Geluk in de liefde maar…
Geluk in de liefde maar…
Soms kom ik haar weer eens tegen.
Een kleine knappe dame, echt klein, alles aan haar is pietepeuterig klein, niet dat ze zelf nu zo mini is oid, maar haar gezichtje, haar ogen, haar neusje.
Ze vertederd je!
Hoe dan ook.
Ze is enthousiast en gewoonweg een ontzettend lief mens.
Ik mag haar graag.
Als ik haar tegenkom en we spreken elkaar, gaat het toch weer over de pijn in haar leven.
Ach ja, zeg ze dan jolig, het is niet anders.
Nee en toch.
Wat jammer want ik weet zeker dat ze geweldige ouders waren geweest.
Ze houden intens veel van elkaar, maar een kind had hen zoveel meer gegeven in het leven.
hun hartewens.
Die nooit uitkwam.
Ze houdt zich sterk en vecht ertegen.
Ik merk het aan alles.
Ik dacht nog pleegouder zijn, zou ook nog kunnen bv?
Maar ik zeg het maar niet.
Haar ogen stralen als ze haar wens uitspreekt, als ze op vakantie zijn en dat kleine grut zien…Oh ja heerlijk zegt ze dan, met om haar kleine mond, een glimlach die intens straalt.
Nogmaals denk ik voor de zoveelste keer, wat jammer dat deze mensen geen kinderen konden krijgen want juist zij…
Maar je hebt het niet voor het zeggen.
Ik heb geen geluk in de liefde bv. Je kunt niet alles hebben of toch?
Geen idee.
Ze houdt zich kranig de kleine dame.
Maar als ze mijn knappe zoon plots ziet, dan merk ik toch weer een kleine fletsheid, die in haar ogen opduikt.
Een verdonkering van de hoop, op iets dat nooit mocht zijn, maar ook zij had immers, een zo grote zoon of dochter kunnen hebben.
Het is geen jaloezie daar ben ik van overtuigd zo is zij niet.
Ik begrijp het wel en vind het intens jammer voor die twee mensen, die zo graag…En dan te bedenken dat er zoveel ouders zijn die niets om hun kinderen geven.
Het leven is niet zo eerlijk immers.
Ik huil toch ergens een beetje met haar mee, als ik haar weer eens gesproken heb.
