Facebook en Lieneke

Na een lange werkdag, boog Sven zich over zijn laptop thuis.
Het was een warme zomerdag geweest en uiteindelijk koelde het wat af buiten.
Eindelijk thuis en ontspannen.
Op zijn facebook zag Sven dat iemand hem wilde toevoegen als vriend.
Hij bekeek de pagina van die persoon eens grondig.
Wie was dit? Kende hij haar? Het was nml. een vrouw.
Leuk koppie had ze wel, donker lang sluik haar en mooie blauwe ogen, verder gewoon wat doorsnee, maar ze had wel wat. Sven besloot haar toe te voegen aan zijn vriendenkring.
Hij was best wel nieuwsgierig geworden, naar wie deze dame was. En vooral hoe zij hem dan kende.
Sven schreef haar een kort berichtje:

-Hai, waar ken jij mij van dan? 😉

Ze zei nog niets terug, was zeker niet online, Sven ging even voor zijn maag zorgen, die knorde van de honger.

Een half uur later keek hij weer op facebook om te zien of ze al een reactie had verzonden. Maar nog steeds geen antwoord.
Rond een uur of tien toen Sven de laptop voor die dag wilde afsluiten, kwam er toch nog een berichtje.

-Hai, ken je mij niet meer dan? 😛

Sven tikte terug, dat hij haar niet meer (her)kende.

-We zaten bij elkaar op school, was het antwoord.

Sven dacht even na, hij had een geheugen als een zeef namelijk, hij kende geen Lieneke van school. Maar als zij het zei, dan zou dat wel zo zijn?

-Oké ahahahaha tikte Sven terug.

Ze vertelde over hun schooljaren en dat zij hem nooit vergeten was. Het gesprek duurde nogal even. En pas rond middernacht sloten zij af.

De hele week spraken ze met elkaar via facebook en Sven vond het best leuk!
Lieneke was onderhoudend en kon overal over praten en ze was grappig. Lieneke wilde hem graag eens ontmoeten.
Een soort reunie zei ze nog met de welbekende smiley van haar erachteraan 😉

Waarom ook niet, dacht Sven.
Na twee weken toog Sven bepakt en bezakt richting het Friese Noorden met de trein.
Ze zou hem ophalen, zei ze, met de auto.
Dat was prima.

In de trein besefte Sven plots dat hij geen adres had van zijn Lieneke. Ook dat hij niemand had verteld dat hij dit weekend naar haar toe zou gaan. Beetje stom wel van hem, hij had er niet bij stilgestaan. Ze hadden elke avond zo leuk met elkaar gesproken dat het niet in hem opkwam om dat alles te vragen zelfs. Nou ja het was niet anders, als hij daar was zou hij het wel vragen en zijn vriend even een smsje sturen toch?
Aangekomen op het station, checkte hij uit en zocht hij haar op het perron.
Na enige tijd zag hij haar staan zwaaien naar hem, aan de overkant. Sven zwaaide terug en ging de tunnel in onder het station. Aan het uiteinde kwam zij enthousiast naar hem toe, ze vloog hem in de armen. Sven was verbaast over haar vrolijke aanwezigheid. Helemaal enthousiast en druk pratend liepen ze naar haar auto.
Sven stapte in de auto en samen reden ze richting haar huis. Een prachtig klein huisje in een klein dorpje.
Het was helemaal van haar alleen, zei ze trots.
Ze liet hem het huis zien, kamers prachtig opgeknapt en ingericht, allemaal zelf gedaan zei Lieneke nog.
Ook had ze een enorme breicollectie, dat was haar hobby zei ze. Ze breide van alles van beren tot truien en sjaals en mutsen en sokken en dekens.
Alles verkocht ze aan webwinkels, legte ze uit.
En van dit alles, zei ze blij rondkijkend, kocht ik mijn huisje en mijn auto! Ik zit er warmpjes bij hoor, zei ze opgewekt.
Sven keek er van op, de breikamer zat vol met opgestapelde dozen vol breiwerk van deze Lieneke.
Kun jij breien vroeg ze?
Nee, lachte Sven, totaal niet zelfs.
Lieneke gaf een demonstratie, kijk zo doe je dat, ze ging zitten in een grote brede stoel, zo’n oude oma stoel.
Ze nam twee breinaalden en deed voor hoe je moest breien.
Wel opletten hé Sven, lachte ze hem toe.
Sven moest even later voordoen of hij het begrepen had.
Nu ging dat best redelijk. Zo dat is goed genoeg, zei Lieneke en ze rukte het breiwerk uit zijn handen.
Kom we gaan nu beneden kijken.
Sven liep achter Lieneke aan. Ze rook eigenlijk naar wol.
Ze deed hem denken aan zijn oma die vroeger ook altijd aan het breien was.
Wel gezellig zo, dacht hij, vol genoegen keek hij om zich heen. Beneden wilde Lieneke hem nog de kelder laten zien.
Ze liepen de trap af naar een donkere ruimte, en beneden deed ze het licht aan.
Geschokt keek Sven om zich heen.
Er stonden drie grote kooien.
In twee daarvan zaten twee jongemannen opgesloten te breien bij een klein lampje.
Hai zei de ene, hallo zei ze ander…
Lieneke duwde Sven in de ene kooi die nog leeg was.
Zo zei ze tevreden de sloten erop schuivend.
Mijn man brengt je straks wel te eten en een pot, dekens krijg je voor de nacht als het helemaal donker is en om 7 uur in de morgen mag ook jij beginnen met breien!
Niemand wist waar hij was!
Sven kon zichzelf wel voor zijn kop slaan!
Wat stom van hem.
Maar ook niet onlogisch in tijden van crisis.
Hoe lang die anderen er al zaten?
Maanden, ook via facebook. Ze kenden ook geen Lieneke van school natuurlijk dit was alles opzet.
En ach het was te doen zeiden ze, soms kwam Lieneke de gebreide artikelen showen in haar nakie. Hadden ze toch nog wat, vooral als je een muts had gebreid bv lachten de beide mannen.
Sven kreeg nog twee breinaalden en een knot wol, begin maar simpel aan een pannenlap zei Lieneke liefjes.
De deur ging weer dicht van de kelder, waar niemand hen ooit kon horen.

©AngelWings