Frederico
Frederico zuchtte eens diep.
Op zijn gebochelde schouder droeg hij zware zakken meel naar de molen.
Al jarenlang was dit zijn dagelijkse taak, en was hij oud en versleten en enorm lelijk geworden.
De tand des tijds, zeg maar.
Op zijn ooit zo vol behaarde hoofd hingen welgeteld nog 11 overgebleven vage haaruitgroeiselen.
Zijn tanden daarvan miste hij er wel tig, hoeveel wilde hij al lang niet meer tellen. Hij had een grijze baard als beharing dat alles nog wat cache gaf.
In de spiegel keek hij al lang niet meer, toen hij aftands raakte, gooide hij al zijn spiegels weg, ten einde raad, hij kon niets veranderen aan het zelf.
Ooit was hij een schitterende adonis geweest van Italiaanse origine.
Prachtige spieren, prachtig zwart haar, dat in golvende krullen om zijn mannelijke engelengelaat golfde.
Een mooi strak lichaam, waar vrouwen om stonden te springen.
Oh ja,… Frederico was ooit een zeer begeerd man geweest, maar sinds hij de 70 was gepasseerd werd dat wel minder.
Hoewel hij nog niets te klagen had hoor.
Welnee.
Hij kon nog genoeg dames versieren, ondanks zijn oude kop.
Hoe, dat wist niemand.
Niemand die het begreep, niemand die…ook maar in kon zien hoe.
Toch ging er een verhaal, maar omdat niemand er ooit iets over los liet, wilde men het niet geloven.
Of toch wel?
Het scheen aan de hand van vele verhalen zo te zijn dat Frederico 2 penissen had…
Ja echt, 2 stuks maar liefst.
En hij kon er wat van!
Het was een groot geheim,
nu hield Frederico altijd zeer wijselijk zijn mond hierover.
Maar de dames, niemand wilde er over uit wijden, men schaamde zich diep inzake de inmiddels lelijke oude man.
Ja zeer spijtig was het dat zijn uiterlijk in de loop der jaren onooglijk was geworden, maar qua energie en denken, en doen was er weinig veranderd aan hem.
Frederico genoot enorm van de heimelijke belangstelling die hem overkwam, als hij s ‘avonds naar zijn huisje liep en er weer een mooie deern in het steegje op hem stond te wachten.
Als zij aarzelend aan hem vroeg of het waar was.
Natuurlijk is het waar, bella, mompelde hij dan.
En hierop schuifelde hij zijn huisje binnen waarbij hij de deur open liet, om de dame te laten volgen, richting zijn bed.
Wat hij allemaal deed om die schone dames te beminnen, ach.
Daarvoor zou een boek vol, nog niet genoeg zijn om dat te vertellen, maar laten wij blijven bij het uiteindelijke resultaat, dat de dames ”gelukkig” zijn huisje verlieten.
Maar geen één die het geheim verklapte.
In de wandelgangen, ja…werd er gefluisterd door echtgenoten en moeders, maar niet één die er het fijne van wist.
Het genot scheen zo volledig te zijn, dat de dames er nimmer ooit over repten nml.
Die Frederico, en zelfs nu nog…weet niemand er het fijne van.
De onoogelijke lelijke Italiaan, die zijn uiterlijk niet langer mee had, maar toch de innerlijke verfijning bezat en misschien nog wel veel meer dan dat!
Maar wat dat was wist men niet, niet echt… Het was een groot geheim.
AngelWings
@
