waar je u tegen zei.

Een chauffeur alles, en een pup, want die had hij altijd graag willen hebben, maar door zijn straatleven wilde hij een dier dat niet aan doen.

Maar elke dag

bij de supermarkt, speelde hij nog steeds op zijn viool.

Droeve liederen, zomaar, omdat, hij niets anders meer kon en hem dat nog vreugde gaf, in zijn intens beschadigde bestaan.

Tik tik, tik tik,….de hautaine dame, hij herkende haar nog. Een jaar na dato, liep ze weer langs hem heen, en hij stond op en gaf haar de 2 euro terug.

Alvast voor Kerst mevrouw!

Bevreemd keek ze hem aan, een zo net geklede en schone zwerver had zij nog nooit ontmoet.

Ze keek op hem neer en arrogant stak ze haar neus in de lucht.

Klik klik, de tijdsklok tikte weer weg.

Alleen anders dan het jaar ervoor.

Heel anders.

Samuel pakte zijn viool weer op en begon te spelen en zijn hond, die huilde mee.

Door AngelWings

 

Laat meer zien

Gerelateerde verhalen

Back to top button
Close

Een Adblocker gedecteerd

Je gebruikt een adblocker, zet deze uit om de hosting van de website te ondersteunen