Volwassen Sprookjes

Rapunzo

Featured Image

 Photobucket

Roderick zat voor het raam in zijn enorm hoge torenkamer.
Hij keek uit over de mensen die daar beneden voorbij kwamen, hij keek en toch het zei hem niets meer.
Al jaren lang bevond hij zich in zijn kamertje, hij had geld zat.
Hij had bedienden, en een kok, men zorgde goed voor hem.
Minachtend stond hij daar, neerkijkend op alles dat het leven betekende.
Al die domme mensen daar, die maar wat leefden, aten, dronken en sliepen en sex hadden.
Zijn prachtige lange grijswitte baard golfde over de stenen muur van de toren naar beneden.
Dat vond hij een leuk idee ergens.
Rapunzel, zijn baard was absurd lang, jarenlang had hij zijn baard laten staan,
hoelang was het geleden?
Hij was nu 70 en hij woonde in de torenkamer sinds hij de 20 passeerde.
Na 3 jaar begon hij zijn baard te vlechten en hing hij het uiteinde uit het raam, zo ruim was het nml niet in zijn torenkamer.
Maar voldoende plek voor zijn pc en 2 persoons bed dat wel.
Een afgezonderde ruimte voor zijn bad en toilet, een kleine ruimte om je terug te trekken, een grote bank, alles paste perfect in de kleine ruimte.
Hij had geen klagen.
Op geen enkele wijze zelfs.
Hij verdiepte zich in allerlei boekenwijsheid.
Hij wist veel, was geleerd.
Hij wist zeker dat al die mensen daar beneden die om zijn toren hun levens hadden dat alles niet wisten.
Hij was intelligent, hij was geleerd, hij was een wijs man.
Zijn lange grijswitte lokken sierden zijn edel gelaat.
Hij was ook vast nog van adel, eeuwen geleden stamde zijn moeder nog af van de koning van Engeland.
Maar niemand die dat wist die onder zijn toren doorliep natuurlijk.
Walgende wendde hij zich af, 70 jaar inmiddels.
Hij keek naar zijn pc, en zag een nieuw chatberichtje, snel toog hij naar zijn dure bureaustoel en ging verder met waar hij mee bezig was geweest.
Internetten…
Dat was zijn nieuwste passie.
Er was zoveel te vinden online, zijn hele dag begon en bestond uit internet.
Dat was zijn nieuwe leven sedert een jaar of 10.
De zon scheen irritant op zijn mega grote beeldscherm, en mopperend deed hij de gordijnen toe.
Roderick duwde zijn baard weer even het raam uit. Het werd langer en langer maar hij deed dit dankzij de waarzegster op de kermis toen hij 20 jaar oud was.
Mijmerend keek hij naar haar foto.
De foto van de vrouw die hij een maal ooit lief had gehad.
Beeldschoon was zij.
Eén foto had hij maar van die vrouw.
Een oude foto, inmiddels ingescanned, als wallpaper op zijn bureaublad.
Als poster op zijn muur, hij kon dat zo regelen nml online.
Wat was hij gelukkig geweest toen men uiteindelijk de bestelde poster aanbood onder aan de torenpoort.
2 meter groot en breed en lang was zij geworden.
Uit zijn portemonnee was zij gekomen tot zijn muurbedekking in de toren.
Geweldig, daar kon hij mee leven.
Omdat zij hem afwees toen ze nog jong waren, had hij zichzelf opgesloten in die torenkamer.
Koppig als hij was, wilde hij geen ander meer.
Zij was zwanger geraakt van een ander.
En toen liet ze hem gaan.
Nooit meer die liefde toelaten in zijn leven, dat leek hem de enige optie, om nooit meer dat intense verdriet te hoeven voelen.
Vermoeid streek hij over zijn ogen.
50 jaar in een torenkamer omdat zij…hij wilde er niet meer aan denken.
Hij had nu zijn leven, een leven online waarbij hij mensen met raad en daad te woord stond.
Hij was iemand die wijsheid kon bieden, zij had dat nooit ingezien.
En ze had hem verlaten, hoe had zij ooit die ander toe kunnen staan om..
Nee dat begreep hij niet.
Hij wreef weer over zijn ogen, en staarde naar zijn desktop.
vergeet het dacht hij, denk aan de wijze spreuken die men online smeet alsof het niets was, ze bevatten soms zoveel waarheid.
Nee hij wilde niet langer aan haar denken, niet weer!
Het was voorbij klaar…al 50 jaar voorbij!

En zo leefde zonderling Roderick zijn leven in zijn torenkamer, dag in dag uit en hij vond het goed zoals het was.
Beschermd tegen pijn afwijzing en verdriet.

Maar op een dag, op een dag, had hij een naar gevoel aan zijn keel.
Iets trok heftig aan zijn baardharen.
Bevreemd keek Roderick op van zijn pc, zijn grijswitte haren golfden over zijn rug en hij stond op.
Een lichte plof onderaan de toren was zijn deel.
Nieuwsgierig keek hij uit zijn torenkamer raam.
Wat was er aan de hand?

Onderaan de toren lag een kind giegelend in het gras.
Wat doe jij daar, brulde hij goedmoedig.
Het meisje lachte harder, niehiets, riep ze terug.
En zo ging dat een week door, elke dag speelde het kind met het uiteinde van zijn baard en elke dag brulde hij weer goedmoedig naar beneden.
”Wat doe jij daar”, dat vond ze enig! Giegelend lag ze dan daar beneden in het gras.
Een mooi meidje met prachtige lange donkere haren.
Maar na die week, met elke dag de ramen open, werd hij plots ziek, hij lag in zijn bed, en werd goed verzorgd door zijn bedienden maar toch…?
Maar plots stond het kind voor hem.
Ze was omhoog geklauterd dankzij zijn lange baard.
Een prachtmeidje van een jaar of 9 oud.
Hallo zei ze brutaal kijkend.
Wat kom je hier doen, mompelde hij schor.
Ik kom je opzoeken opa.
Opa?
Ik ben je opa niet, meidje!
Roderick kuchte netjes in een zakdoek.
Mijn moeder zegt van wel!
Dus,…(zo logisch als wat), zei het kind, brutaal kijkend naar hem met haar bruine kijkers.
Oh zegt je moeder dat?
Nu ik weet van niks, knipoogde Roderick.
Het kind lachte, tjah dan weet ik het ook niet meer hoor.
En ze klom langs zijn baard weer rap naar beneden.
Die hele week klom het kind via zijn baard de torenkamer in om hem te bezoeken, Roderick begon er zelfs plezier in te krijgen.
Soms bracht ze wilde bloemen mee, soms een plakje cake.
Ze vond hem erg lief, zei ze dan, parmantig keek ze hem uitdagend aan.
Ze was zo vertrouwd met hem.
Mist je moeder je dan helemaal niet meidje zei hij dan bezorgd.
Die domme mensen ook tegenwoordig, dacht hij.
Mijn moeder weet dat ik hier kom hoor, zei ze uitdagend.
Dan stak ze haar kinnetje parmantig naar voren en keek hem aan met een blik van wat nou?
Roderick knapte alweer snel op van zijn griepje en keek uit naar de bezoekjes van het kind.
Maar plots kwam zij niet meer langs.
Het werd hem zwaar te moede.
Zijn kleine engeltje waar was zij, waar bleef zij?
En zowaar Roderick trok de schoenen aan en ging op zoek in zijn dorp naar het meidje.Na 50 jaar ging hij
eindelijk weer naar buiten.
Wie haar kende, nu bijna niemand, zo ging dat tegenwoordig in dorpen wie kende elkaar nu nog?
Maar uiteindelijk belde hij aan bij een deur en deed een aardige vrouw de deur open.
Dag, ik ben Roderick en ik zoek een klein meisje met bruine ogen en lang donker haar.
Ach, zei de vrouw, ze viel bijna om en moest houvast zoeken aan de deurpost.
Wat fijn dat u ons komt bezoeken?
Lana is ziek momenteel maar komt u binnen zeg, kom binnen…nodigde de vrouw hem uit.
Hij betrad de schone woning en rook schoonmaakmiddel, en boenwas, dat was ouderwets en dat in deze tijd zeg?
Verwonderd keek hij om zich heen.
Zijn lange baard bleef buiten toen de deur zich sloot.
Lana ligt op haar bed maar ik denk, stamelde de vrouw voor hem, dat u wilt plaatsnemen in de woonkamer?
Aarzelend opende ze de deur naar de woonkamer.
Mama?
Er is hier iemand…
In de hoek van de kamer op een oude stoel van roze fluweel zat zij.
Zijn enige vrouw, de vrouw van zijn leven, 69 jaar oud maar alsnog een mooie vrouw.
Oh mompelde hij, oh, wat een wonder dit.
Met zijn stijve stramme knieen boog hij neer voor haar.
Hij herkende die blik uit duizenden, zij was het de vrouw van zijn leven de vrouw van de poster.
Oh zei ze en ze legte haar hand op zijn grijswitte haren, oh…meer zei ze niet want tranen blonken uit haar ogen.
En spatten uiteen op zijn gebogen hoofd.
Hij had haar handen in de zijne en kuste ze.
Oh geliefde, ik heb je zo gemist al die jaren.
Maar waarom zei je dat dan niet, vroeg ze verbaast.
Heb ik daarom al die jaren alleen moeten zorgen voor mijn dochter?
Hoezo zei hij dommig.
Hij vond zichzelf nog wel zo slim.
Al die jaren torenkamer ervaring etc?
Hoezo? nogmaals vroeg hij het haar.

Lees dit ook eens:  Sneeuwsnuifje en de zeven dwergjes

Jij dacht dat ik een ander had toen ik zwanger was, maar het kwam nooit één keer bij je op dat jij de enige was voor mij?
Haar ogen flikkerden van ingehouden woede en verdriet.
Ik wist het niet, zei hij…
Nee zei ze veel mannen niet maar als je een vrouw beledigd op die wijze?
Krijg je geen antwoorden in je leven!

Oh wat heb ik gedaan kreunde hij, wat ben ik dom geweest?
Waarom?
Ja waarom vroeg ze, waarom was je zo dom?

Zijn engeltje kwam haar slaapkamer uit en rende hem tegemoet, opa!!!!!
Riep ze blij uit.
Opa!!!
Je bent eindelijk gekomen!

Ja mompelde hij, ik ben eindelijk gekomen.

©AngelWings

 

 

 

 

 

Laat meer zien

Gerelateerde verhalen

Back to top button
Close

Een Adblocker gedecteerd

Je gebruikt een adblocker, zet deze uit om de hosting van de website te ondersteunen