Een gestreken hart.

Een gestreken hart.

Hoezo, wil je mee eten?
Vroeg ze aan hem. Ze waren al jaren uit elkaar, maar goed, voor hun kind wilde ze best consessies doen.
Net doen alsof, noemde ze dit in gedachten.
Net doen, alsof je elkaar nog aardig vond, wat dus echt niet het geval was natuurlijk.
Ze streek weer eens over haar hart.
Ja, ik wil mee eten, zei hij.
Hm, zei ze toen, en betaal je dan ook mee?
Nee, ik heb nu niets!
Ok?
Vooruit dan maar…? Het ging niet van harte nml.
In de supermarkt liep hij weer te zeuren als vanouds.

Wat is het hier duur zeg, ik ga altijd naar… Ja,ja dat weten we nu wel inmiddels!
Mopperig staat hij daar de baas te willen spelen, net als toen en ooit.
Wat een verbeelding toch in dat mannetje. Mee eten en hij dacht direct weer tien vingers te krijgen.

Maar goed ze strijkt nogmaals over haar hart.
Vriendelijk alsnog vraagt ze wat ze willen eten eventueel?
Niemand weet iets, ze lopen de winkel door op zoek naar inspiratie, waarop hij ineens moppert dat ze pas na 2 keer rondlopen zeker weten wat ze gaan eten ofzo?
Het kwade bloed werd alweer gezet.

Een ex laten mee eten uit vriendelijkheid, dan verwacht je toch wel wat aardigs terug oid?
Maar neen, meneer zeik en zijn snuiters, was weer druk met bedenken, hoe verpesten wij de dag van de ex!
Intussen hadden ze bedacht wat ze dan gingen eten, meneer wilde weer eens rijst.
Wonder why?
En nu ging de rest aan de haal met zijn idee, Babi Pangang, lekker gezond.
Enthousiast werden de ingrediënten opgesomd.
Paprika, ui hebben we, kipfilé, ananas…
Ananas, riep hij verstoord uit…wat ananas? Dat smaakt niet hoor met rijst.
Eh pardon, je vond het ooit lekker, wat is dit nu!
Dit hoort in dit gerecht nml dus?
Vragend keek ze hem aan.
Hij mopperde plots dat ze echt geen normaal gesprek met hem kon voeren.
Nee, dat klopt…
Zei ze rustig. Ze haalde diep adem…

We eten dus nu Babi Pangang, als je dit niet lekker vindt, eet je maar thuis?
Maar hij dacht dat thuis nog steeds thuis bij hun was, maar zei niets.
Boos stapte hij naar achteren, met jou kan ik niet gewoon praten zei hij weer op harde toon zodat anderen het konden horen.
Nu, dan eet je toch bij haar? Zei ze laconiek, verwijzend naar zijn vriendin.
Volgens hem, was het nooit zijn vriendin geweest.
Maar er was zoveel bewijs van, dat zelfs hij zijn eigen leugens niet meer staande kon houden.
Niet dat het er toe deed voor haar, helaas. Was ze maar jaloers, maar zelfs dat niet, en hij vond zichzelf nog wel zo leuk! Dat hij loog, ja, dat vond ze irritant, maar daar was ook alles mee gezegd.
Midden in de winkel wilde hij haar nogmaals verbaal aanvallen maar dat ging fout.
Ze gaf weerwoord, harder dan hij wenselijk achtte, ze zette hem nu voor schut ipv andersom.
Dat was vervelend voor hem.
Hierna verliet zij hem snel, met de winkelwagen kar.
Ze rende bijna door de winkel, ze negeerde hem totaal. Daar kon hij slecht tegen.
Waar was ze, was ze echt zo boos?
Hij was even stil.
Ze zei hem niets meer, geen woord nog.
Ze keek hem niet eens meer aan.
Even later reed hij hen naar huis en wist dat hij zelf moest koken die avond.
Dag zei hij nog, ze zei hem niets.
Geen groet waardig.
Ze was moe van dat eeuwige gezeur van hem.
En dat maar vriendelijk zijn en blijven tegen iemand die het niet waard was.
Een gestreken hart.