Een hondenleven
Een hondenleven
Het regende , en het was koud. De straat lag vol met bladeren en de goten stroomden over van het vele water dat uit de lucht kwam vallen. Het begon al te schemeren en in het halfduister zat een kleine hond helemaal doorweekt onder een struik in een tuin. Hij schudde zijn kopje heen en weer om het nat uit zijn oortjes te schudden. Hij bibberde helemaal, hij begreep er niets meer van.
Samir was zijn naam, hij was een mooie langharige chihuahua, met grote verlangende bruine ogen, zijn vacht was zwart met hier en daar wat bruin. Hij was nog jong. En woonde nu zo’n vier maanden in het grote huis, bij de chique mevrouw met haar dure bontjassen en mooie Italiaanse schoenen. En die schoenen, die roken toch wel zo goddelijk lekker, hij kon het ook niet helpen. Het was een soort verslaving voor hem geworden, hij moest er gewoon aan sabbelen en kauwen, hij kon het niet laten.
En vandaag was ze wel zo verschrikkelijk boos op hem geworden, zijn hartje kromp ineen bij de gedachte eraan. Ze had hem opgetild en toen geslagen en het ergste, ze had hem op de grond gegooid!!!!! Hij had gehuild van angst en pijn, hij voelde zich helemaal niet lekker en dat had toch wel een tijdje geduurd voordat dat weer over was. En nu zat hij hier in de tuin in de kou en regen, al een paar uur en niemand kwam hem ophalen. Hij was al een paar keer naar de achterdeur gelopen met een hoopvolle blik in zijn ogen, en had een beetje staan janken en piepen, maar niks … Hij zat daar maar te treuren en dacht aan toen hij nog heel klein was en bij zijn moeder was en zijn broertje en zusje en hij miste hen nu verschrikkelijk. Hij begon zachtjes te jammeren. Wat moest hij nu toch doen. Hij was bang, hij was alleen. Het begon harder te waaien en hij kromp ineen van de bittere kou buiten. Opeens werd hij geroepen:”Samir”! Samir , kom”! Bibberend kroop hij onder de struik vandaan, zenuwachtig trippelde hij naar het vrouwtje. Hij stond voor haar en keek verwachtingsvol naar haar op met zijn grote verlangende ogen. Ze greep hem in zijn nekvel beet, hij jankte van pijn.
“Zo , rothond , kom mee “. Ze liepen door het huis terwijl mevrouw hem een eindje van zich afhield. Hij was drijfnat en hij zou haar dure Dior japon eens smerig maken! Klikklak, klonken haar dure schoenen. Ze opende de deur naar de zitkamer. “Zo , daar is onze kleine schat, hij was maar even buiten, maar wat een weer zeg, hij is helemaal doorweekt ….”! Op de stoel, waar Samir voor werd gezet zat een oudere dame, met een klein brilletje en grijs geknot haar. Ze stak haar hand uit naar Samir, die even ineen kromp, en toen rook aan haar hand. Die lekker rook naar een zoete zeeplucht. Samir likte voorzichtig haar hand. Schudde zijn vachtje uit, want wilde hij op haar schoot springen, dan moest hij toch wel een goede beurt maken.
De vrouw tilde hem op, nat en wel, en kirde wat onverstaanbare woordjes tegen hem. Samir begreep het wel niet maar kronkelde in alle bochten, door alle aandacht die hij kreeg. Hij werd warm en week van binnen, en zijn verlangende grote ogen keken de oudere dame liefdevol aan. De chique mevrouw vertelde de dame, waarom ze het hondje weg wilde doen.” Mevrouw, ik heb het zo druk, ik moet naar tennis en paardrijden, ik moet mijn kinderen naar school brengen en ophalen en dan heb ik nog de verantwoording voor mijn man’s boekhouding, het is me gewoon te druk “. Ze vertelde niet over Samir’s schoenenverslaving, of over de haren overal, of dat hij op de dure witte stoelen sprong. De oudere dame keek haar aan en zei :”Ik neem hem, het is een schatje “.”Hij is wel duur, maar toch …ik doe het”. “Maar mevrouw, hij heeft een prima stamboom, hij is het waard “! En zo kwam het dat Samir een goed uurtje later werd meegenomen door de oudere dame. En Samir was bijna nog nooit zo gelukkig geweest. Hij kreeg zoveel liefde en aandacht zoals het een echte chihuahua betaamd. Dat was hij waard, dat was zijn bestemming. De oudere dame had alle tijd van de wereld, hoefde niet naar tennislessen of chique diners, had geen dure schoenen, of dure japon’s , haar bankstel mocht vies worden, en de stofzuiger was goed voor de haren. Samir mocht alles, hij was vrij ! En het fijne was dat hij een oude schoen had die helemaal voor hemzelf was. En daar kauwde hij gelukzalig op. Hij was gelukkig in het kleine huisje met zijn nieuwe bazinnetje en daar draait het om in het leven. Als je maar gelukkig bent, dan doet geld er niet zoveel toe, en schone schijn. En als je het niet gelooft ? Vraag het maar aan Samir, hij weet er alles van !
